Surreal no. 2

Για κάποιο λόγο εκτιμώ ότι το κομμάτι σχέσης ανθρώπου-οθόνης-άλλου ανθρώπου, δεν τελειώνει έτσι απλά. Με μια κουβέντα. Και μιλώντας για όλα τα συναισθήματα... φεύγοντας από το computer/laptop φεύγουν και αυτά μαζί. Δηλαδή, κλείνοντάς το εξανεμίζονται τα αισθήματα που έχετε νιώσει? Δεν έχετε αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου, του κενού, μερικές φορές. Ότι θα θέλατε και άλλο, αλλά, ότι ποτέ δεν είναι αρκετό? Θα μου πείτε ή ναι ή όχι φυσικά. Αλλά, πόσο δίκαιο είναι για τον 'έξω κόσμο', τους ανθρώπους που πραγματικά ζούμε δίπλα τους, κοντά τους και βιώνουμε όλη μας τη ζωή μαζί τους (συγγενείς, φίλοι, αγαπημένοι) το ότι 'εξαφανιζόμαστε' για κάποιες ώρες? Δεν έχετε αισθανθεί ποτέ ότι η οθόνη σας έχει ρουφήξει και η απέναντι απάντηση είναι τόσο ελκυστική που θέλετε να απαντήσετε, ξεχνώντας να πάρετε εκείνο το τηλέφωνο, ή να δώσετε την πρέπουσα σημασία σε ένα αγαπημένο πρόσωπο? Ίσως ακούγομαι υπερβολική, αλλά δεν πειράζει. Αυτό θέλω. Να είμαι υπερβολική για να καταλάβουμε ότι όλοι 'εμείς' είμαστε μια περίεργη γενιά. Μια γενιά με καινούργια ενδιαφέροντα, τόσο ιδιαίτερα, που ακόμα δεν μπορούμε μερικές φορές να τα ελέγξουμε και να τα ισσοροπήσουμε με τη ζωή μας... Είναι συνήθεια μόνο? Ή εθισμός (όπως λέγαμε με τον Γιώργο προχθές). Όπως πλενόμαστε το πρωί, τρώμε, κάνουμε ντους, είναι μια ακόμα λειτουργία. Να ελέγξουμε τα mail και βέβαια τα blogs μας... Σκέψεις κάνω, μερικές υπερβολικές, μερικές φορές... θα με μάθετε! ;-)

Αν ήσουν Θεός!

Προχθές, ενώ μίλαγα με φίλους, με ρωτήσανε, αν θα ήσουν Θεός για μια μέρα τί θα έκανες? Και εγώ κάθισα και τους κοίταξα σαν χαζή. Και γέλασα πικρά με τον εαυτό μου. Δεν μου είχαν κάνει δυσκολότερη ερώτηση. Δεν ήξερα τί να πρωτοαπαντήσω... Δεν ήταν εύκολη η απάντηση, σαν ας πούμε, αν είχες τρεις ευχές... Τί να πρωτοευχηθώ να σταματήσει? Για τους πολέμους, για τις πλημμύρες, για τα κακοποιημένα παιδιά, για τη φτώχεια, για τους δύστυχους, ταλαιπωρημένους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου που χτυπιούνται αλλύπητα από ένα μαύρο χέρι Τύχης, για τους σεισμούς, για τους τυφώνες, για την υπερθέρμανση του πλανήτη, για τις συνεχώς μειωμένες πηγές ενέργειας, για τα άμοιρα ζώα που βασανίζουμε? Για την αγριότητα, για την κακία, για την επιθετικότητα, για την υποκρισία, για τον πόθο, τον πόνο, τον εγωισμό, την τρέλλα, την εμπάθεια, την εκδικητικότητα, την επιβουλή, την αρνητική ενέργεια που εκπέμπουν οι περισσότεροι ενάντια στους περισσότερους? Πόσες χιλιάδες ευχές και πόσες χιλιάδες ανάγκες πρέπει ένας Θεός να καλύψει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο? Πόσο σημαντικό λοιπόν είναι να ανατρέξει ο καθένας μας μέσα του, στον δικό του Θεό έτσι ώστε και για λίγο, για για στιγμές, να αισθανθούμε την δική μας λύτρωση και το δικό μας φως έτσι ώστε να φωτίσει και κάποιους άλλους που το έχουν περισσότερη ανάγκη... (δεν το έκανα επίτηδες, αν ακούστηκα περισσότερο μελό από ότι έπρεπε)

How real or how surreal?

