Ευκαιρίες...

Ευκαιρία... Από παιδί προσπαθούσα να μάθω, να εξελιχθώ (ναι, ήμουν καλό παιδί και μαθήτρια). Δεν το έκανα για κανέναν. Το έκανα περισσότερο γιατί ήθελα να 'προχωρήσω'. Ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου. Και όσο μεγάλωνα, ακόμα και στην επαναστατική εφηβεία, πάλι έκανα τον αγώνα μου... Και συνέχισα να σπουδάζω και να προχωρώ, πότε με δυσκολίες, πότε ευκολότερα. Αλλά αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι τις ευκαιρίες συνήθως τις δημιουργούσα μόνη μου. Δεν ήταν εύκολα τα θέματα, είχε τύχει να έχω διαβάσει, δεν ήμουν άτυχη, δεν είχα κατανοήσει σωστά την ύλη. Δεν ήταν θέμα Θείας Δίκης, ήταν θέμα δικής μου λανθασμένης εκτίμησης... Όσο ήμουν στο σχολείο, ήταν όλα εύκολα. Όλα ήταν 'δίκαια' (σε σχέση με αυτό που αντίκρισα μετά). Υπάρχει βέβαια και το ρητό 'αν έχεις τύχη διάβαινε... ' το οποίο ισχύει έως ένα βαθμό. Είναι να σε πάει και η Θεά... Μετά κάποιοι πολλοί λίγοι, υπήρξαν όμως (ναι, και γυναίκες), που με βοήθησαν και αυτό εγώ το θεωρώ ευκαιρία, τη βοήθεια και τη συμπαράσταση στη ζωή μας. Και ναι, είχα και κάποιους που γούσταραν να μου βάλουν τρικλοποδιές, απλά αυτούς τους θεωρώ αμελητέα ενόχληση πλέον. Και η απορία μου είναι απλή... Μας δίνει ευκαιρίες η ζωή ή εμείς έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων και των γεγονότων? Είναι συνέπεια των πράξεών μας ή σχέδιο μιας ανώτερης δύναμης? Εγώ ακόμα το ψάχνω, μια και πίστευα ότι όλα ήταν αρκετά ελεγχόμενα, μετά είδα ότι δεν ελέχγουμε τίποτα (αυτό το συνειδητοποιεί κάποιος μετά από μια ανατροπή, κυρίως υγείας δικής μας ή αγαπημένου προσώπου).