Η δύναμη της μουσικής

Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να λέω ήταν 'βγήκανε τα άστρα και οι κοπέλες με τα άσπρα κατεβαίνουν στη κάτω γειτονιά...' και ήμουν πολύ μικρή και φόραγα άσπρο φουστάνι, κολλαριστό και καμάρωνα! Το έλεγα γρήγορα-γρήγορα μ'άρεσε η ομοιοκαταληξία και σχεδόν δεν καταλάβαινα τί έλεγε. Μετά, όπως τα περισσότερα κορίτσια φαντάζομαι, ήθελα ένα φεγγάρι, ανάμεσα σε άλλα επαγγέλματα, να γίνω τραγουδίστρια. Τελικά, δεν τραγουδάω δυνατά, σπάνια (τώρα που μεγάλωσα!). Με αγαπημένα τραγούδια όμως έμαθα αγγλικά. Είχα για παρέα μου τον Elvis Prisley και τους Beatles απ'τη μια και τους στίχους και το λεξικό από την άλλη και μάθαινα... Και μετά ήρθε η ελεύθερη ραδιοφωνία. Ήμουν ακόμα στο λύκειο όταν έγινε αυτό το μπαμ... Άκουγα 'Μαύρο Βελούδο', σόουλ μουσική, Ξενοφώντα Ραράκο... με τη βελούδινη φωνή (ήταν η εποχή που μόλις είχε βγει το 'Κλικ') όλοι αισθανόμασταν ότι γίνονταν πράγματα, ότι εξελίσσονταν η ζωή μας. Και ήταν ωραίο αυτό! Να αισθάνεσαι ότι στη γενιά σου δημιουργούνται νέες καταστάσεις, αισθάνεσαι, έστω και λίγο μέρος της αλλαγής. Και μετά το κάθε καλοκαίρι και ο κάθε χειμώνας είχε τα τραγούδια του... ακόμα έτσι είναι. Αλλά όσο μεγάλωνα τόσο κάποια έμεναν μέσα μου, στην ψυχή μου. Όχι ηθελημένα, από ένστικτο, από αναμνήσεις, από αγάπη για το ρυθμό, το στίχο... αποτυπώνονταν. Όπως εκείνο το τραγούδι από την ταινία του Αλμοδοβάρ 'High Heels' (1990) που το τραγουδάει η Marisa Paredes και είναι τόσο δραματικό και μοιραίο, νιώθω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα το ξεχάσω. Όπως δεν μπορώ να ξεχάσω τα blues του BB King και τα tango του Astor Piazzolla. Ούτε τις μελωδίες της Σοφίας Βέμπο και της Χαρούλας Αλεξίου... Ούτε και τις έθνικ μελωδίες που ακούω κάθε μέρα (που σκηνοθετούν τη κάθε μου μέρα). Γιατί η μουσική είναι μέρος της ζωής μας, είναι το soundtrack της ζωής μας. Μας συντροφεύει στη μοναξιά μας, μας γαληνεύει στα νεύρα μας, μας θωπεύει γλυκά όταν είμαστε με παρέα, είναι εκεί πίσω ξέροντας ότι την έχουμε επιλέξει...