Έστω για μια μέρα?

Μπορούμε να σταματήσουμε να πονάμε, έστω για μια μέρα? Αυτή είναι η απορία μου... Μιλάω με διάφορα άτομα, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, άνδρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας και κοινωνικής θέσης. Και όλοι καταλήγουν στο ίδιο. Σε όλους λείπει κάτι και το προβάλλουν μπροστά τους συνεχώς. Αισθάνονται δυστυχισμένοι, το πάθος της ανάγκης τους τυφλώνει και δεν χαίρονται τίποτα από όσα τους έχει δώσει η ζωή. Και εγώ το ίδιο κάνω (δεν είμαι καλύτερη, πιστέψτε με), σε κάποιες περιπτώσεις, όταν σταματάω την αυστηρή περιφρούρηση του εαυτού μου. Αλλά, γιατί? Δεν μπορούμε έστω για μια μέρα να ξυπνήσουμε χαρούμενοι, να είμαστε ευγνώμονες που είμαστε υγιείς (εντάξει, πονάει λίγο η μέση), για την δουλειά που έχουμε (έστω και αν δεν μας πληρώνουν όσο αξίζουμε και ο προϊστάμενος είναι απαίσιος), για τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν στα καλά και τα καλά της ζωής μας (ακόμα και αν μαλώνουμε και αν θυμώνουμε μαζί τους), μέρος του παιχνιδιού είναι! Μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο και να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά? Να εκτιμήσουμε λίγο τα πιο απλά πράγματα στη ζωή που θεωρούμε δεδομένα. Γιατί τα 'χαστούκια' της ζωής, οι αρρώστιες, ο πόλεμος, οι χωρισμοί, η έλλειψη δουλειάς, η απώλεια ενός φίλου, έρχονται ξαφνικά, εκεί που τα θεωρείς όλα δεδομένα και κλαίγεσαι για αυτά που δεν έρχονται... και τότε σου παίρνει πολύ πιο σημαντικά πράγματα, που βέβαια, τα θεωρούσες ότι θα έμεναν πάντα εκεί αναλοίωτα. Δεν είναι εύκολο, κανείς δεν φέρνει αντίρρηση. Και ξέρω, είναι στη φύση του ανθρώπου να έχει περισσότερες ανάγκες και να επεκτείνεται. Αλλά, κάποιες φορές μήπως οι ίδιοι στήνουμε παγίδα στον εαυτό μας? Α