Surreal no. 2

Για κάποιο λόγο εκτιμώ ότι το κομμάτι σχέσης ανθρώπου-οθόνης-άλλου ανθρώπου, δεν τελειώνει έτσι απλά. Με μια κουβέντα. Και μιλώντας για όλα τα συναισθήματα... φεύγοντας από το computer/laptop φεύγουν και αυτά μαζί. Δηλαδή, κλείνοντάς το εξανεμίζονται τα αισθήματα που έχετε νιώσει? Δεν έχετε αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου, του κενού, μερικές φορές. Ότι θα θέλατε και άλλο, αλλά, ότι ποτέ δεν είναι αρκετό? Θα μου πείτε ή ναι ή όχι φυσικά. Αλλά, πόσο δίκαιο είναι για τον 'έξω κόσμο', τους ανθρώπους που πραγματικά ζούμε δίπλα τους, κοντά τους και βιώνουμε όλη μας τη ζωή μαζί τους (συγγενείς, φίλοι, αγαπημένοι) το ότι 'εξαφανιζόμαστε' για κάποιες ώρες? Δεν έχετε αισθανθεί ποτέ ότι η οθόνη σας έχει ρουφήξει και η απέναντι απάντηση είναι τόσο ελκυστική που θέλετε να απαντήσετε, ξεχνώντας να πάρετε εκείνο το τηλέφωνο, ή να δώσετε την πρέπουσα σημασία σε ένα αγαπημένο πρόσωπο? Ίσως ακούγομαι υπερβολική, αλλά δεν πειράζει. Αυτό θέλω. Να είμαι υπερβολική για να καταλάβουμε ότι όλοι 'εμείς' είμαστε μια περίεργη γενιά. Μια γενιά με καινούργια ενδιαφέροντα, τόσο ιδιαίτερα, που ακόμα δεν μπορούμε μερικές φορές να τα ελέγξουμε και να τα ισσοροπήσουμε με τη ζωή μας... Είναι συνήθεια μόνο? Ή εθισμός (όπως λέγαμε με τον Γιώργο προχθές). Όπως πλενόμαστε το πρωί, τρώμε, κάνουμε ντους, είναι μια ακόμα λειτουργία. Να ελέγξουμε τα mail και βέβαια τα blogs μας... Σκέψεις κάνω, μερικές υπερβολικές, μερικές φορές... θα με μάθετε! ;-)