Friday, June 30, 2006

Ύβρις

Λοιπόν, μια φορά, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν υπήρχε ένα πολύ πετυχημένο στέλεχος. Ήταν από μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, και είχε σταλθεί να φτιάξει την μισο-κατεστραμένη εταιρία σε μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Το νέο και δυναμικό στέλεχος τα κατάφερε τέλεια! Εξυγίανε την επιχείρηση, την εξέλιξε. Τα αφεντικά από τα κεντρικά ήταν ικανοποιημένα από τον 'μικρό' σε ηλικία και ιεραρχία. Εκείνος συνέχισε να εξελίσσεται, να βρίσκει λάθη, να διορθώνει συναδέλφους και προισταμένους, να αποφεύγει παγίδες και λακούβες... Να βγάζει λεφτά, να αποκτά δύναμη και εξουσία. Ώσπου μια μέρα, έκανε εκείνος λάθος... Ένα ανόητο, χαζό, 'εκ παραδρομής' ενός υπαλλήλου του λάθος... Αλλά έγινε. Και ήταν υπό την ευθύνη του. Και τότε, ξαφνικά φούσκωσε ένα τσουνάμι κατηγοριών, μίσους, κακίας, μνησικακίας. Ξαφνικά! 'Από το πουθενά!' όπως μου είπε. Αλλά δεν ήταν έτσι! Όσους είχε διορθώσει, όσους είχε ανταγωνιστεί στο παρελθόν, σε όσους είχε μπει στο μάτι, όλοι του την 'είχαν στημένη' στη γωνία. Το ίδιο του το αφεντικό του έριξε όλη την ευθύνη, ενώ θα μπορούσε να τον καλύψει... Τον άφησε μετέωρο να τον χτυπάνε όλοι με την παγερή τους στάση. Το 'χρυσό αγόρι' είχε τρομάξει. Εκείνος, ο δυναμικός, επαγγελματίας που πήγαινε για μπάρμπεκιου στο Λονδίνο και το βράδυ βρισκόταν στο Παρίσι για ποτό (γιατί εκτός των άλλων του άρεσε και η μεγάλη ζωή), ήταν μετέωρος, τρομαγμένος και πανικόβλητος, σαν να βρισκόταν σε ένα τραινάκι του τρόμου. Εγώ ήμουν η σιωπηλή παρέα του. Σχεδόν έκλαιγε από το τηλέφωνο και απλά μου ζητούσε να τον ακούσω! Τον άκουγα και τον συμβούλευα. Να τσακίζει τον εγωισμό του, τις απαιτήσεις του, την αλλαζονεία που είχε ακόμη και απέναντί μου (ενώ με είχε ανάγκη)... Ήταν συγκλονιστικό και λίγο θλιβερό... Είναι η ύβρις που λέγανε οι καλοί μας, τόσο δικοί μας πρόγονοι. Αυτός ο τόσο αξιόλογος νέος (συνομήλικός μου), είχε προκαλέσει... ανθρώπους και θεούς με την ικανότητά του... Σήμερα μιλήσαμε ξανά. Ήταν ήρεμος και για πρώτη φορά καταλάβαινε (αν και μιλάμε αγγλικά) αυτό που του έλεγα τόσο καιρό. "Αντιμετώπισε τη ζωή σου βήμα, βήμα, κάθε μέρα. Δώσε τον καλύτερο εαυτό σου κάθε μέρα. Σεβάσου τον εαυτό σου σε κάθε επίπεδο Τώρα! Γιατί μόνο αυτό ελέγχεις... Το Τώρα."

Wednesday, June 28, 2006

Βιβλία...

Μπορεί ένα βιβλίο να σου αλλάξει τη ζωή? Λοιπόν τα τελευταία χρόνια υπάρχει αυτή η τάση, αυτή η ανάγκη. Επειδή δεν πιστεύουμε σε τίποτα, οι παλιές ιδέες, θρησκείες, τρόπος σκέψης, ατομικής και κοινωνικής προσέγγισης έχει αλλάξει, έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε κάπου... Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όχι βιβλίου αλλά συγγραφέα, είναι ο Π. Κοέλιο. Έχει φανατικούς πιστούς και φανατικούς εχθρούς. Ειδικά τα πρώτα του βιβλία έκαναν κάποιους (πάρα πολλούς), να πιστέψουν στη 'συνομωσία του σύμπαντος' κλπ. Έφερε μια 'new age' προσέγγιση στα πράγματα. Και γιατί ο κόσμος έχει τόση ανάγκη από τέτοιους συγγραφείς? Γιατί θέλουν κάπου να δουν μια ελπίδα, φως, κάτι καινούργιο που θα το αγκαλιάσουν... Και κάποιος θα πει, μα καλά ένα βιβλίο το κάνει αυτό? Ναι, ένα βιβλίο. Το ίδιο δεν έγινε και με τον Νταν Μπράουν πρόσφατα? Ξεσηκώθηκε όλος ο καθολικός και ορθόδοξος κόσμος... Αν είναι σωστά αυτά που γράφουν? Δεν τα κρίνω για τις ακρίβειές τους, έτσι και αλλιώς ένα βιβλίο πάντα κουβαλάει το στοιχείο της φαντασίας, αλλιώς μιλάμε για βιογραφία ή για βιωματική γραφή, πράγμα που δεν συναντούμε στους δυο. Εγώ σε όλα αυτά μένω απ'έξω. Με γοητεύουν τα βιβλία τους (ειδικά το τελευταίο Ζαχίρ του Κοέλιο ήταν απαράδεκτο), αλλά ως εκεί. Σαν άνθρωπος που γράφω,μπορώ να πω και για τους δύο συγγραφείς ότι έχουν κοινά στοιχεία. Σε τί επίπεδο? Στο ότι μπορούν να μπλέκουν με αριστοτεχνικό τρόπο αληθινά γεγονότα και στοιχεία με την μοναδική τους φαντασία. Μπορούν να τιθασεύουν και να καθοδηγούν με εξαιρετική δεξιοτεχνία το νου και τη φαντασία του κοινού αναγνώστη εκεί που θέλουν. Τελικά στη ζωή μας γίνεται αυτό που θέλουμε εμείς να πιστέψουμε, έστω και αν υπάρχει η δικαιολογία ή η αφορμή από κάποιο φίλο, λόγο, βιβλίο, εικόνα κλπ. Εμείς καθοδηγούμε τις επιλογές μας... είμαστε οι επιλογές μας.

