Αλλαγή εποχής...

Εχθές το απόγευμα καθόμουν στην παραλία. Ησυχία γύρω μου. Ελάχιστοι, δυο-τρεις άνθρωποι κολυμπούσαν χωρίς να ακούγοντα. Ησυχία… Η θάλασσα έμοιαζε με γιγαντιαία πισίνα. Το διάφανο νερό έμοιαζε σχεδόν ακίνητο, ίσα που θώπευε απαλά τα μικρά βότσαλα που αστραφτοκοπούσαν σαν λαμπερά πετράδια.

Η θάλασσα ήταν σαν να έπαιρνε από μέσα μου βάρη παλιά, στενοχώριες που με σκέπαζαν. Δεν κατάλαβα καν τον τρόπο… Με χαλάρωσε. Το ηλιοβασίλεμα, γεμάτο μαβιά και χρυσά χρώματα απλωνόταν στον ορίζοντα. Είχαν όλα ένα άγγιγμα χρονικής στάσης. Εκτός από αυτόν τον ήχο των κυμάτων. Αυτός ο ήχος σαν δείκτης αιώνιου ρολογιού μετρούσε τον χρόνο και εξαντλούσε τον χρόνο της μοναχικής μου ώρας εκεί.

(φωτογραφία δική μου, χθες το βράδυ...)