Πόσο αληθινό ή πόσο σουρεαλιστικό είναι αυτό που ζούμε? Μπροστά από μια οθόνη κομπιούτερ και επικοινωνούμε με ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με μόνη ένωση λίγα καλώδια και μια τηλεφωνική γραμμή. Πόσο αληθινά είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται μπροστά από τα πλήκτρα και την οθόνη του κομπιούτερ μας? Πόσο μπορείς να αισθανθείς τη θετική ή την αρνητική ενέργεια που σου στέλνει ο κάθε ένας που επικοινωνεί ακόμα και χωρίς να γράψει τίποτα στο blog σου.Τα συναισθήματα που σου εμπνέει ο καθένας που συναντάς. Απλά και μόνο που αφήνει στιγμιαία την ενέργεια της ψυχής του... Αλλά γιατί κάποιους τους συμπαθείς και κάποιους τους κρατάς σε απόσταση? Πόσο σουρεαλιστικό είναι να μαλώνεις, να διαφωνείς, να σε προσβάλλουν, να σε φλερτάρουν, να σε θέλουν για παρέα τους και όλα αυτά σε έναν εικονικό χώρο? Αν πριν από λίγα χρόνια μας το έλεγε αυτό κάποιος, θα τον βρίζαμε και θα τον αποκαλούσαμε τρελό. Τώρα όμως? Καταθέτεις ένα κομμάτι ψυχής σου σε ένα ψυχρό κομμάτι του δικτύου και πάλι, είναι δικό σου, έχει κάτι από σένα... Και το ερώτημα που γεννιέται είναι. Είναι τελικά αληθινά όσα ζούμε μέσα στο διαδίκτυο ή είναι πλάνη, γέννημα της φαντασίας μας, σουρεαλιστικές καταστάσεις? Εγώ θα έλεγα ότι, οτιδήποτε μας γεννά συναισθήματα και αντίδραση, έχει μέσα του ένα κομμάτι πραγματικότητας, άρα και αλήθειας. Οτιδήποτε μας προκαλεί την αίσθηση της αλήθειας (εκτός από τα παραισθησιογόνα, ναρκωτικά και τεχνητές ουσίες, φυσικά) είναι μέρος της πραγματικότητάς μας. Άρα, ένα κομμάτι είναι αληθινό. Μόνο που για να μας γνωρίσει κάποιος χρειάζεται και το υπόλοιπο. Θα το χαρακτήριζα σαν ένα κομμάτι ενός μεγάλου παζλ, που όμως δίνει κάποιες σημαντικές κατευθύνσεις προς τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο του παιχνιδιού.