Monday, June 26, 2006

Ευκαιρίες...

Ευκαιρία... Από παιδί προσπαθούσα να μάθω, να εξελιχθώ (ναι, ήμουν καλό παιδί και μαθήτρια). Δεν το έκανα για κανέναν. Το έκανα περισσότερο γιατί ήθελα να 'προχωρήσω'. Ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου. Και όσο μεγάλωνα, ακόμα και στην επαναστατική εφηβεία, πάλι έκανα τον αγώνα μου... Και συνέχισα να σπουδάζω και να προχωρώ, πότε με δυσκολίες, πότε ευκολότερα. Αλλά αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι τις ευκαιρίες συνήθως τις δημιουργούσα μόνη μου. Δεν ήταν εύκολα τα θέματα, είχε τύχει να έχω διαβάσει, δεν ήμουν άτυχη, δεν είχα κατανοήσει σωστά την ύλη. Δεν ήταν θέμα Θείας Δίκης, ήταν θέμα δικής μου λανθασμένης εκτίμησης... Όσο ήμουν στο σχολείο, ήταν όλα εύκολα. Όλα ήταν 'δίκαια' (σε σχέση με αυτό που αντίκρισα μετά). Υπάρχει βέβαια και το ρητό 'αν έχεις τύχη διάβαινε... ' το οποίο ισχύει έως ένα βαθμό. Είναι να σε πάει και η Θεά... Μετά κάποιοι πολλοί λίγοι, υπήρξαν όμως (ναι, και γυναίκες), που με βοήθησαν και αυτό εγώ το θεωρώ ευκαιρία, τη βοήθεια και τη συμπαράσταση στη ζωή μας. Και ναι, είχα και κάποιους που γούσταραν να μου βάλουν τρικλοποδιές, απλά αυτούς τους θεωρώ αμελητέα ενόχληση πλέον. Και η απορία μου είναι απλή... Μας δίνει ευκαιρίες η ζωή ή εμείς έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων και των γεγονότων? Είναι συνέπεια των πράξεών μας ή σχέδιο μιας ανώτερης δύναμης? Εγώ ακόμα το ψάχνω, μια και πίστευα ότι όλα ήταν αρκετά ελεγχόμενα, μετά είδα ότι δεν ελέχγουμε τίποτα (αυτό το συνειδητοποιεί κάποιος μετά από μια ανατροπή, κυρίως υγείας δικής μας ή αγαπημένου προσώπου).

Thursday, June 22, 2006

Έμπνευση...

Έμπνευση... Τί μπορεί να εμπνεύσει έναν άνθρωπο να γράψει (καλή ή κακή ώρα), έναν άλλο να τραγουδήσει, τον άλλο να φάει σαν γουρούνι, τον άλλο να διαβάσει ένα βιβλίο μονορούφι, τον άλλο να δει τρεις ταινίες 'αικίντο' με τον Στήβεν Σίγκαλ μονοκοπανιά, τον άλλο να τρέξει σαν τρελός μέσα στα άγρια μεσάνυχτα στην άδεια λεωφόρο (και βοήθειά του αν υπάρχει τροχονόμος!). Αυτό που κάνει έναν ζωγράφο να μην ξεκολλάει από τον καμβά, τον επιπλοποιό να σμιλεύει ένα χοντρό κομμάτι ξύλου, τον μαρμαρά να κολλάει τις πλάκες πάνω στο πάτωμα, τον σκουπιδιάρη να τραγουδάει πρωι-πρωι, τον στιχουργό να γρατζουνίζει μια κιθάρα ώσπου να βρει τους στίχους και τη μελωδία, εμένα από τα γραπτά μου που για ώρες χτυπάω αλύπητα (όχι το blog είναι η παιδική μου χαρά), της μάνας που ανακατεύει με επιμέλεια την αχνιστή και μυρωδάτη μαρμελάδα βερύκοκκο. Είναι η ευλογία της χαράς της δημιουργίας! Είναι η διάθεση! Είναι ο συντονισμός χεριών, ψυχής και μυαλού. Όλα δουλεύουν σε απόλυτη αρμονία... Χειρωνακτική ή όχι, η κάθε απασχόληση που καταπιανόμαστε είναι ευλογία... Και κανείς δεν μας σπρώχνει να το κάνουμε. Το γουστάρουμε σαν τρελοί να ολοκληρώσουμε το έργο που ο καθένας είναι εντεταλμένος να κάνει (είτε από τον ίδιο του τον εαυτό είτε από τον προϊστάμενό του -δεν μιλάω για τον καταναγκασμό της εργασίας). Έμπνευση είναι τα μάτια του αγαπημένου δίπλα μας, των παιδιών μας που βρίσκονται κοντά μας, των φίλων μας, των γονιών μας, η αύρα και η παρουσία ανθρώπων που μας αγαπούν και μας στηρίζουν στα βήματά μας, είναι έμπνευση. Ένα φιλί είναι έμπνευση... Είναι αυτό που μας δίνει κουράγιο κάθε μέρα. Γιατί έμπνευση τελικά δεν είναι να μεγαλουργήσουμε σε διάφορους τομείς... Είναι να είμαστε αληθινοί (ναι, πικρόχολοι κάποιες μέρες, άλλες γεμάτοι φοβίες, άλλες τρελά αγχωμένοι) αλλά πάνω απ'όλα να είμαστε αληθινοί. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εμπόδια, προβλήματα από εξωγενείς παράγοντες (συνήθως έτσι λέμε τους άχρηστους και κακούς συνεργάτες), αλλά η ουσία είναι το αίσθημα καρδιάς που έχουμε, όταν κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί, όταν μπορούμε! Ξέρω πολλοί θα με μαλώσουν και θα πουν ότι όλα τα βλέπω θετικά, το ποτήρι μισογεμάτο, κλπ... Μα, η ίδια η ζωή είναι εδώ μπροστά μας. Πρέπει με τις επιλογές μας, να παίρνουμε το καλύτερο και να μην αφήνουμε τις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Φυσικά, μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω έτσι και αλλιώς και για τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο...

