Μοναξιά

Πότε έχετε αισθανθεί μόνοι? Σε ένα γάμο? Σε μια κηδεία? Σε βαφτίσια? Σε μια γιορτή? Σε μια δεξίωση? Σε ένα πανηγύρι? Στα μπουζούκια? Κοντά σε μια τεράστια παρέα? Σε ένα κλαμπ? Σε μια ταβέρνα? Η μοναξιά δεν ορίζεται... Την κουβαλάμε μαζί μας συνεχώς. Λίγες είναι οι στιγμές που μπορούμε να την αποτινάξουμε από πάνω μας και να την διώξουμε. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας την έχουμε δίπλα μας, πάνω μας, γύρω μας. Να μας παιδεύει και να μας τυραννάει... Ώσπου να την αποδεχθούμε. Και αυτό μας παίρνει χρόνο και συναίσθημα. Να φτάσουμε στο σημείο να την αγκαλιάσουμε και να γαληνέψουμε με κείνη. Να κάνουμε επιτέλους ειρήνη μαζί της. Μετά όλα αλλάζουν και μαλακώνουν... Πριν, γίνονται μάχες, μας ματώνει, μας χτυπάει, μας παιδεύει, μας πλανεύει... Σαν θηρίο. Χρόνια ολόκληρα... μοναξιάς και πόνου. Ενώ μετά, αφού ωριμάσουμε και την αποδεχθούμε, βρισκόμαστε συμφιλιωμένοι, χαλαρώνουμε και ηρεμούμε... έχοντας πάντα την πίκρα στο στόμα, αλλά δεν είμαστε πλέον σε πόλεμο. Υπάρχει μια ηρεμία μέσα μας και γύρω μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας είναι στιγμές με άλλους και αιώνες με τον εαυτό μας, τότε όλα θα γαληνέψουν και μέσα μας. Και όσο νωρίτερα σταματήσοουμε να ζητάμε και άλλα και άλλα από τους άλλους, απλά να ευγνωμονούμε για το τώρα και γι'αυτό που είναι ικανοί να δώσουν σήμερα, θα είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι και γεμάτοι και δεν θα αισθανόμαστε μόνοι... εξάλου η λέξη 'μοναξιά' είναι τόσο σχετική...