Γαλανά, Καθάρια μάτια… σαν τον Καλοκαιρινό Ορίζοντα

http://filoxeneio.blogspot.com/ Σήμερα μου κάνει την τιμή και φιλοξενεί μια ιστορία μου το Φιλοξενείο... εκεί είναι δημοσιευμένο το κείμενο...

Ευχαριστώ την Άννα από την ψυχή μου,

Αλεξάνδρα

Στιγμές από Ταξίδια... πρώτη στάση Λονδίνο

Την πρώτη φορά που είχα φύγει για το εξωτερικό ήμουν σχετικά μεγάλη είκοσι-ενός. Μέχρι τότε, μέχρι Μύκονο είχε φτάσει η χάρη μου αεροπορικώς. Ο ποθητός μου προορισμός, το Λονδίνο. Οι γονείς μου είχαν τρομάξει… ‘Μα, μόνη σου θα πας, δεν φοβάσαι;’ είχαν ρωτήσει εύλογα. Όχι δεν φοβόμουν… Ήθελα να δω, να ταξιδέψω. Διψούσα να ζήσω, να μάθω. Θυμάμαι ακόμα τη δύναμη που με κόλλησε πίσω στην απογείωση. Μάλλον ήμουν από τους λίγους που το διασκέδασαν… Άγνοια κινδύνου ή τρέλα; Ίσως και τα δύο. Αυτά με ακολουθούν ακόμα και μ’ αρέσει.

Έχοντας ένα φιλικό μου ζευγάρι φίλων μου εγγλέζων να με ξεναγεί, είδα όσα βλέπουν οι τουρίστες και περισσότερα… Περισσότερο λάτρεψα το Κόβεντ Γκάρντεν, τα θέατρα δίπλα στον Τάμεση, τις μαγικές παραστάσεις, την πολύ-εθνικότητα που συναντούσα σε κάθε μου βήμα. Το Βρετανικό Μουσείο που έβαλα τα κλάματα μπροστά στα Μάρμαρα του Παρθενώνα, το Θερινό Ανάκτορο των Γουίντσορ με το ασημένιο (αλήθεια) τραπέζι σε μια από τις αίθουσες, το Κάτι Σάρκ στο Γκρίνουιτς…

Η μυρωδιά του κάθε τόπου έχει αποτυπωθεί μέσα μου. Ζητιάνες μπροστά στις σκάλες του μετρό ξανθές με γαλανά μάτια και παχουλά μωρά στην αγκαλιά που έμοιαζαν με χερουβήμ. Θυμάμαι ήταν Φλεβάρης και είχα πετύχει την Κινέζικη Πρωτοχρονιά στην ‘Τσάινα Τάουν’ του Λονδίνου… (παρένθεση, καμία σχέση η πάπια Πεκίνου εδώ με τη δική τους, εκεί εξαιρετική). Και ενώ φοβόμουν ότι θα χαθώ, ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Τόσο εύκολο να περπατάς μια ηλιόλουστη μέρα στο κέντρο του Λονδίνου και να ακούς την ελληνική λέξη κατατεθέν… Χαμόγελο στα χείλη. Και μετά ξαφνικά βροχή… Μια βροχή που σε ψεκάζει. Άχρηστη η ομπρέλα, πάνε τα φτιαγμένα μαλλιά… και αντί για καφέ, στις έξι το απόγευμα τζιν τόνικ! ‘Θα με καταντήσετε αλκοολική εδώ πέρα!’ τους έλεγα αστειευόμενη. Και όμως, δεν έμοιαζε παράταιρο όλο αυτό.

Η Τέχνη και η Αισθητική στο κέντρο του Λονδίνου έδινε το δικό της ρεσιτάλ. Τέιτ γκαλερί, παραστάσεις δρόμου, γνωστοί ηθοποιοί να περπατάνε δίπλα σου. Είχα δει την Κλώντια Σίφερ. Θυμάμαι ότι ήθελα να πάω και εγώ στο ‘Χάροντς’ (όπου έμεινα μέσα μία ολόκληρη μέρα, αν το πιστεύετε). Δευτέρα πρωί άνοιγε στις δέκα. Δεν είχα που να πάω. Μόνη σε ξένη πόλη. Αλλά μ’ άρεσε. Αυτή η αίσθηση της απελευθέρωσης. Το απόλυτο κενό του να είσαι ξένος και άγνωστος σε ένα μέρος. Τότε ακόμα κάπνιζα. Ακριβώς απέναντί μου ένα καφέ. Θυμάμαι ακόμα τα σκαλιά που είχα κατέβει, αφού το τσιγάρο δεν επιτρεπόταν επάνω. Η κούπα με τον τεράστιο καφέ μου έκανε παρέα με τα ‘Ντάνχιλ λάιτς’ που είχα αγοράσει από τα ντιούτι φρι… Μόνο ένας καπνιστής μπορεί να φανταστεί την απόλαυση μου. Μόνο ένας άνθρωπος που λατρεύει την ελευθερία κινήσεων μπορεί να κατανοήσει την απελευθέρωση που είχα νιώσει…