Wednesday, June 21, 2006

Φλερτ

Αγωνία και πετάρισμα καρδιάς... "Θα με πάρει τηλέφωνο? Δεν θα με πάρει... Και αυτά που είπαμε... μήπως παρεξήγησε κάτι? Θα μου απαντήσει στα μηνύματα (που του έστειλα και τα έγραφα δέκα λεπτά το ένα και τα ξαναέσβηνα?). Μήπως είναι στο μυαλό μου το ότι με φλερτάρει? Και εγώ, γιατί έχω κολλήσει, σιγά δεν είναι και ο καλύτερος και πιο υπέροχος άνδρας στη γη... Ή μήπως είναι?" Πόσες τέτοιες ερωτήσεις έχουν περάσει από το μυαλό μας. Πόσο μας αρέσει αυτού του είδους το 'παίδεμα'. Είναι τόσο όμορφο αυτό το κομμάτι μιας ανθρώπινης επαφής. Δεν λέω σχέσης, γιατί υπάρχει πάντοτε ο αστάθμητος παράγοντας του ξαφνικού παγώματος, της παράλογης απόστασης (από φόβο ή για κάποιο άλλο λόγο). Προτιμώ να σταθώ στα συναισθήματα... Και ακόμα και ένα φλερτ, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, μένει στην καρδιά μας. Αν θέλουμε και αν πρέπει θα εξελιχθεί... Το προαιώνιο παιχνίδι, δύο αιώνιων 'ερωτικών εχθρών' και αντίθετων φύλων... εκεί που η έλξη γίνεται επιθυμία. Συναισθήματα απολαυστικά, σαν να έχεις μεθύσει από προ-ερωτική διάθεση... Χαμογελάς ευκολότερα, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά μελωδικά, τα χαρακτηριστικά σου γίνονται απαλότερα και 'ευγενικότερα', απλά με ένα φλερτ... Φαντάσου και να ερωτευτείς!!! Απλά η γοητεία του απλού, του όμορφου και του αθώου δεν αναπληρώνεται... είναι όπως όλα τα απάτητα και απραγματοποίητα πράγματα, όπως το χιόνι μιας βουνοκορφής, είναι ευαίσθητο, αγνό και λιώνει τελευταίο στην ψυχή μας.

Tuesday, June 20, 2006

Φόβος

Φόβος... Μουδιάζει και παγώνει το σώμα, η ανάσα αυξάνεται... ανησυχία... δεν μπορείς να σταθείς πουθενά. Σφίγγεται το στομάχι και θέλεις να κάνεις εμετό από την αγωνία και τον πόνο μέσα σου. Σε κυνηγάει και σε καταδιώκει. Δεν πιστεύεις τίποτα. Φοβάσαι τα πάντα. Δεν σου αρέσει καμία άποψη και γνώμη. Όλα τα απορρίπτεις. Για κάποιο λόγο θέλεις να κλειστείς χειρότερα και περισσότερο μέσα στον εαυτό σου, να τον απολαύσεις περισσότερο. Ε, τότε είναι ήδη μέσα σου και δεν μπορείς να τον διώξεις. Οι αρνητικές σκέψεις και οι φοβίες στοιχειώνουν τις σκέψεις σου, τις απαλές, αθώες σαν νεογέννητα μωρά, απόπειρες που κάνεις να αποτινάξεις από πάνω σου το μαύρο σεντόνι που προσπαθεί με τόση συνέπεια να τις πνίξει και να τις κατασπαράξει. Παρά τις βαθειές ανάσες που παίρνεις ή τις προσευχές που μπορεί να λες, εκείνος εκεί σίγουρος ότι σε εξουσιάζει και σε ελέγχει σε όλα σου τα επίπεδα, σωματικό, ψυχικό και εγκεφαλικό. Σε γοητεύει καταστροφικά. Αν του το επιτρέψεις, μπορεί να σε καταδιώκει και να σε κυνηγάει για ολόκληρή σου τη ζωή... είναι διαθέσιμος και πανίσχυρος, αρκεί να του επιτρέψεις να αρχίσει να σου πίνει το αίμα. Και το πανηγύρι έρχεται το βράδυ... πάντα πιστεύω ότι το βράδυ γίνεται πανίσχυρος. Ειδικά όταν δεν έχεις ύπνο... Ο φόβος μεγαλώνει και γίνεται αλλόκοτο πλάσμα, το χειρότερο θηρίο που έχεις ποτέ φανταστεί, το ποιο τρομακτικό που έχουν δει τα μάτια σου ή που θα δεις ποτέ... Γιατί σου ανήκει και εσύ τον έχεις πλάσει και οδηγήσει να σε ελέγχει.. Εσύ φταις για όλα.

Monday, June 19, 2006

Τί είναι καλοκαίρι...

Καλοκαιρινές διακοπές... όχι το τραγούδι, η πραγματικότητα. Πόσο τις περιμένουμε όλοι. Να χαλαρώσουμε, να κοιμηθούμε περισσότερο, να ξενυχτήσουμε περισσότερο, να φάμε περισσότερο,να πιούμε μερικά ποτηράκια παραπάνω... Να οδηγηθούμε στην δικαιολογημένη υπερβολή. Όλο το χρόνο προσπαθούμε ή προσποιούμαστε ότι προσπαθούμε να είμαστε μέσα σε μια γυάλα, μέσα σε ένα σύστημα που μας βάζουν οι άλλοι ή εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Ε, για λίγες μέρες το χρόνο αξίζει να βγούμε από το κλουβί μας, τον πειραματικό σωλήνα που μας έχουν... Αλλά δυστυχώς και πάλι, όπως όλη η Ευρώπη, αναγκαζόμαστε για κάποιο μυστήριο λόγο, να πάρουμε άδεια τον Αύγουστο. Μόνο οι προνομιούχοι που δεν δουλεύουν και έχουν τη δυνατότητα και βέβαια οι συνταξιούχοι (εκείνοι που δεν κρατάνε τα παιδιά των παιδιών τους), μπορούν να ταξιδέψουν νωρίτερα ή αργότερα από το μήνα 'σταθμό'. Τέλος πάντων... Για μένα το καλοκαίρι είναι σαν το καρπούζι (και όχι μάπα το καρπούζι, που λέμε). Ζουμερό, γεμάτο γλύκα και νοστιμιά... Είναι καθαρή θάλασσα και κολύμπι μέχρι εξάντλησης δυνάμεων, όπως όταν ήμουν παιδί, είναι καυτή ζέστη που σε κάνει να μην αναπνέεις (και εσύ βρίσκεις καταφύγιο στη μπλε αγκαλιά της απέραντης θάλασσας), είναι βουτιές, είναι η ταβέρνα δίπλα στο νερό, με ταπεινή σαλάτα, φρέσκα προϊόντα και φαγητά της ώρας... Είναι αυτή η μεσημεριανή αποχαύνωση που αισθάνεσαι μέσα σου και γύρω σου... Τα τζιτζίκια να ακούγονται και το μόνο που θέλεις είναι να βρεις καταφύγιο στο δροσερό σπίτι, ενώ χαϊδεύει τα ανοιχτά παράθυρα ένα αόρατο αεράκι... Καλοκαίρι είναι μακριά, σγουρά μαλλιά... ανέμελα, χωρίς επιτήδευση, χωρίς στόλισμα. Είναι ξυπόλυτα πόδια να βρέχονται και να ενώνονται με το καυτό χώμα, ενώ ευλογημένα χέρια ποτίζουν τριανταφυλλιές και ντοματιές και η μυρωδιά του χώματος αναδίδει τους πανάρχαιους χυμούς της γης. Καλοκαίρι είναι νυχτερινή παρέα, είναι βόλτες στο φρύδι της παραλίας και δεν σε νοιάζει αν βράχηκε το φόρεμα, είναι ζευγαρωμένη αγκαλιά σε μια παραλία ακούγοντας τα κύματα, με μουσική ή χωρίς μουσική και βλέποντας τα αστέρια. Καλοκαίρι είναι η απόπειρα επιστροφής στην παιδικότητα που όλοι έχουμε και στις αναμνήσεις που μας κάνουν να χαμογελάμε...

