Tuesday, September 18, 2007

το κορίτσι μου

Ο μεσημεριανός ήλιος έλουζε το επαρχιακό νοσοκομείο. Το μπλε ραφ αυτοκίνητο πλησιάζει σιγά-σιγά, μέχρι που φτάνει στην είσοδο που γκαζώνει ξαφνικά, για να μην το σταματήσουν οι φύλακες. Παρκάρουν και βγαίνουν έξω. Δύο άτομα, δύο γυναίκες, ανεβαίνουν βιαστικά τα μαρμάρινα σκαλιά μέχρι το 5ο επίπεδο, την Καρδιολογική Μονάδα, όπως έγραφε μια επιγραφή έξω από την διπλή πόρτα με το τζάμι.

Τα βήματα πάνω στον πλαστικό διάδρομο του νοσοκομείου πνίγονται. Οι άρρωστοι μόλις έχουν φάει και η μυρωδιά του φαγητού είναι έντονη. Τα ρουθούνια ενοχλούνται από αυτή την επίμονη μυρωδιά. Το δωμάτιο 513. Φτάσαμε. Η πόρτα ανοίγει με θόρυβο.

Το δωμάτιο του νοσοκομείου είναι πεντάκλινο. Τέσσερα μεγάλα παράθυρα φωτίζουν το χώρο, ενώ το απαλό αεράκι λικνίζει τις κουρτίνες. Πέντε γυναίκες ηλικιωμένες βρίσκονται μέσα και κοιτούν με περιέργεια αυτούς που τάραξαν την ησυχία τους. Το βλέμμα την αναζητά, ενώ μια γυναίκα με άνοια αρχίζει να ουρλιάζει ‘Πάρτε το από πάνω μου! Καίγομαι, καίγομαι σας λέω! Λυπηθείτε με!’

Δίπλα της είναι. Κλεισμένα μάτια και μοιάζει με μωρό, χωρίς δόντια, αδύναμη, μικροκαμωμένη, τρυφερή, μοιάζει αβοήθητη. ‘Μαμά ήρθαμε! Ήρθε και η Κατερίνα, η εγγόνα σου! Δες την!’ της είπε με δυνατή φωνή η κόρη της.

Η κοπέλα την πλησίασε. Η γιαγιά είχε ακόμα κλειστά τα μάτια. Τα άνοιξε αλλά έβλεπε θολά. Δεν έβλεπε εδώ, ήταν αλλού.

Η εγγόνα άρχισε να τη χαιδεύει στα μάτια, στα μάγουλα, στο μέτωπο. Άρχισε να τη φιλάει, όπως φιλάμε ένα μωρό. Η γιαγιά είχε κλείσει τα μάτια της με αγαλλίαση. Είχε απόλυτη αδυναμία η μία στην άλλη, τριάντα χρόνια τώρα. Η εγγόνα αισθανόταν ότι βρισκόταν αλλού, σαν να έβλεπε την ψυχή να θέλει να φύγει. Της φάνηκε ότι είδε ένα περιστέρι να κάθεται στο στήθος της γιαγιάς.

‘Είσαι το κορίτσι μου γιαγιά!’ έτσι την έλεγε πάντα, αφού η γιαγιά ήταν πάντα αεικίνητη, μικρόσωμη και έμοιαζε τουλάχιστον είκοσι χρόνια μικρότερη από την ηλικία της. Και έτσι της είχε βγει το υπέροχο παρατσούκλι. Η αντιστροφή των ρόλων, ειρωνικά πλέον είχε συμβεί… Νανούριζε η εγγόνα την γιαγιά. 'Θα έρθει το λεωφορείο;' ήταν η μόνη ερώτηση που έκανε η γιαγιά. 'Ναι, σε λίγο κάνε υπομονή' της απάντησε εκείνη.

Η ώρα πέρασε, η γιαγιά έκλεισε τα μάτια, η μάνα έμεινε, η εγγόνα ήθελε να φύγει. Δεν άντεχε άλλο. Κατέβηκε τα σκαλιά του νοσοκομείου ένα-ένα αργά, ενώ μια ηλιαχτίδα φώτιζε το πλατύσκαλο.