Παρουσίαση

Θέλω να συστηθούμε. Δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα και ίσως κάποια γραπτά μου ακούγονται παράξενα ή αντιφατικά σε κάποιους φίλους που δεν με ξέρουν. Θέλω λοιπόν να τα διαβάσετε, όσοι θέλετε και με αγαπάτε, υπό το πραγματικό πρίσμα της προσέγγισής μου και όχι γιατί φοβάστε ότι κάτι θα πάθω ή έχω πάθει... Είναι βέβαια περίεργο να συστήνεσαι με το κενό που δημιουργεί ο κυβερνοχώρος. Να μιλάς στον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ παράλληλα, ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος που τυχαίνει να περάσει η ματιά του από το blog σου, άνδρας ή γυναίκα, καλοπροαίρετος ή αρνητικός, νέος ή μεγαλύτερος, να σε κοιτάξει ουσιαστικά ή με πραγματικό ενδιαφέρον και να σχηματίσει τη δική του γνώμη για σένα. (θετική ή αρνητική). Όλα λοιπόν είναι σχετικά. Είμαι λοιπόν η Αλεξάνδρα, σε μια ηλικία που ακόμα δεν σκέφτομαι να κάνω face-lift ;-), παντρεμένη με έναν άνθρωπο που με καταλαβαίνει και με δέχεται όπως είμαι και τον ευγνωμωνώ γι'αυτό και που μετά από πολλά χρόνια εργασίας σε πολυεθνικές εταιρίες, έκανα τη διαφορά για μένα. Την προσωπική μου επανάσταση. Βέβαια, συνωμότησε το σύμπαν, ο Θεός και μπόρεσα να κάνω αυτά που είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ποτέ δεν ήθελα να παραδεχθώ ότι θέλω. Έτσι λοιπόν, μια ωραία μέρα παραιτήθηκα, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο London School of Journalism (Novel writing), έγραψα ακόμα ένα βιβλίο (γράφω από τα έντεκα μου χρόνια, ολοκλήρωσα το δεύτερο βιβλίο μου στα ελληνικά πέρσι), ένα ακόμη στα αγγλικά (το τρίτο, το οποίο δεν έχω τελειώσει), γράφω μικρές ιστορίες στα αγγλικά και αρθρογραφώ σε μια εφημερίδα στα αγγλικά. Ναι, τόλμησα, ακολουθώντας το όνειρό μου και ρίσκαρα, αλλά μέχρι τώρα δεν μετανιώνω. Αν συνέχιζα έτσι, θα ήμουν δυστυχισμένη. Είμαι δυστυχισμένη και μπερδεμένη όταν δεν γράφω. Και τώρα, όπως μου λένε όλοι, ακούγομαι περισσότερο συγκροτημένη και ισσοροπημένη και ήρεμη από ποτέ... (Γιώργο Κ29 σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ακολουθήσω τη συμβουλή σου. Θα το δεις σε επόμενα posts.) Αλεξάνδρα

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Μ'ένα ποτήρι κόκκινο κρασί... και όμορφη μουσική πέρασα πολλά βράδια κάνοντας παρέα στον εαυτό μου, κάνοντας παρέα στη μοναξιά μου και στις σκέψεις μου. Χρόνια πριν... όσο σπούδαζα και δούλευα σκληρά. Δεν περίμενα τίποτα από κανέναν. Ζούσα το τώρα. Τη συγκίνηση της στιγμής. Την ένταση του άμεσου. Του εαυτού μου, χωρίς κανέναν εγωισμό. Μ'άρεσε αυτή η αίσθηση της απομόνωσης. Ήταν οι καλύτερες στιγμές αυτοσυγκέντρωσης και συλλογής ενέργειας που είχα ποτέ. Ήταν, αν είναι δυνατόν, αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα είδος αυτοσυγκέντρωσης, ναι, με κρασί... Γοητευτική αυτοσυγκέντρωση χωρίς έλειψη ελέγχου. Είχα ήδη για χρόνια παιδευτεί, αγωνιστεί να μην αφήνω την μοναξιά να με πονάει, να με ενοχλεί, να με επηρεάζει. Είχα νιώσει κάποια βράδυα την αγριότητά της. Και μετά την αποδέχθηκα. Χωρίς αντίσταση και όλα έγιναν διαφορετικά, μαλάκωσαν... Τελικά όλα τα πράγματα είναι καλύτερα ή χειρότερα από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε... Θετικό ή αρνητικό... Με αισιοδοξία ή με άρνηση... Όλοι μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια, χωρίς κρασί. Όλα είναι θέληση και απόφαση στη ζωή μας. Και η ζωή χαμογελά...

