Ο Χρόνος

"Δεν προλαβαίνω τώρα!" είναι η συνήθης δικαιολογία. Και αυτό με κάνει να αναρωτηθώ... Έχουμε ποτέ το χρόνο να ασχοληθούμε πραγματικά με τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Εκτός από ένα συνεχές τρέξιμο, να φτάσουμε στην ώρα μας στη δουλειά, να προλάβουμε ανοιχτή την τράπεζα, να στηθούμε στην ουρά του ΙΚΑ, να είμαστε σωστοί γονείς, σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς, υπάλληλοι.... προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε μέσα μας? Να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όσο παραπονεμένος ή ακόμα και παραμορφωμένος μπορεί να είναι από την αδιαφορία και την πίεση που του δίχνουμε. Και όταν γίνεται αυτό, τολμάμε να τον κοιτάξουμε κατάματα? Να δούμε πού πονάει, να δούμε τις παλιές του πληγές, να τον φροντίσουμε και να τον χαιδέψουμε ή να τον μαλώσουμε όπου του αξίζει? Και τί μπορεί να ονομάζεται σημαντικό? Οι βαθειές μας ανάγκες, τα απωθημένα μας, οι ανησυχίες μας, οι επιθυμίες μας ακόμα και τα πάθη μας... Ή και πάλι στρέφουμε το κεφάλι μας γρήγορα-γρήγορα προς τα έξω, αφού η ζωή τρέχει με τέτοιους ρυθμούς που, "πού να κοιτάς τώρα, όλα μια χαρά είναι! Ο χρόνος τρέχει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό... " Μήπως δεν αντέχουμε την αλήθεια που συσσωρεύεται μέσα μας καθώς κυλάει πάνω της ο χρόνος?