Thursday, June 15, 2006

Μοναξιά

Πότε έχετε αισθανθεί μόνοι? Σε ένα γάμο? Σε μια κηδεία? Σε βαφτίσια? Σε μια γιορτή? Σε μια δεξίωση? Σε ένα πανηγύρι? Στα μπουζούκια? Κοντά σε μια τεράστια παρέα? Σε ένα κλαμπ? Σε μια ταβέρνα? Η μοναξιά δεν ορίζεται... Την κουβαλάμε μαζί μας συνεχώς. Λίγες είναι οι στιγμές που μπορούμε να την αποτινάξουμε από πάνω μας και να την διώξουμε. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας την έχουμε δίπλα μας, πάνω μας, γύρω μας. Να μας παιδεύει και να μας τυραννάει... Ώσπου να την αποδεχθούμε. Και αυτό μας παίρνει χρόνο και συναίσθημα. Να φτάσουμε στο σημείο να την αγκαλιάσουμε και να γαληνέψουμε με κείνη. Να κάνουμε επιτέλους ειρήνη μαζί της. Μετά όλα αλλάζουν και μαλακώνουν... Πριν, γίνονται μάχες, μας ματώνει, μας χτυπάει, μας παιδεύει, μας πλανεύει... Σαν θηρίο. Χρόνια ολόκληρα... μοναξιάς και πόνου. Ενώ μετά, αφού ωριμάσουμε και την αποδεχθούμε, βρισκόμαστε συμφιλιωμένοι, χαλαρώνουμε και ηρεμούμε... έχοντας πάντα την πίκρα στο στόμα, αλλά δεν είμαστε πλέον σε πόλεμο. Υπάρχει μια ηρεμία μέσα μας και γύρω μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας είναι στιγμές με άλλους και αιώνες με τον εαυτό μας, τότε όλα θα γαληνέψουν και μέσα μας. Και όσο νωρίτερα σταματήσοουμε να ζητάμε και άλλα και άλλα από τους άλλους, απλά να ευγνωμονούμε για το τώρα και γι'αυτό που είναι ικανοί να δώσουν σήμερα, θα είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι και γεμάτοι και δεν θα αισθανόμαστε μόνοι... εξάλου η λέξη 'μοναξιά' είναι τόσο σχετική...

Η δύναμη της μουσικής

Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να λέω ήταν 'βγήκανε τα άστρα και οι κοπέλες με τα άσπρα κατεβαίνουν στη κάτω γειτονιά...' και ήμουν πολύ μικρή και φόραγα άσπρο φουστάνι, κολλαριστό και καμάρωνα! Το έλεγα γρήγορα-γρήγορα μ'άρεσε η ομοιοκαταληξία και σχεδόν δεν καταλάβαινα τί έλεγε. Μετά, όπως τα περισσότερα κορίτσια φαντάζομαι, ήθελα ένα φεγγάρι, ανάμεσα σε άλλα επαγγέλματα, να γίνω τραγουδίστρια. Τελικά, δεν τραγουδάω δυνατά, σπάνια (τώρα που μεγάλωσα!). Με αγαπημένα τραγούδια όμως έμαθα αγγλικά. Είχα για παρέα μου τον Elvis Prisley και τους Beatles απ'τη μια και τους στίχους και το λεξικό από την άλλη και μάθαινα... Και μετά ήρθε η ελεύθερη ραδιοφωνία. Ήμουν ακόμα στο λύκειο όταν έγινε αυτό το μπαμ... Άκουγα 'Μαύρο Βελούδο', σόουλ μουσική, Ξενοφώντα Ραράκο... με τη βελούδινη φωνή (ήταν η εποχή που μόλις είχε βγει το 'Κλικ') όλοι αισθανόμασταν ότι γίνονταν πράγματα, ότι εξελίσσονταν η ζωή μας. Και ήταν ωραίο αυτό! Να αισθάνεσαι ότι στη γενιά σου δημιουργούνται νέες καταστάσεις, αισθάνεσαι, έστω και λίγο μέρος της αλλαγής. Και μετά το κάθε καλοκαίρι και ο κάθε χειμώνας είχε τα τραγούδια του... ακόμα έτσι είναι. Αλλά όσο μεγάλωνα τόσο κάποια έμεναν μέσα μου, στην ψυχή μου. Όχι ηθελημένα, από ένστικτο, από αναμνήσεις, από αγάπη για το ρυθμό, το στίχο... αποτυπώνονταν. Όπως εκείνο το τραγούδι από την ταινία του Αλμοδοβάρ 'High Heels' (1990) που το τραγουδάει η Marisa Paredes και είναι τόσο δραματικό και μοιραίο, νιώθω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα το ξεχάσω. Όπως δεν μπορώ να ξεχάσω τα blues του BB King και τα tango του Astor Piazzolla. Ούτε τις μελωδίες της Σοφίας Βέμπο και της Χαρούλας Αλεξίου... Ούτε και τις έθνικ μελωδίες που ακούω κάθε μέρα (που σκηνοθετούν τη κάθε μου μέρα). Γιατί η μουσική είναι μέρος της ζωής μας, είναι το soundtrack της ζωής μας. Μας συντροφεύει στη μοναξιά μας, μας γαληνεύει στα νεύρα μας, μας θωπεύει γλυκά όταν είμαστε με παρέα, είναι εκεί πίσω ξέροντας ότι την έχουμε επιλέξει...