Εποχές

Μ'αρέσουν όλες οι εποχές του χρόνου. Ακόμα και τα Χριστούγεννα που για καιρό και για κάποιο περίεργο λόγο, μου προκαλούσαν κατάθλιψη. Προφανώς τώρα έχω μεγαλώσει τόσο που έχω ανάγκη να χαλαρώνω και να αισθάνομαι ξανά παιδί έστω για λίγες ημέρες με τα λαμπάκια, τις μπάλες, τον στολισμό του σπιτιού, τα πολύχρωμα αρωματικά κεριά... Αλλά τώρα, ανάμεσα στην άνοιξη και αγγίζοντας το καλοκαίρι, μ'αρέσει περισσότερο. Μ'αρέσει που πλέον δεν φοράμε βαριά ρούχα που μας περιορίζουν στις κινήσεις μας. Αναγκαζόμαστε να αισθανθούμε ανάλαφροι, να προσπαθήσουμε να αδυνατήσουμε, να αλλάξουμε ρούχα, να βγάλουμε τα χαλιά, να αερίσουμε, να ανανεώσουμε, να καθαρίσουμε, να χαρίσουμε, να πετάξουμε. Αυτή η διαδικασία, εκτιμώ, ότι αρκετές φορές είναι και εσωτερική. Είναι μια ανανέωση, μια ανάγκη μιας μικρής αναγέννησης! Ασχολούμαστε και λίγο, ανάμεσα στον πανικό της ζωής, με τον εαυτό μας, τις ανάγκες του, τον ζωτικό μας χώρο, δηλαδή το σπίτι μας. Είναι ανθρώπινη ανάγκη και η ίδια η φύση, με την αλλαγή του καιρού, συνηγορεί και μας οδηγεί σε αυτή την επιλογή, με την σοφία της. (Αν η γύρη δεν μου προκαλούσε και αλλεργικό φτέρνισμα, σίγουρα θα ήταν ακόμα καλύτερα! ;-) Φιλιά

Και αν?

Μερικές φορές η ζωή είναι δύσκολη... Ακούω τόσα πολλά από διάφορες πηγές. Φίλους, γνωστούς, συγγενείς. Για τα προβλήματα που συναντούν σε σχέσεις, συνεργασίες, φιλίες, κάθε είδους ανθρώπινης επικοινωνίας. Γιατί τόσο πολύ? Γιατί τόσος φόβος? Η ανασφάλεια και η παγωμάρα που επικρατεί, μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε. Γιατί? Γιατί να κρατάμε τόσες αποστάσεις. Γιατί υπάρχει η φράση 'Και αν'. Και αν φύγει? και αν με πληγώσει? και αν με προδώσει? και αν με μειώσει? και αν με απατήσει? και αν με υποβιβάσει? και αν εξαφανιστεί από τη ζωή μου? και αν δεν μου δώσει τη σημασία που εγώ θέλω? και αν χωρίσω? και αν σταματήσει να με αγαπάει? και αν δεν μπορεί να μου δώσει όσα εγώ ζητάω? και αν σταματήσω εγώ να τον αγαπώ? Έχοντας όλες αυτές τις - τόσο λογικές - απορίες στο μυαλό μας, σταματάμε να ακολουθούμε την καρδιά μας. Εμποδίζουμε τον αυθορμητισμό και την καρδιά μας να κατακτήσουν το μυαλό και το κορμί μας. Κατά συνέπεια, αναδιπλωνόμαστε μέσα στον φόβο μας, στο καβούκι μας, στην ζωούλα μας... Αρχίζουμε να μην ζούμε, να μην αγαπάμε, να μην τολμούμε... Να γινόμαστε γκρι, ουδέτεροι, αδιάφοροι, χωρίς αισθήματα, αρχίζουμε να παγώνουμε. Και τελικά, παύουμε να ζούμε.