Wednesday, September 12, 2007

Ο Δρόμος...

‘Δυο τσιγάρα δρόμος.’ Έτσι έλεγε πάντα ο πατέρας που μας τηλεφωνούσε από τις στάσεις που έκανε κάθε πέντε ώρες. Αθήνα-Μόναχο με φορτηγό χειμώνα καιρό. Χρόνια δύσκολα. Που μια σοκολάτα και ένα πάζλ μετρούσαν σαν χίλια ευρώ για ένα οκτάχρονο παιδί. Έτσι ήταν τότε. Δεν είχαμε και εκτιμούσαμε… Τώρα τα έχουμε όλα δεδομένα, όλα εύκολα, όλα στο χέρι μας.

Χριστούγεννα και εκείνος πάλι έλειπε. Η σιωπή στο σαλόνι του σπιτιού έκανε κρότο. Μόνο το ρολόι του τοίχου, ένας κούκος χτυπούσε τα λεπτά με πρόστυχη αυθάδεια, χωρίς σεβασμό για τη σιωπή που κρατούσαμε για εκείνον που έλειπε. Το τραπέζι στρωμένο, το τραπεζομάντηλο κολλαριστό, τα απλά λευκά σερβίτσια τοποθετημένα με ακρίβεια. Και ήμασταν οι τρείς μας… Η μαμά, η αδερφή μου και εγώ. Η μαμά με το ζόρι κρατούσε τα δάκρυά της. Της έλειπε και δεν ήθελε να το δείξει. Εγώ και η αδερφή μου κουνούσαμε αμήχανα τα πόδια μας ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε παλιές ορχήστρες σουίνγκ από το τρίτο πρόγραμμα.

Ήταν η μεγαλύτερη νύχτα της ζωής μου. Αυτή η έλλειψη, μέρα Χριστουγέννων. Το βράδυ εκείνο θυμάμαι ότι έκλαψα με όλη μου την ψυχή. Το φχαριστήθηκα. Δεν νομίζω κανείς να έχει ευχαριστηθεί όπως εγώ, αφού εκείνη την ώρα όλα μου έμοιαζαν σκοτεινά και άγρια.

Εκείνο το πρωί, αν και υπναρού, ξύπνησα βιαστικά. Πέταξα τα σκεπάσματα στο πλάι. Μύριζε φρεσκοψημένος καφές, τσουρέκι και το σπίτι ήταν ήδη ζεστό, η σόμπα είχε ήδη πάρει μπροστά αγκομαχώντας. Πριν σπρώξω την πόρτα της κουζίνας, άκουσα ψιθύρους, γέλια. Και μετά κατάλαβα. Σχεδόν κλώτσησα την πόρτα και χύθηκα στην αγκαλιά του. Είχε έρθει. Εκείνη την ώρα κλαίγαμε και γελούσαμε όλοι μας από τη χαρά μας. Σκέτο πανηγύρι στο σπίτι! Και μου έδωσε και το δώρο μου. Ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρινένια παπούτσια! Τρελάθηκα. Ήπια το γάλα μου, έφαγα μια τεράστια φέτα τσουρέκι και έτσι χορτάτη, επέστρεψα στο δωμάτιο να ξανακοιμηθώ, πλέον χωρίς έννοια. ‘Δυο τσιγάρα δρόμο’ το έκανε για να είναι κοντά μας…

(photo by me, σσ. είχα καιρό να μου'ρθει έτσι ξαφνικά μια ακόμα ιστοριούλα!)

Monday, September 10, 2007

Αλλαγή εποχής...

Εχθές το απόγευμα καθόμουν στην παραλία. Ησυχία γύρω μου. Ελάχιστοι, δυο-τρεις άνθρωποι κολυμπούσαν χωρίς να ακούγοντα. Ησυχία… Η θάλασσα έμοιαζε με γιγαντιαία πισίνα. Το διάφανο νερό έμοιαζε σχεδόν ακίνητο, ίσα που θώπευε απαλά τα μικρά βότσαλα που αστραφτοκοπούσαν σαν λαμπερά πετράδια.