Tuesday, June 13, 2006

Και γιατί όχι...

Πάντα υπάρχει ο αντίλογος. Ακούγοντας τις τόσο ενδιαφέρουσες γνώμες ειλικρινά σκέφτηκα να γράψω τον αντίλογο... Γιατί 'όχι blog' λοιπόν. Πάρα πολλοί δεν αντέχουν αυτή τη νέα 'επιδημία' όπως την χαρακτηρίζουν. Ειλικρινά, δεν παίζω με τις έννοιες, απλά και σε μια διαλεκτική, ψηφιακή, δημοκρατική κοινωνία, πάντοτε υπάρχουν δύο όψεις του νομίσματος (και γιατί σαν χαρακτήρας μ'αρέσει να βλέπω σφαιρικά ένα θέμα, όσο μπορώ βέβαια να τιθασεύσω την υποκειμενικότητά μου)... Γιατί όχι λοιπόν? Γιατί, λένε, ότι είναι απλά μια μόδα που θα περάσει. Γιατί απλά μιμούμαστε άλλες χώρες, ως συνήθως. Γιατί όπως κάθε τί καινούργιο τώρα προκαλεί ενθουσιασμό και μόλις καταλαγιάζει η σκόνη, τελικά, μένουν πολλοί λίγοι. Γιατί οι περισσότεροι, αδιάφοροι να συμμετέχουν 'σωστά', δεν ανανεώνουν το blog τους γιατί βαριούνται, το θεωρούν ανιαρό, υποχρεωτικό, οτιδήποτε, ενώ αυτή ήταν η αρχική του σημασία, η μορφή προσωπικού 'ημερολογίου' που μοιράζεσαι με όλο το ψηφιακό σύμπαν... Γιατί εκτίθεσαι σε τόσους ανθρώπους με διαφορετική ψυχολογία, γνώση, κοινωνική συμπεριφορά και δεν μπορείς να ελέγξεις τον κύκλο των ανθρώπινων ματιών και ψυχών που θέλεις να σε δουν, να σε καταλάβουν και να σε 'διαβάσουν' ουσιαστικά... Είναι ένα ξεγύμνωμα έντονο λοιπόν για εκείνον που θέλει να καταθέσει μέσα από την ψυχή του. Γιατί τα κείμενα που γράφει κάποιος είναι πεπερασμένα, γεμάτα εγωισμό και έπαρση, χωρίς βάθος και ουσία και ίσως είναι τις περισσότερες φορές ενδιαφέροντα μόνο για τον ίδιο που είναι υπερήφανος για τα γραπτά του και για τους οικείους του, φίλους που ήδη ήξερε ή τους λίγους 'ψηφιακούς/virtual' φίλους που έχει αποκτήσει σε αυτή τη μονόπλευρη διάσταση. Γιατί το να κουτσομπολεύεις και να χρησιμοποιείς ενα blog για να 'θάβεις' κάποιους γείτονες έχει πάρει τη μορφή επιδημίας... Γιατί η εμμονή της τεχνολογίας και ο εθισμός της επικοινωνίας σε οδηγεί στην απομόνωση... Εγώ εξακολουθώ να θέλω να πιστεύω ότι είναι καθαρά προσωπική επιλογή του καθενός να να χρησιμοποιήσει με θετικό ή αρνητικό τρόπο μια τόσο ιδιαίτερη ανακάλυψη... και εξακολουθώ να πιστεύω στην θετική πλευρά των πραγμάτων(αθεράπευτα αισιόδοξη μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο :) Ας αφήσουμε το χρόνο να μιλήσει για μας...

Monday, June 12, 2006

Γιατί blog?

