Χιόνι τον Ιούνιο...

Έχετε δει χιόνι από αποκαϊδια δάσους; Τρεις το βράδυ. Αυτό το παράξενο χιόνι, να πέφτει σιωπηλά, να φλερτάρει με τη λάμπα του δρόμου, ενώ η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Αίμα τα μάτια μου βλέπουν μπροστά τους. Ναι, όσοι ζείτε στην Αθήνα, πρέπει να είδατε χθες το βράδυ πάνω στα αυτοκίνητά σας. Όσοι ζείτε σε όλη την Ελλάδα κάπου κοντά σε δάσος, αισθανθήκατε τις πορτοκαλιές φλόγες να πλησιάζουν…

Τέτοια άγρια επιμονή και επιθυμία; Γιατί τέτοια θηριώδη αχόρταγη κατάσταση; Και μετά; Το χάος… Οι καπνοί από την Πάρνηθα γέμισαν όλη την Αθήνα. Το στομάχι μου ανακατεύεται, το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί βλέποντας το μαύρο σύννεφο να έχει καταπιεί τα γαλάζια σύννεφα. Ποιο είδος ανθρωποειδούς, υπανθρώπου και αρρωστημένου μυαλού καταστρέφει τους τελευταίους πνεύμονες της τσιμεντοκαλυμένης πόλης; Γιατί τους αφήνουμε όλοι μας!

Ποιος είναι τόσο γελοία κοντόφθαλμος που βάζει φωτιά για γρήγορο και ατιμώρητο κέρδος; Στην Ελλάδα των αδιάφορων, των ωχ-αδερφιστών ζούμε, το ξεχάσατε; Που δεν λειτουργεί τίποτα και κανένας δεν έχει ευθύνη για τίποτα. Που όλα λειτουργούν μόνα τους και ότι γίνει. Και όλα ισοπεδώνονται και φτιάχνουν μελλοντικές τσιμεντένιες ταφόπλακες για όλους μας. Έτσι ξαφνικά όλα γίνονται οικόπεδα, λίγο καιρό μετά. Και η νοοτροπία του ‘φτιάχνω βίλα μέσα σε πρώην δάσος’ συνεχίζεται με την ευλογία όλων.

Ένα απόλυτο τίποτα. Εκεί οδηγούμαστε μόνοι μας. Αδιαφορούμε για τον τελευταίο πνεύμονα της πόλης, αδιαφορούμε που καίγονται για μια μέρα 100 σημεία σε όλη την επικράτεια, αδιαφορούμε για την επιβολή νόμων, αφού το κράτος είναι ανύπαρκτο. Και για τα δέντρα, τα ζώα και τα έντομα που καταστράφηκαν, δεν φταίει κανείς. Όλα απλά… κοιτάμε την κοιλιά μας μπας και μας δώσει καμιά απάντηση. Και λίγο νωρίτερα, μόλις κάποιες βδομάδες νωρίτερα, έμοιαζα γραφική όταν περιέγραφα την ερημοποίηση της χώρας… ως μελλοντικό, εφιαλτικό σενάριο.

Ποιος φταίει; Φταίει η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη ανθρωπιάς, η αναισθησία, οι πολίτες, το κράτος, ποιός; Πείτε μου! Πονάει η λογική μου… Κινδύνευσαν άνθρωποι και περιουσίες, περιοχές που λαχταρούσα να περάσω για να θαυμάσω το πράσινο.

Όχι, είμαστε νεοέλληνες… και ίσως σε λίγα χρόνια γίνουμε μετανάστες καιρού έτσι όπως δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας. Νεοέλληνες που τρώμε κατσικάκι ενώ βλέπουμε τη φωτιά στο βουνό, νεοέλληνες που τραβάμε φωτογραφίες του πύρινου μετώπου από το κινητό… Αυτοί είμαστε όσο και αν δεν μας αρέσει.

Επιτέλους, ας πάψουμε να αδιαφορούμε! Επιτέλους, ο καθένας από μας, ας κάνει κάτι αφού άλλοι δεν κάνουν… Ας διεκδικήσουμε Ζωή από τις κοντόφθαλμες κυβερνήσεις όλων των κομμάτων. Μόνο έτσι θα ξυπνήσουν! Ας το διεκδικήσουμε όπως διεκδικούμε μια θεσούλα στο Δημόσιο! Ας το διεκδικήσουμε όπως σκοτώνουμε τον διπλανό μας για δυο μέτρα χωραφιού… Εκεί γιατί πολεμάμε τόσο; Γιατί αφορά τον εαυτό μας… Και το κάψιμο του δάσους μας αφορά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τι άλλο θα μας έκανε ως πολίτες να βγούμε έξω από τα ρούχα μας, να βγούμε στο δρόμο, πείτε μου τι!

Επιτέλους, ας απαιτήσουμε να αναδασωθούν τα καμένα! Μια φορά να το δω στα 35 χρόνια που ζω σε αυτή τη χώρα! Στην Πέμπτη δημοτικού είχαμε κάνει αναδάσωση με το σχολείο, και ακόμα καμαρώνω… Γιατί τα αφήσαμε όλα έτσι; Και δεν με ενδιαφέρει καμία πολιτική προσέγγιση. Καμία! Μ’ ενδιαφέρει η συνέχιση της ζωής… Κοιτάζω τα λιγοστά δέντρα (που έχουν απομείνει από προηγούμενη φωτιά) μπροστά από το σπίτι μου και κείνα εκεί αδύναμα με κοιτάνε και ζητάνε βοήθεια, ενώ είναι δεσμευμένα με τη γη, για τη ζωή τους και για τον θάνατό τους...

Το στόμα μου πικρό σαν να κάπνισα μόλις δυο πακέτα τσιγάρα.

(σσ. ώρα 8 το πρωί. μόλις έβαλαν φωτιά στα τελευταία δέντρα κοντά στο σπίτι μου).