Και εγώ μέσα στην παγίδα

Να πέσω και εγώ για λίγο στην παγίδα? Θα πέσω για λίγο... Μ'αρέσει. Τουλάχιστον για απόψε. Λοιπόν, σε συνέχεια της χθεσινής μας κουβέντας, οφείλω να ομολογήσω ότι όλα πήγαν μια χαρά με την γιορτή του τραγουδιού, το πανηγύρι που λέγαμε. Και η τελετή ήταν εξαιρετική (περισσότερη ποιότητα από όσο άντεχαν, εκτιμώ). Απλά, κάποιοι ξένοι, ακόμα μια φορά απέδειξαν (όσον αφορά την επικοινωνία του Ολλανδού με τον Σάκη) ότι έχουν πρόβλημα με εμάς. Δηλαδή ένας κακοφτιαγμένος άνδρας, πιθανώς μεθυσμένος ή έχοντας πιεί κάτι άλλο (όπως λέει και η Κοκκίνου, 'πες μας τί πίνεις?') μίλησε με τέτοιο τρόπο, όσον αφορά τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Σάκη, που αν το καταλάβαιναν όλοι εκείνη την ώρα, σίγουρα θα γινόταν χαμός. Δηλαδή, στη χώρα που κυκλοφορούν ελεύθερα τα ναρκωτικά, η πορνεία σε όλα τα επίπεδα, έδειξε τόσο συντηριτισμό και έκανε θέμα τις σεξουαλικές προτιμήσεις του παρουσιαστή? Τί ήθελε να πει ο ποιητής? Απλά έδειξε τί επίπεδο έχει εκείνος και η χώρα που εκπροσώπησε. Δυστυχώς για τη χώρα βεβαίως! Ποτέ δεν γενικεύουμε μια συμπεριφορά. Το εξαιρετικό σε αυτή την υπόθεση, ήταν η ψυχραιμία και η απάντηση που έδωσε το καημένο παιδί! Μπράβο του. Άψογος. Ότι όλοι λένε ότι είναι 'πανηγύρι', όλοι το μειώνουν, όλοι δεν το βλέπουν αλλά, όλοι κρίνουν όλοι βρίζουν, όλοι καγχάζουν. Αυτό που αξίζει να δούμε σε αυτή την 'εκδήλωση' πλέον, εκτός από τις 'κιτς' και γραφικές ερμηνείες και ρούχα, είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων και πόσο οι 'γείτονες' υποστηρίζουν τους 'γείτονες'... Τόσα άσχετα τραγούδια υποστηρίζονταν μόνο και μόνο επειδή ήταν στα σύνορα... Γελοίο παιδιά! Αισθανθήκαμε πολύ μόνοι εκεί πέρα προχθές.

Διάφορες σκέψεις

*Κατέβηκα στη θάλασσα σήμερα. Και κάθισα σε ένα παγκάκι. Δεν είχα τολμήσει ποτέ στη ζωή μου να το ξανακάνω. Ήταν από τις πρώτες μέρες που ζεσταινόμουνα πραγματικά και δεν άντεχα να κάνω άλλες δουλειές στο σπίτι. Ήταν σαν να είχα κλέψει κρυφά ένα μήλο... Το ότι το έκανα χωρίς καν να το αποφασίσω, έτσι, απλά αφέθηκα. Η θάλασσα ήταν μαγευτική. Ήρεμη, με δυνατά μπλε, διάφανα (τί άλλο) χρώματα, άνθρωποι τολμούσαν να κολυμπήσουν. Και εγώ εκεί καθόμουν και απολάμβανα, φύση, ανθρώπους, αντικείμενα σαν να βρισκόμουν μέσα σε μια στατική εικόνα. Για δευτερόλεπτα, αυτή η εικόνα σαν να πάγωσε, μαζί με τους ανθρώπους και τις φωνές, τις μυρωδιές. Αποτυπώθηκε στη μνήμη μου για πάντα. Ήταν τόσο περίεργο. Σαν να συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την αίσθηση της μνήμης... την αποτύπωση της στιγμής. Χωρίς συναισθήματα και υπερβολές. Ήρεμα. Σαν να αισθάνθηκα έναν μικρό θάνατο... ** Αν χάσουμε απόψε, θα αρχίσουν... 'τόσα λεφτά δώσαμε, χαμένα, προσωπική προβολή της Βίσση, κλπ΄'. Αν κερδίσουμε (δύσκολα με τα σκουπίδια που ανταγωνίζεται η Ελλάδα), θα αρχίσουν τον ύμνο της τραγουδίστριας! Τελικά, τί θέλουν οι Έλληνες? Η μιζέρια κάνει κακό στην υγεία παιδιά. Όπως και η ξέφρενη χαρά. Λίγο αξιοπρέπεια στην σκέψη και στην έκφραση... Με μέτρο έλεγαν οι σοφοί... κάτι προφανώς εννοούσαν.

