Δύο Κήποι...

Κοιτάζω κάτω από το μπαλκόνι στο μπροστά μέρος του σπιτιού. Δυο μικρά κομμάτια περιποιημένου γκαζόν, δύο τεράστιες γλάστρες με κάτι που μοιάζει με έλατο και έχει τρεις μπάλες πράσινες καλό-κουρεμένες. Και μια βρυσούλα με ένα λιονταρίσιο κεφάλι στη δεξιά μεριά του χώρου ανακυκλώνει το νερό (λιοντάρι αρχαιοελληνικό και νερό φενγκ-σούι, λολ!). Τα χέρια μου ακόμα πονάνε από την δουλειά που έκανα εχθές, φουσκάλες στα δύο δάκτυλα του δεξιού μου χεριού, αφού τα είχα αφήσει όλα καιρό τώρα. Αλλά, άξιζε… Όλα τακτοποιημένα, οι πράσινες φυλλωσιές γυαλίζουν κάτω από τον δυνατό ήλιο, αφού καθαρίστηκαν και ποτίστηκαν με άφθονο νερό, ενώ από το απέναντι δασάκι τα καημένα πεύκα κοιτούσαν το νερό με λιγούρα.

Και τώρα πρέπει να διασχίσω το σαλόνι και την κουζίνα και να πάω να δω και την πίσω μεριά… Κόπωση κυρίως ψυχολογική με κυριεύει… Εκεί η απόσταση είναι μεγαλύτερη από τη βεράντα μέχρι το έδαφος. Τέσσερις λεμονιές έχουν βαρύνει από τα πράσινα λεμόνια. Αλλά όλο το πίσω μέρος είναι γεμάτο σιχαμένα αγριόχορτα. Αναστενάζω… Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνω αυτή τη δουλειά και όχι μια φορά. Αν βρέξει, ξανά τα ίδια… Ξεχορταριάζω με υπομονή, σιγά-σιγά, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά ο σπόρος δεν θα έχει μείνει, αφού προσπαθώ με επιμέλεια να βγάζω ένα-ένα από τη ρίζα αυτά τα περίεργα μωβ λουλούδια με αγκάθια που πληγώνουν τον κήπο με τις τριανταφυλλιές, τις λεβάντες, τον δυόσμο, το δεντρολίβανο και τις λεμονιές. Αλλά αυτά εκεί, η ρίζα τους γεμίζει το χώμα και προσπαθούν να κάνουν κατάληψη, αφού οι ρίζες τους μοιάζουν με κυψέλη κάτω από τη γη...

Παλεύω, ξέροντας ότι θα ξαναβγούν, αλλά ελπίζω ότι τώρα θα είναι λιγότερα. Δεν θέλω να ρίξουμε χημικά, είναι το ευκολότερο, για να καταστραφούν τα υπόλοιπα φυτά…