Τώρα τελευταία έχω διαβάσει πολλά άρθρα ελληνικά και ξένα όσον αφορά αυτό το νέο κομμάτι του internet, τα blogs. Επίσης, έχω διαβάσει με ενδιαφέρον κάποιες σοβαρές απόψεις ανθώπων που γράφουν οι ίδιοι blogs. Ακόμα, γράφονται και εκφράζονται πολλά καλά σχόλια και πολλά αρνητικά, όσον αφορά τη 'μισή αλήθεια', τον 'κίνδυνο' που κρύβει η συμμετοχή και η δημιουργία blog, η αποξένωση, το 'κλείσιμο', η 'παρακμή' των νέων γενεών, κλπ, κλπ. Μη σας τα ξαναλέω, ήδη τα ξέρετε. Και όλα με ωθούν σε μια και μόνο ερώτηση... Τί είναι αυτό που ωθεί κάποιον να δημιουργήσει ή γράψει ή να σχολιάσει ένα blog? Τί είναι αυτό που κάνει κάποιους να είναι απλοί ακροατές και κάποιοι να είναι φωνακλάδες σε ένα αόρατο, αλλά ιδιαίτερα 'φασαριόζικο' παζάρι ιδεών... Και γιατί κάποιος μπορεί να τα διαβάζει χωρίς να σχολιάζει? Και γιατί κάποιος άλλος παίρνει το δικαίωμα να 'κανιβαλίζει' στα γραπτά κάποιου, με οποιοδήποτε τρόπο? Είναι το ανεκπλήρωτο ή εκπληρωμένο ψώνιο κάποιου 'wannabe' συγγραφέα, είναι το απωθημένο κάποιου που δεν τον άφηναν να πει ποτέ τη γνώμη του γιατί, σε ένα σπίτι με τέσσερα παιδιά πότε να προλάβει να ασχοληθεί η μαμά, είναι ο νεαρός που 'πουλάει μούρη' και γράφει ερωτικές κουβέντες για να 'ρίξει' την 'όμορφη και γοητευτική' που τον 'πλησιάζει' με τα ελκυστικά της γραπτά καθημερινά, είναι ο προβληματισμένος με την κοινωνία, το θείο του, το Θεό, τους ανθρώπους και τον ίδιο του τον εαυτό και θέλει να ξεσπάσει, είναι ο κλειστός χαρακτήρας που θέλει να εκφραστεί, αλλά αυτοαναιρείται στις δημόσιες κουβέντες, ενώ εδώ, 'μεταξύ μας' του είναι τόσο μα τόσο εύκολο, είναι ο ανατρεπτικός χαρακτήρας που δεν αντέχει να το παραδεχθεί, ούτε αντέχει να εκφραστεί στο ισσοροπημένο κοινωνικό περιβάλλον που ανήκει, ενώ εδώ είναι πραγματικά αληθινός σε αυτά που λέει και πιστεύει... Ό,τι και αν είναι, ίσως και όλα αυτά μαζί και ίσως και τίποτα από αυτά μαζί, ένα είναι το σίγουρο... Ότι αυτό το περίεργο μέσο, ωθεί τους ανθρώπους να σκέπτονται και να γράφουν... Ανορθόγραφα ή όχι... με καλή, εύκολη γραφή ή μπερδεμένα... Δεν το κρίνω και ειλικρινά δεν με νοιάζει. Αυτό που με ενδιαφέρει και διαπιστώνω είναι ότι είναι ένα νέο μέσο έκφρασης, άμεσο, γρήγορο που οδηγεί σε κινήσεις! Τόσο νέο που δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην ιστορία του ανθρώπου. Αυτή τη στιγμή θέλω να δω το θετικό κομμάτι του: Πιστεύω ότι δίνει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης σε πολύ περισσότερους ανθρώπους από ότι οποιοδήποτε άλλο μέσο μέχρι τώρα. Είναι μια έκφραση δημοκρατικής διαδικασίας. Εδώ αποκτούμε φωνή και έκφραση, σαν πολίτες της χώρας μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Αποκτούμε βήμα για να εκφράσουμε το θυμό μας, την αγανάκτησή μας, να βρούμε ομοιδεάτες, άλλοι να μας αντιπαθήσουν, άλλους να αγαπήσουμε, να εκφράσουμε τη γνώμη μας για τα γεγονότα που συμβαίνουν στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο που ζούμε και αναπνέουμε... να αισθανθούμε, έστω και για λίγο, ότι ορίζουμε τη ζωή και τις τύχες μας... Ότι μπορούμε να 'ακουστούμε'! Έστω και σε αυτόν τον κόσμο που συνδέεται με καλώδια. Κάτι είναι και αυτό...

Saturday, June 10, 2006

Αυθόρμητα...

Ακούς κάποιες κουβέντες, βλέπεις κάποιες συμπεριφορές, αισθάνεσαι, αντιδράς, ζεις. Άλλες φορές αυτά που εισπράττεις σου αρέσουν, άλλες όχι. Κάποιες φορές σε 'βγάζουν από τα ρούχα σου'. Δηλαδή από το προσωπείο που έχεις επιλέξει να φοράς στις δημόσιες 'συναλλαγές' σου. Αλλά, πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί την ανάγκη, να βρίσεις, να εναντιωθείς, να φωνάξεις, να τα σπάσεις, να χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι, να φύγεις τρέχοντας, να γελάσεις νευρικά για ώρα, να γυρίσεις την πλάτη σου, να χτυπήσεις την πόρτα δυνατά, να ρίξεις ένα ποτήρι νερό στα μούτρα του συνομιλητή σου, να αγκαλιάσεις δυνατά, να φιλήσεις αυθόρμητα, να κλάψεις μέχρι να εξαντληθείς, να μουτζουρώσεις μια σελίδα χαρτί σαν να είσαι δύο ετών, να ξαπλώσεις αντί να καθίσεις σε έναν καναπέ, να φας πάνω από τρία σοκολατάκια σε μια επίσκεψη, να απλώσεις πολλές φορές το χέρι σε μια πιατέλα που μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστική, να περπατήσεις ξυπόλητος γιατί σε χτύπησαν τα παπούτσια σου και αυτό να γίνει στο Κολωνάκι μέσα στο χειμώνα... πόσες φορές? Πόσες φορές δεν κοιτάμε παράξενα έναν άνθρωπο που φεύγει από τις κατεστημένες, κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές και απλά τον χαρακτηρίζουμε αβίαστα 'τρελό'? Είναι εύκολο να τον πούμε έτσι. Όμως, ο σοβαρός μας εαυτός, που έχει γαλουχηθεί να προσαρμόζεται στα κοινωνικά 'καθώς πρέπει' αφού εκπαιδεύεται από τη βρεφική ηλικία, περιορίζεται και συρρικνώνεται, μερικές φορές. Φυσικά, δεν μιλάμε για το άλλο άκρο, την έλειψη σεβασμού στους συνανθώπους μας, αλλά λίγος αυθορμητισμός δεν βλάπτει. Αρκετά με τον καθωσπρεπισμό που μας αναγκάζουν οι συνθήκες να ακολουθούμε. Γίνεται ψυχαναγκασμός στο τέλος. Και τελικά τί μένει? Απωθημένα και ανεκπλήρωτες μικρές επιθυμίες που βγαίνουν ξαφνικά, εκεί που θεωρούμε ότι έχουμε χτίσει ένα σοβαρό και αξιοπρεπές προφίλ. Και αυτό μ'αρέσει. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε συνεχώς για τους άλλους. Μια ζωή για τους άλλους δεν είναι ζωή. Ενώ διαλείματα αυθορμητισμού, όπως το να φωνάξεις σε μια ερημωμένη παραλία το χειμώνα τόσο δυνατά ώσπου να βραχνιάσεις, δεν είναι κακό, απλά αυθόρμητο. Ξεκουράζει, πάνω απ΄όλα την ψυχή αλλά και το νου.

