Νύχτα...

Νύχτα... Τη νύχτα οι σκέψεις τρέχουν γρηγορότερα και σε περίεργα μονοπάτια. Τη νύχτα η μοναξιά μεγαλώνει και ο πόνος αυξάνεται. Τη νύχτα οι ερωτευμένοι κρύβονται κάτω από τη σκιά του φεγγαριού και των αστεριών, οι μεθυσμένοι πίνουν περισσότερο και οι καπνιστές κάνουν πολλά τσιγάρα. Τη νύχτα οδηγούμαστε σε ακραία συναισθήματα. Τα βλέμματα γίνονται περισσότερο έντονα, άλλες φορές προκλητικά, άλλες χυδαία... Οι συμπεριφορές οξύνονται. Όλα τη νύχτα. Η νύχτα είναι το άλλοθι πολλών που τη μέρα δεν τολμούν, να ξεφύγουν από την κοινωνική και προσωπική φυλακή, την προσωπική τους υποκρισία. Τη νύχτα τα συναισθήματα, καλά ή κακά, πολαπλασιάζονται και αυξάνονται. Η καρδιά χτυπά δυνατότερα, ο φόβος είναι εντονότερος και η εγρήγορση στο έπακρον. Έρχονται στοιχειά και φαντάσματα, έρχονται κακές στιγμές, λάθος κινήσεις, πονεμένες επιλογές και ο φυσικός πόνος αγγίζει το κορμί πιο δυνατά από τη μέρα. Η ψυχή κλιδωνίζεται από την τρικυμία. Έρχονται βαριά τα δάκρυα στα μάτια και στην ψυχή. Αλλά, αυτό το διάφανο φεγγάρι, το αστέρι της νύχτας είναι εκεί, σαν φωτεινή, πανάρχαια μάνα μέσα στο σκοτάδι να μας κάνει παρέα, να μας φυλάει, να μας προσέχει, να μας παρηγορεί, να ακούει τα μυστικά και τα παράπονά μας, να κλαίει μαζί μας και να ακούει μαζί μας blues... Γιατί το βράδυ είναι η ώρα να ακούει κάποιος ή blues ή καψουροτράγουδα... Γιατί, πάνω απ'όλα ένα βράδυ, είναι υπέρτατα ερωτικό...