Η θάλασσα ήταν σαν να έπαιρνε από μέσα μου βάρη παλιά, στενοχώριες που με σκέπαζαν. Δεν κατάλαβα καν τον τρόπο… Με χαλάρωσε. Το ηλιοβασίλεμα, γεμάτο μαβιά και χρυσά χρώματα απλωνόταν στον ορίζοντα. Είχαν όλα ένα άγγιγμα χρονικής στάσης. Εκτός από αυτόν τον ήχο των κυμάτων. Αυτός ο ήχος σαν δείκτης αιώνιου ρολογιού μετρούσε τον χρόνο και εξαντλούσε τον χρόνο της μοναχικής μου ώρας εκεί.

(φωτογραφία δική μου, χθες το βράδυ...)

Wednesday, September 05, 2007

Η λύση ξεκινάει από το σπίτι!

αντιγράφω από το www.stopclimatechange.gr

10 + 1 τρόποι για να σώσουμε το κλίμα

1. Κλείνουμε την τηλεόραση, το στερεοφωνικό, και γενικά όλες τις ηλεκτρικές συσκευές από τον κεντρικό διακόπτη (δεν τις αφήνουμε σε κατάσταση stand by). Αν το κάνουμε αυτό θα έχουμε ετήσια εξοικονόμηση περίπου 30 € από τους λογαριασμούς του ρεύματος και μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 300 κιλά.

2. Αλλάζουμε τις λάμπες πυρακτώσεως στο χώρο μας με λάμπες εξοικονόμησης.

3. Όταν αγοράζουμε νέες ηλεκτρικές συσκευές, επιλέγουμε υψηλή ενεργειακή κλάση (Α++, Α+, Α). Αν έπιλέξουμε ψυγείο υψηλής ενεργειακής κλάσης τότε έχουμε ετήσια εξοικονόμηση 25 € και μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 25 κιλά. Αν επιλέξουμε πλυντήριο υψηλής ενεργειακής κλάσης ετήσια εξοικονόμηση 3 € και μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 30 κιλά.

4. Τοποθετούμε στην ταράτσα μας ένα φωτοβολταϊκό σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Αν το κάνουμε τότε θα έχουμε ετήσια απόδοση περίπου 500 – 700 € και μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 1,1 – 1,4 τόνους.

5. Τοποθετούμε ηλιακό θερμοσίφωνα. Αν το κάνουμε τότε θα έχουμε εξοικονόμηση τουλάχιστον 150 € το χρόνο και 1,5 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.

6. Μαγειρεύουμε έξυπνα, σε σκεύη που εφαρμόζουν στις εστίες με το καπάκι κλειστό. Δέκα λεπτά πριν ετοιμαστεί το φαγητό κλείνουμε το μάτι. Δεν ανοίγουμε άσκοπα την πόρτα του φούρνου. Αν η βάση του σκεύους είναι 1-2 εκατοστά μικρότερη από την εστία, σπαταλάμε 20 – 30% περισσότερη ενέργεια. Κάθε φορά που ανοίγουμε την πόρτα του φούρνου, χάνεται το 20% της θερμότητας.

7. Προτιμάμε φορητό υπολογιστή και επίπεδη οθόνη, σβήνουμε την οθόνη και κλείνουμε από τον κεντρικό διακόπτη τα περιφερειακά συστήματα όταν δεν τα χρησιμοποιούμε. Αν το κάνουμε θα έχουμε ετήσια εξοικονόμηση περίπου 15 - 20 € από τα περιφερειακά και μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 150 - 200 κιλά περίπου. Οι φορητοί υπολογιστές καταναλώνουν έως και 93% λιγότερη ενέργεια από τους σταθερούς.

8. Χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία πλύσης στο πλυντήριο ρούχων και πλένουμε μόνο όταν ο κάδος είναι γεμάτος. Αν το κάνουμε θα έχουμε εξοικονόμηση ενέργειας 30-50% ανά πλύση.