Γιατί ρε παιδιά?

Είδα εχθές Eurovision. Μια χαρά γιορτή και φιέστα ήταν... Είχε απ΄όλα αυτή η χαρούμενη ευρωπαϊκή συγκέντρωση: και τις εκκεντρικές παρουσίες της είχε, και τις συγκλονιστικής ομορφιάς κοπέλες που χόρευαν και τραγουδούσαν, και τους νέους, όμορφους ανερχόμενους τραγουδιστές, και απ'όλα είχε. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι όπερα ή δεν είναι αρχαία τραγωδία! Είναι απλά ένας μπασταρδεμένος διαγωνισμός που γίνεται για να γίνεται... Εφόσον γίνεται στην πατρίδα μου τον τιμώ και τον σέβομαι. Και εκτιμώ ότι φάνηκε η σκληρή δουλειά που έκαναν όλοι οι Έλληνες που συμμετείχαν! Υπέροχοι Έλληνες. Όχι δεν ευλογώ τα γένια μας. Είμασταν επαγγελματίες, όλα κύλησαν υπέροχα, οι παρουσιαστές άνετοι, όμορφοι και δροσεροί (ο Σάκης εξαιρετικός!). Η δουλειά που βγάλαμε προς τα έξω από όσο καταλάβαμε εξαιρετική. Τα κλιπάκια ήταν συγκλονιστικά και πολύ δυνατά. Απαράδεκτη όμως η μιζέρια που βγάζουμε... γιατί να έχουμε την 'γελοιοποίηση' της ελληνικής μας κληρονομιάς... έτσι είπαν. Επειδή χόρευαν σαν Δίας, Αθηνά κλπ... Σιγά παιδιά, χαλαρώστε! Υπάρχει και η λέξη 'πανηγύρι', χιούμορ, που απευθύνεται σε σκεπτόμενους ανθρώπους. Αν βλέπουμε παντού διαπλοκή και σκοτεινά συμφέροντα, δεν βλέπουμε καλύτερα τις καθημερινές πολιτικές που οδηγούν ή όχι τη ζωή μας σε φωτεινότερα ή σκοτεινότερα μονοπάτια? *** Γιατί να μην αφήσουν την Ανέτ, Κύπρος? Την ψήφισα, η κοπέλα έχει εξαιρετική φωνή!

Ο Χρόνος

"Δεν προλαβαίνω τώρα!" είναι η συνήθης δικαιολογία. Και αυτό με κάνει να αναρωτηθώ... Έχουμε ποτέ το χρόνο να ασχοληθούμε πραγματικά με τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Εκτός από ένα συνεχές τρέξιμο, να φτάσουμε στην ώρα μας στη δουλειά, να προλάβουμε ανοιχτή την τράπεζα, να στηθούμε στην ουρά του ΙΚΑ, να είμαστε σωστοί γονείς, σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς, υπάλληλοι.... προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε μέσα μας? Να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όσο παραπονεμένος ή ακόμα και παραμορφωμένος μπορεί να είναι από την αδιαφορία και την πίεση που του δίχνουμε. Και όταν γίνεται αυτό, τολμάμε να τον κοιτάξουμε κατάματα? Να δούμε πού πονάει, να δούμε τις παλιές του πληγές, να τον φροντίσουμε και να τον χαιδέψουμε ή να τον μαλώσουμε όπου του αξίζει? Και τί μπορεί να ονομάζεται σημαντικό? Οι βαθειές μας ανάγκες, τα απωθημένα μας, οι ανησυχίες μας, οι επιθυμίες μας ακόμα και τα πάθη μας... Ή και πάλι στρέφουμε το κεφάλι μας γρήγορα-γρήγορα προς τα έξω, αφού η ζωή τρέχει με τέτοιους ρυθμούς που, "πού να κοιτάς τώρα, όλα μια χαρά είναι! Ο χρόνος τρέχει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό... " Μήπως δεν αντέχουμε την αλήθεια που συσσωρεύεται μέσα μας καθώς κυλάει πάνω της ο χρόνος?