Thursday, June 08, 2006

Αθωότητα

Μερικές φορές θα ήθελα να ήμουν δεκαετίες, χρόνια, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα πίσω στον χρόνο. Θα'θελα να βρισκόμουν πίσω στην κοιλιά της μητέρας μου. Προστατευμένη... από κάθε ανοησία, κακία, τάση αυτοκαταστροφής και πανικού. Θα ήθελα να μπορούσε να σταματήσει ο χρόνος και να βρισκόμουν εκεί, στην απόλυτη ηρεμία, στο απόλυτο φως, την απόλυτη αίσθηση του όλου και του τίποτα. Τότε που δεν είχα ακόμα συνείδηση, είχα μόνο συναισθήματα και ένστικτο... χωρίς όμως επίκτητες συμπεριφορές, χωρίς αντιδράσεις και επιθέσεις. Θα με ρωτήσετε γιατί... Γιατί κάποιες μέρες, απλά είναι πιο δύσκολες από τις άλλες. Γιατί κάποιες μέρες, ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Γιατί κάποιες μέρες έτσι, απλά, δεν μ'αρέσει αυτό που αντικρίζω γύρω μου και αρρωσταίνω... Δεν μ'αρέσει η αυτοκαταστροφικότητα που έχουν κάποιοι άνθρωποι... Μ'ενοχλεί και με τρομάζει... Μ'ενοχλεί που με ρωτάνε, που ζητάνε τη βοήθειά μου μόνο και μόνο για να κάνουν το αντίθετο. Γιατί δεν εκτιμάτε ότι έχετε? Αν τύχει κάτι άσχημο, μόνο τότε θα καταλάβετε τί χάσατε? Γιατί? Θέλω να γυρίσω πίσω στην εμβρυακή, απόλυτη αθωότητα και ηρεμία και να μην νοιαστώ άλλο πια για τίποτα... Απλά να υπάρχω και να είμαι αγκαλιασμένη από το Θεό και το νερό...

Tuesday, June 06, 2006

Γυναίκες

Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι μόνοι τους? Νέες γυναίκες, όμορφες, καλλιεργημένες, πετυχημένες, με προσωπικότητα, ευγένεια χαρακτήρα. Και από την άλλη νέοι άνδρες δυνατοί, ανοιχτόμυαλοι, προσαρμοστικοί, πετυχημένοι, με προσωπικότητα. Τί κοινό έχουν? Έχουν τη λέξη πετυχημένος, με προσωπικότητα. Η προσπάθεια που κάνουμε τόσα χρόνια, ειδικά εμείς οι γυναίκες να εδραιωθούμε, να προσπαθήσουμε να νικήσουμε τα εμπόδια που είχαν οι μητέρες μας... Να σταθούμε αντάξιες και δυνατότερες για εκείνες. Να αποδείξουμε τις δυνατότητές μας. Μας οδηγούν σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Μια νέα μοναξιά. Γιατί? Γιατί τώρα οι γυναίκες δεν έχουν 'ανάγκη' έναν άνδρα, όπως τόσους αιώνες που είχαν εκπαιδευτεί τα γονίδια να υπακούν. Δεν περιμένουν από τον άνδρα 'κυνηγό' να φέρει το φαγητό στο τραπέζι, το φέρνουν οι ίδιες με πολύ κόπο. Αφού στον στίβο της καθημερινής αναζήτησης 'τροπαίων' ανταγωνίζονται και πολεμούν τις προκαταλήψεις που υπάρχουν ακόμα. Δεν φοβούνται, δεν έχουν ανάγκη κάποιον να τις προστατέψει. Παλεύουν μόνες τους για τα πάντα. Δεν περιμένουν εκείνον να τις μεταφέρει, να πάνε να ψωνίσουν. Τα κάνουν όλα μόνες τους. Είναι παγίδα τελικά, αυτή η μαγική λέξη 'απελευθέρωση'? Είναι τελικά? Και πού βρίσκονται οι άντρες? Φοβία... Φοβούνται να ανοιχτούν, να δωθούν. Δεν τους 'θυματοποιώ' απλά στέκονται αμήχανοι και φοβισμένοι μπροστά στις αμαζόνες που κατακτούν και εδραιώνουν τα εδάφη τους... Τους μαλώσαμε και τους μειώσαμε, περισσότερο από ότι έπρεπε... Και μεις δεν φταίγαμε. Αλλά τώρα δεν υπάρχει ισσοροπία, όχι ακόμα τουλάχιστον. Τελικά, ξεχνώντας καριέρες και συστήματα, καθαρίζοντας τον εαυτό μας από τις μολυσματικές ασθένειες της ανταγωνιστικότητας, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια γερή, αντρική αγκαλιά... γιατί η ιστορία που κουβαλάμε μέσα μας και πάνω μας δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα. Και ειλικρινά χαίρομαι γι'αυτό.

Monday, June 05, 2006

Νύχτα...

Νύχτα... Τη νύχτα οι σκέψεις τρέχουν γρηγορότερα και σε περίεργα μονοπάτια. Τη νύχτα η μοναξιά μεγαλώνει και ο πόνος αυξάνεται. Τη νύχτα οι ερωτευμένοι κρύβονται κάτω από τη σκιά του φεγγαριού και των αστεριών, οι μεθυσμένοι πίνουν περισσότερο και οι καπνιστές κάνουν πολλά τσιγάρα. Τη νύχτα οδηγούμαστε σε ακραία συναισθήματα. Τα βλέμματα γίνονται περισσότερο έντονα, άλλες φορές προκλητικά, άλλες χυδαία... Οι συμπεριφορές οξύνονται. Όλα τη νύχτα. Η νύχτα είναι το άλλοθι πολλών που τη μέρα δεν τολμούν, να ξεφύγουν από την κοινωνική και προσωπική φυλακή, την προσωπική τους υποκρισία. Τη νύχτα τα συναισθήματα, καλά ή κακά, πολαπλασιάζονται και αυξάνονται. Η καρδιά χτυπά δυνατότερα, ο φόβος είναι εντονότερος και η εγρήγορση στο έπακρον. Έρχονται στοιχειά και φαντάσματα, έρχονται κακές στιγμές, λάθος κινήσεις, πονεμένες επιλογές και ο φυσικός πόνος αγγίζει το κορμί πιο δυνατά από τη μέρα. Η ψυχή κλιδωνίζεται από την τρικυμία. Έρχονται βαριά τα δάκρυα στα μάτια και στην ψυχή. Αλλά, αυτό το διάφανο φεγγάρι, το αστέρι της νύχτας είναι εκεί, σαν φωτεινή, πανάρχαια μάνα μέσα στο σκοτάδι να μας κάνει παρέα, να μας φυλάει, να μας προσέχει, να μας παρηγορεί, να ακούει τα μυστικά και τα παράπονά μας, να κλαίει μαζί μας και να ακούει μαζί μας blues... Γιατί το βράδυ είναι η ώρα να ακούει κάποιος ή blues ή καψουροτράγουδα... Γιατί, πάνω απ'όλα ένα βράδυ, είναι υπέρτατα ερωτικό...

