Γυναίκες

Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι μόνοι τους? Νέες γυναίκες, όμορφες, καλλιεργημένες, πετυχημένες, με προσωπικότητα, ευγένεια χαρακτήρα. Και από την άλλη νέοι άνδρες δυνατοί, ανοιχτόμυαλοι, προσαρμοστικοί, πετυχημένοι, με προσωπικότητα. Τί κοινό έχουν? Έχουν τη λέξη πετυχημένος, με προσωπικότητα. Η προσπάθεια που κάνουμε τόσα χρόνια, ειδικά εμείς οι γυναίκες να εδραιωθούμε, να προσπαθήσουμε να νικήσουμε τα εμπόδια που είχαν οι μητέρες μας... Να σταθούμε αντάξιες και δυνατότερες για εκείνες. Να αποδείξουμε τις δυνατότητές μας. Μας οδηγούν σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Μια νέα μοναξιά. Γιατί? Γιατί τώρα οι γυναίκες δεν έχουν 'ανάγκη' έναν άνδρα, όπως τόσους αιώνες που είχαν εκπαιδευτεί τα γονίδια να υπακούν. Δεν περιμένουν από τον άνδρα 'κυνηγό' να φέρει το φαγητό στο τραπέζι, το φέρνουν οι ίδιες με πολύ κόπο. Αφού στον στίβο της καθημερινής αναζήτησης 'τροπαίων' ανταγωνίζονται και πολεμούν τις προκαταλήψεις που υπάρχουν ακόμα. Δεν φοβούνται, δεν έχουν ανάγκη κάποιον να τις προστατέψει. Παλεύουν μόνες τους για τα πάντα. Δεν περιμένουν εκείνον να τις μεταφέρει, να πάνε να ψωνίσουν. Τα κάνουν όλα μόνες τους. Είναι παγίδα τελικά, αυτή η μαγική λέξη 'απελευθέρωση'? Είναι τελικά? Και πού βρίσκονται οι άντρες? Φοβία... Φοβούνται να ανοιχτούν, να δωθούν. Δεν τους 'θυματοποιώ' απλά στέκονται αμήχανοι και φοβισμένοι μπροστά στις αμαζόνες που κατακτούν και εδραιώνουν τα εδάφη τους... Τους μαλώσαμε και τους μειώσαμε, περισσότερο από ότι έπρεπε... Και μεις δεν φταίγαμε. Αλλά τώρα δεν υπάρχει ισσοροπία, όχι ακόμα τουλάχιστον. Τελικά, ξεχνώντας καριέρες και συστήματα, καθαρίζοντας τον εαυτό μας από τις μολυσματικές ασθένειες της ανταγωνιστικότητας, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια γερή, αντρική αγκαλιά... γιατί η ιστορία που κουβαλάμε μέσα μας και πάνω μας δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα. Και ειλικρινά χαίρομαι γι'αυτό.