Νοτισμένο Χώμα

Είχα χρόνια να συνειδητοποιήσω την εφήμερη ομορφιά της φύσης. Μιας φύσης που συνεχώς αλλάζει. Έχω την τύχη να ζω σε ένα μέρος που έχει πεύκα, λουλούδια και πολύ πράσινο. Μετά από δεκαετίες ζωής μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά και τσιμεντένια μπαλκόνια που οδηγούσαν στον ακάλυπτο και κοιτούσα τον ουρανό ανάμεσα από κεραίες, έχω αυτό το μοναδικό προνόμιο. Να 'ανοίγουν' τα μάτια μου, να εκπλήσσονται από τις εναλλαγές των αποχρώσεων του πράσινου, τα τιτιβίσματα των πουλιών, την ψευδαίσθηση ότι ζω σε ένα χωριό, μακριά από τις κόρνες, την κίνηση, το καυσαέριο. Βέβαια, η λεωφόρος είναι ακριβώς δίπλα και τα διπλά τζάμια πολλές φορές δεν στέκονται ικανά να με απομονώσουν τελείως. Και ούτε θέλω βέβαια... Ζω σε μια κοινωνία με τα καλά και τα κακά της και δέχομαι όλες τις τις καλοσύνες και τις κακίες της. Αλλά σήμερα και ενώ σκάλιζα τον κήπο στην πίσω μεριά του σπιτιού, αισθάνθηκα πολύ δυνατή. Το νοτισμένο χώμα, τα μπουμπούκια από τις τριανταφυλλιές, τα άνθη από τις λεμονιές, όλα ήταν σαν μια προσευχή, σαν ένας ύμνος. Για στιγμές όλα σιώπησαν. Το ξέρω ότι ακούγομαι μελό, αλλά έτσι αισθάνθηκα. Δυνατή, γήινη, ρεαλιστική. Ένιωσα ότι κοιτούσα κατάματα τη ζωή και τις καταστάσεις της. Και αυτό σου δίνει σαν δώρο η γη. Σου ανοίγει ένα παράθυρο μέσα σου, μακριά από τις καημένες, κακόμοιρες και μίζερες σκέψεις σου. Σου ανοίγει ένα παράθυρο στην ενστικτώδη σου ανάγκη να είσαι μέρος του όλου, της γης που πατάς, του αέρα που αναπνέεις, ολόκληρου του σύμπαντος. Και τότε, κατανοώντας την μικρή σου υπόσταση, υποκλίνεσαι στη γη που σε γέννησε και σε μεγαλώνει, ανασαίνοντας την ανάσα της, το νωτισμένο χώμα που πατάς... με δυναμωμένα πόδια και ανοιχτή καρδιά.

Βλέπετε τηλεόραση?

