Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Μ'ένα ποτήρι κόκκινο κρασί... και όμορφη μουσική πέρασα πολλά βράδια κάνοντας παρέα στον εαυτό μου, κάνοντας παρέα στη μοναξιά μου και στις σκέψεις μου. Χρόνια πριν... όσο σπούδαζα και δούλευα σκληρά. Δεν περίμενα τίποτα από κανέναν. Ζούσα το τώρα. Τη συγκίνηση της στιγμής. Την ένταση του άμεσου. Του εαυτού μου, χωρίς κανέναν εγωισμό. Μ'άρεσε αυτή η αίσθηση της απομόνωσης. Ήταν οι καλύτερες στιγμές αυτοσυγκέντρωσης και συλλογής ενέργειας που είχα ποτέ. Ήταν, αν είναι δυνατόν, αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα είδος αυτοσυγκέντρωσης, ναι, με κρασί... Γοητευτική αυτοσυγκέντρωση χωρίς έλειψη ελέγχου. Είχα ήδη για χρόνια παιδευτεί, αγωνιστεί να μην αφήνω την μοναξιά να με πονάει, να με ενοχλεί, να με επηρεάζει. Είχα νιώσει κάποια βράδυα την αγριότητά της. Και μετά την αποδέχθηκα. Χωρίς αντίσταση και όλα έγιναν διαφορετικά, μαλάκωσαν... Τελικά όλα τα πράγματα είναι καλύτερα ή χειρότερα από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε... Θετικό ή αρνητικό... Με αισιοδοξία ή με άρνηση... Όλοι μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια, χωρίς κρασί. Όλα είναι θέληση και απόφαση στη ζωή μας. Και η ζωή χαμογελά...