Friday, June 02, 2006

Πάθος...

'Pathos (from πάσχειν paschein, the Greek word meaning "to suffer" or "emotion") is one of the three modes of persuasion in rhetoric (along with ethos and logos). Pathos appeals to the audience's emotions. It is a part of Aristotle's philosophies in rhetoric.' -wikipedia- Ενώ έψαχνα κάτι άλλο στη wikipedia, έπεσε το μάτι μου σε αυτή τη λέξη... Πάθος. Και αναρωτήθηκα τί είναι Πάθος? Πώς μπορούμε να το ορίσουμε? Να το προσδιορίσουμε, να το χαρακτηρίσουμε, αφού είναι τόσο υποκειμενικό και τόσο εσωτερικό συναίσθημα! Παραδείγματα χρήσης της λέξης: Έχω πάθος για τη ζωή, για τον έρωτα, για τα μαθηματικά (εγώ όχι ακόμα), για τη φωτογραφία, για το σινεμά, για τα ρολόγια, για τα παπούτσια (και εγώ!), για το παγωτό, για το τσιγάρο, για το κάθε λεπτό που ζω. Παθιάζεται κάποιος με τις πεποιθήσεις του, πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές. Παθιάζεται κάποιος να καταστρέψει κάποιον άλλον. Παθιάζεται να σώσει τον άλλον. Το Πάθος του Θεανθρώπου που με δέος και πόνο ψυχής εισπράττουν οι Χριστιανοί... Και τί είναι αυτή η διαφορά συναισθήματος που σε κάνει να φεύγεις έξω από το 'ήθος' και από τον 'λόγο', όπως γράφει παραπάνω η σοφή wikipedia? Που βέβαια, το έχουν αναλύσει χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι μας σοφοί και συγκεκριμένα ο Αριστοτέλης, τόσο αξεπέραστα! Τί είναι αυτό που σε κάνει να παθιαστείς? Να 'φτερουγίζει' η καρδιά σου, να χτυπά δυνατά, να αισθάνεσαι ότι περπατάς λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια της γης, να πιστεύεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ότι δεν σε σταματά τίποτα? Να πλησιάσεις περισσότερο το Θεό? Να γίνεις περισσότερο τρελλός και να καταλάβεις πώς βλέπει τον κόσμο ένα ηφαίστειο? Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα και ξαφνικά, όταν για κάποιο λόγο είναι η σωστή στιγμή, φωτιά ανάμεσά τους και το συναίσθημα της απόλυτης έλξης και της απόλυτης δύναμης. Μόνο που αν αυτό δεν εξελιχθεί σε έρωτα, το πάθος αρρωσταίνει... και μετά μιλάμε για σκοτεινές αναζητήσεις της ψυχής και του νου. Και από κει τα πράγματα είναι δύσκολα... Φιλιά (ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, της D. Washington, ίσως αγγίζει αυτά που οι λέξεις κάποιες φορές δεν έχουν τη δύναμη να ακολουθήσουν) Mad about the boy I know it's stupid to be mad about the boy I'm so ashamed of it but must admit the sleepless nights I've had About the boy On the silverscreen He melts my foolish heart in every single scene Although I'm quite aware that here and there are traces of the cad About the boy Lord knows I'm not a fool girl I really shouldn't care Lord knows I'm not a school girl In the fury of her first affair Will it ever cloy This odd diversity of misery and joy I'm feeling quite insane and young again And all because I'm mad about the boy So if I could employ A little magic that will finally destroy This dream that pains me and enchains me But I can't because I'm mad...I'm mad about the boy

Thursday, June 01, 2006

Έστω για μια μέρα?

Μπορούμε να σταματήσουμε να πονάμε, έστω για μια μέρα? Αυτή είναι η απορία μου... Μιλάω με διάφορα άτομα, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, άνδρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας και κοινωνικής θέσης. Και όλοι καταλήγουν στο ίδιο. Σε όλους λείπει κάτι και το προβάλλουν μπροστά τους συνεχώς. Αισθάνονται δυστυχισμένοι, το πάθος της ανάγκης τους τυφλώνει και δεν χαίρονται τίποτα από όσα τους έχει δώσει η ζωή. Και εγώ το ίδιο κάνω (δεν είμαι καλύτερη, πιστέψτε με), σε κάποιες περιπτώσεις, όταν σταματάω την αυστηρή περιφρούρηση του εαυτού μου. Αλλά, γιατί? Δεν μπορούμε έστω για μια μέρα να ξυπνήσουμε χαρούμενοι, να είμαστε ευγνώμονες που είμαστε υγιείς (εντάξει, πονάει λίγο η μέση), για την δουλειά που έχουμε (έστω και αν δεν μας πληρώνουν όσο αξίζουμε και ο προϊστάμενος είναι απαίσιος), για τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν στα καλά και τα καλά της ζωής μας (ακόμα και αν μαλώνουμε και αν θυμώνουμε μαζί τους), μέρος του παιχνιδιού είναι! Μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο και να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά? Να εκτιμήσουμε λίγο τα πιο απλά πράγματα στη ζωή που θεωρούμε δεδομένα. Γιατί τα 'χαστούκια' της ζωής, οι αρρώστιες, ο πόλεμος, οι χωρισμοί, η έλλειψη δουλειάς, η απώλεια ενός φίλου, έρχονται ξαφνικά, εκεί που τα θεωρείς όλα δεδομένα και κλαίγεσαι για αυτά που δεν έρχονται... και τότε σου παίρνει πολύ πιο σημαντικά πράγματα, που βέβαια, τα θεωρούσες ότι θα έμεναν πάντα εκεί αναλοίωτα. Δεν είναι εύκολο, κανείς δεν φέρνει αντίρρηση. Και ξέρω, είναι στη φύση του ανθρώπου να έχει περισσότερες ανάγκες και να επεκτείνεται. Αλλά, κάποιες φορές μήπως οι ίδιοι στήνουμε παγίδα στον εαυτό μας? Α