Νοτισμένο Χώμα

Είχα χρόνια να συνειδητοποιήσω την εφήμερη ομορφιά της φύσης. Μιας φύσης που συνεχώς αλλάζει. Έχω την τύχη να ζω σε ένα μέρος που έχει πεύκα, λουλούδια και πολύ πράσινο. Μετά από δεκαετίες ζωής μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά και τσιμεντένια μπαλκόνια που οδηγούσαν στον ακάλυπτο και κοιτούσα τον ουρανό ανάμεσα από κεραίες, έχω αυτό το μοναδικό προνόμιο. Να 'ανοίγουν' τα μάτια μου, να εκπλήσσονται από τις εναλλαγές των αποχρώσεων του πράσινου, τα τιτιβίσματα των πουλιών, την ψευδαίσθηση ότι ζω σε ένα χωριό, μακριά από τις κόρνες, την κίνηση, το καυσαέριο. Βέβαια, η λεωφόρος είναι ακριβώς δίπλα και τα διπλά τζάμια πολλές φορές δεν στέκονται ικανά να με απομονώσουν τελείως. Και ούτε θέλω βέβαια... Ζω σε μια κοινωνία με τα καλά και τα κακά της και δέχομαι όλες τις τις καλοσύνες και τις κακίες της. Αλλά σήμερα και ενώ σκάλιζα τον κήπο στην πίσω μεριά του σπιτιού, αισθάνθηκα πολύ δυνατή. Το νοτισμένο χώμα, τα μπουμπούκια από τις τριανταφυλλιές, τα άνθη από τις λεμονιές, όλα ήταν σαν μια προσευχή, σαν ένας ύμνος. Για στιγμές όλα σιώπησαν. Το ξέρω ότι ακούγομαι μελό, αλλά έτσι αισθάνθηκα. Δυνατή, γήινη, ρεαλιστική. Ένιωσα ότι κοιτούσα κατάματα τη ζωή και τις καταστάσεις της. Και αυτό σου δίνει σαν δώρο η γη. Σου ανοίγει ένα παράθυρο μέσα σου, μακριά από τις καημένες, κακόμοιρες και μίζερες σκέψεις σου. Σου ανοίγει ένα παράθυρο στην ενστικτώδη σου ανάγκη να είσαι μέρος του όλου, της γης που πατάς, του αέρα που αναπνέεις, ολόκληρου του σύμπαντος. Και τότε, κατανοώντας την μικρή σου υπόσταση, υποκλίνεσαι στη γη που σε γέννησε και σε μεγαλώνει, ανασαίνοντας την ανάσα της, το νωτισμένο χώμα που πατάς... με δυναμωμένα πόδια και ανοιχτή καρδιά.