Δεν ξέρω τί έχω πάθει και έχω αυτόν τον καταγγελτικό τόνο τώρα τελευταία. Ίσως είναι όμως η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι ότι βρίσκονται όλοι σε ομαδική ύπνωση... Ότι οι φήμες που λένε ότι μας 'ραντίζουν' με ειδικά χημικά, αεροπλάνα για να μην αντιδρούμε σε όλες τις αποφάσεις, όσο παράλογες και αν ακούγονται, ισχύουν. Ζούμε σε εποχές συλλογικού παραλογισμού και συλλογικής αναισθησίας. Τα πρότυπά μας είναι η τραγουδίστρια του 'Fame story' και το μοντέλο που παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και έμεινε έγκυος κατά λάθος και ο νεαρός που ξεκίνησε από το 'Survivor'. Και δεν κρίνω τα παιδιά αυτά. Πραγματικά, βρήκαν μια ευκαιρία και την άρπαξαν από τα μαλλιά, και εγώ το ίδιο πιθανώς να έκανα. Κρίνω όμως την αναπαραγωγή και την κατασκευή προτύπων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό που φοβάμαι είναι τί πρότυπα θα έχουν τα παιδιά μας όταν εμείς έχουμε ήδη εγκλωβιστεί στην παράνοια της ξαφνικής φήμης, των ξαφνικών χρημάτων, της αρπαχτής και της 'όσο πουλάμε, να πουλήσουμε ακριβά το κορμί μας, την ψυχή μας, ένα κομμάτι μας'. Είναι θλιβερό... και είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Δεν υποκρίνομαι ότι έχω σβηστή την τηλεόραση. Θέλω να βλέπω, θέλω να ενημερώνομαι... όμως, δεν αντέχω για πολύ. Κάποιες φορές ντρέπομαι περισσότερο από τους συμμετέχοντες, από εκείνους που 'ξεγυμνώνονται' στο γυαλί για την δημοσιότητα και τα λίγα χρήματα. Και τότε αλλάζω κανάλι με την ελπίδα να αντέξω περισσότερο αυτή τη φορά.

Γιατί και Εάν

Είμαι πολύ θυμωμένη. Λένε συνεχώς ότι η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων-τριανταπεντάρηδων είναι αδιάφοροι για το πολιτικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Λένε ότι είναι εστιασμένοι στον εσωτερικό τους κύκλο, στα μικροαστικά τους ενδιαφέροντα. Ότι δεν τους ενδιαφέρει ο κόσμος, ότι έχουν αρκεστεί να βγαίνουν βόλτες και να παιρνούν όσο πιο ανώδυνα γίνεται, τον καιρό τους. Μπουζούκια, κλαμπ, διασκέδαση χωρίς αιτία, ζωή χωρίς νόημα, επιφάνεια... Γρήγορα και εύκολα χρήματα, όμορφες γυναίκες, τέλειοι άνδρες, καλοφτιαγμένα κορμιά και ακριβά σινιέ ρούχα και αυτοκίνητα... Υπάρχει σοβαρή αλήθεια μέσα σε όλα αυτά? Σίγουρα. Αλλά? Να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα ίσως? Μήπως οι γερόλυκοι της πολιτικής και της οικονομίας έχουν εγκλωβίσει τη γενιά μου και την επόμενη και την μεθεπόμενη στις δικές τους επιθυμίες και προγραμματισμένα σχέδια? Μήπως η γενιά μας θα περιμένει για τα επόμενα δέκα-δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, ώσπου να γεράσουν και να γίνουν το ίδιο σκληροπυρηνικοί με τους προκατόχους τους? Και πού είναι το πνεύμα και οι πνευματικοί άνθρωποι μέσα σε όλα αυτά? Εγκλωβισμένοι, μπερδεμένοι μέσα στις πρωτοποριακές τους ιδέες για τις οποίες είναι υπερήφανοι τα τελευταία είκοσι χρόνια. Εξαιρετικό αλλά δεν φτάνει στους νέους, αν θεωρούμαστε νέοι. Πόλεμος, ειρήνη... Παγκόσμια συμφέροντα, σκοτεινές δυνάμεις... Είναι όλα τόσο μπερδεμένα γύρω μας. Ξέρουμε ότι δεν ελέγχουμε τίποτα και αυτό μας αγχώνει και μας ανησυχεί. Ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε που ήμασταν παιδιά. Περιμέναμε καλύτερες μέρες, περισσότερο αισιόδοξες και βλέπουμε ότι πισωγυρίζουμε προς ολοταχώς... Και αυτό μας οδηγεί πίσω... στην εφήμερη απόλαυση της ύλης, της διασκέδασης, της εφήμερης ευτυχίας... Μόνο αυτό μας αφήσατε... μην μας κατηγορείτε γι'αυτό.