Φόβος

Φόβος... Μουδιάζει και παγώνει το σώμα, η ανάσα αυξάνεται... ανησυχία... δεν μπορείς να σταθείς πουθενά. Σφίγγεται το στομάχι και θέλεις να κάνεις εμετό από την αγωνία και τον πόνο μέσα σου. Σε κυνηγάει και σε καταδιώκει. Δεν πιστεύεις τίποτα. Φοβάσαι τα πάντα. Δεν σου αρέσει καμία άποψη και γνώμη. Όλα τα απορρίπτεις. Για κάποιο λόγο θέλεις να κλειστείς χειρότερα και περισσότερο μέσα στον εαυτό σου, να τον απολαύσεις περισσότερο. Ε, τότε είναι ήδη μέσα σου και δεν μπορείς να τον διώξεις. Οι αρνητικές σκέψεις και οι φοβίες στοιχειώνουν τις σκέψεις σου, τις απαλές, αθώες σαν νεογέννητα μωρά, απόπειρες που κάνεις να αποτινάξεις από πάνω σου το μαύρο σεντόνι που προσπαθεί με τόση συνέπεια να τις πνίξει και να τις κατασπαράξει. Παρά τις βαθειές ανάσες που παίρνεις ή τις προσευχές που μπορεί να λες, εκείνος εκεί σίγουρος ότι σε εξουσιάζει και σε ελέγχει σε όλα σου τα επίπεδα, σωματικό, ψυχικό και εγκεφαλικό. Σε γοητεύει καταστροφικά. Αν του το επιτρέψεις, μπορεί να σε καταδιώκει και να σε κυνηγάει για ολόκληρή σου τη ζωή... είναι διαθέσιμος και πανίσχυρος, αρκεί να του επιτρέψεις να αρχίσει να σου πίνει το αίμα. Και το πανηγύρι έρχεται το βράδυ... πάντα πιστεύω ότι το βράδυ γίνεται πανίσχυρος. Ειδικά όταν δεν έχεις ύπνο... Ο φόβος μεγαλώνει και γίνεται αλλόκοτο πλάσμα, το χειρότερο θηρίο που έχεις ποτέ φανταστεί, το ποιο τρομακτικό που έχουν δει τα μάτια σου ή που θα δεις ποτέ... Γιατί σου ανήκει και εσύ τον έχεις πλάσει και οδηγήσει να σε ελέγχει.. Εσύ φταις για όλα.