9. Δεν “ξεχνάμε” τους φορτιστές στην πρίζα όταν δεν τους χρησιμοποιούμε. Κάθε φορτιστής που χρησιμοποιούμε (κινητού ή ασύρματου τηλεφώνου, διάφορων ηλεκτρικών συσκευών), ειδικά αν είναι παλαιού τύπου, μπορεί να μας κοστίζει 2-3 € το χρόνο και η χρήση του να συνεπάγεται την έκλυση 20-30 κιλών διοξειδίου του άνθρακα. Καλύτερα να τους βγάζουμε από την πρίζα.

10. Το καλοκαίρι βάζουμε ανεμιστήρα για να δροσιστούμε και αποφεύγουμε τη χρήση κλιματιστικού. Μέσα σε 30 μόνο μέρες εξοικονομούμε περίπου 60 € και μειώνουμε τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 600-700 κιλά.

11. Η σωστή μόνωση του σπιτιού εξασφαλίζει δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη το χειμώνα. Αποφεύγουμε έτσι τη χρήση ηλεκτρικού καλοριφέρ ή σόμπας. Αν τοποθετήσουμε διπλά τζάμια εξοικονομούμε 10% στο λογαριασμό της θέρμανσης. Αν επιπλέον αυτά έχουν θερμοδιακοπή χαμηλής εκπομπής, η εξοικονόμηση φτάνει το 20 – 30%.

Monday, September 03, 2007

Σκόρπιες σκέψεις...

Τα τελευταία γεγονότα είναι ακόμα νωπά. Όλα προχωρούν σιγά-σιγά, όλοι μας προσπαθούμε να περπατήσουμε έχοντας στην πλάτη μας τεράστιο βάρος, κάνοντας ότι δεν τρέχει τίποτα. Κι όμως. Κουβαλάμε μέσα μας το βάρος της οικολογικής καταστροφής του τόπου μας, της Μεσογείου, του Κόσμου. Και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, κάποιοι μιλούν σοβαρά για την οικολογία. Για πρώτη φορά ασχολούνται επί της ουσίας, τουλάχιστον τώρα!

Δεν ξέρω αν θα κάνουν κάτι... Εμείς αγαπάμε να μιλάμε μόνο. Ακούγομαι αρνητική, αλλά τόσα χρόνια η Ελλάδα έχει θάψει κυριολεκτικά τα θέματα οικολογίας και ευαισθητοποίησης για το περιβάλλον. Ξέρω όμως ότι αν δεν κάνουμε κάτι σύντομα, με πρόγραμμα και οργάνωση, θα καταστραφούμε μέσα σε λίγες δεκαετίες. Ερημοποίηση ονομάζεται η λέξη που θα χαρακτηρίσει τη χώρα αλλά και όλη τη Μεσόγειο.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Πρέπει να βγούμε από τη 'βολή΄ μας. Να ενημερωθούμε, να ψάξοουμε. Η ίδια η συγκυρία μας κατευθύνει στην αντίδραση. Διαφορετικά τα πράγματα είναι τόσο απλά... Με γεωμετρική πρόοδο κατευθυνόμαστε προς την αφάνιση του είδους μας. Χάνουμε κάθε ποιότητα ζωής, μας λείπει ο καθαρός αέρας, καταστρέφουμε την πανίδα και την χλωρίδα της γης ασταμάτητα και πλέον, διαλύεται και ο υδροφόρος ορίζοντας. Οι επόμενες γενιές θα ταξιδεύουν στο εξωτερικό για να δουν χιόνι, αν επιζήσουν... Σε λίγο δεν θα έχουμε νερό. Δεν θα έχουμε ζωή.

Στο χέρι μας είναι, όλοι μας μπορούμε να αντιδράσουμε, αρκεί να το θέλουμε όλοι μαζί. Για ένα μέλλον γεμάτο όμορφες στιγμές, αυτές που είχαμε και εμείς σαν παιδιά, κάτω από τις φυλλωσιές του δάσους, δίπλα στην κελαριστή βρύση, ενώ υπήρχε ακόμα άνοιξη...

Στο χέρι μας, αρκεί να ενωθούμε όλοι μαζί!