Να περπατάς σε μια ξένη πόλη και να ζεις τη στιγμή, το λεπτό, χωρίς φόβο μόνο με προσμονή… Aπό τότε η φλόγα του ταξιδιού δεν έχει σβήσει ούτε πρόκειται, όσο ζω.

(συνεχίζεται, σε άλλη πόλη της Ευρώπης)

Κοντινό Μέλλον - Το Τέλος

Για πόσο;

Όλα είχαν θαμπώσει κάτω από το αλύπητο χτύπημα του θανατηφόρου ήλιου και της εξαντλημένης αντοχής των ανθρώπων να παλεύουν με τα λάθη του παρελθόντος τους… Όλα είχαν σκεπαστεί από ψηλή, λεπτή άμμο που έπνιγε τη φωνή, τα μάτια και την ψυχή.

Για πόσο μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέσα στο σκοτάδι; Χωρίς νερό, χωρίς ουρανό, χωρίς ήλιο, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα; Η πορεία της καταστροφής ήταν προδιαγεγραμμένη…

Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να μένει αποξενωμένος, αποκτηνωμένος, ακοινώνητος, χωρίς νερό, χωρίς σωστές θρεπτικές ουσίες;

Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να μην σπουδάζει, να μην ακούει μουσική, να μην τραγουδά, να μην γελά; Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ζει κυνηγημένος από τον θάνατο;

Μόνοι τους έμοιαζαν να θέλουν αυτή τη λύτρωση, σιγά-σιγά… κοιτώντας στο κενό, χωρίς ελπίδα. Μερικές φορές, ακούγονταν μέσα στις χωμάτινες σπηλιές, σαν υπόσχεση παραδείσου, η Μουσική του Μότσαρτ από ένα γραμμόφωνο, αφού μόνο αυτό είχε πλέον αντέξει…

Οι άνθρωποι στις επόμενες δεκαετίες εξαφανίζονταν με τρομακτικούς ρυθμούς. Δεν άντεχαν... Έλιωναν κάτω από το χώμα, πριν καν γεννηθούν… Η πορεία του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε ήταν να κοιτά ψηλά ‘=Άνω Θρόσκω’ να κοιτά ψηλά. Τώρα είχε γίνει ο σκοτεινότερος εφιάλτης του… από δική του επιλογή.

Έφτανε το τέλος…

‘Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει αυτό!’ φώναξε η Αγγέλα ξυπνώντας από αυτό το όνειρο-όραμα. Της είχε ανοιχτεί μια χαραμάδα στο μέλλον. Μπόρεσε να δει λίγο, μια εκδοχή της αλήθειας, άγγιξε το νοσηρό και θανατηφόρο μέλλον με τα χέρια της. Έφηβη ούσα, αντί να αποθαρρυνθεί και να τρομάξει, αντέδρασε. Έκανε σκοπό της ζωής της τούτο: Να σώσει τα χώματα της γης της… Όχι από εχθρούς από άλλους πλανήτες, από εχθρικές χώρες, αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους, από τον ίδιο της τον εαυτό.

Μίλησε πρώτα στο σχολείο στους συμμαθητές της. Εκείνοι στα αδέρφια τους. Εκείνα στους γονείς τους. Το διαδίκτυο γέμισε μηνύματα, άρθρα, νέα σάιτ. Οι δρόμοι γέμισαν γράμματα. Ενημέρωση, Γνώση! Για να σωθούμε… Πράξη και όχι μοιρολατρία! Ένα περίεργο πράγμα… Δεν είχε δει μόνο εκείνη το όνειρο-όραμα. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο διαπίστωνε ότι όλο και περισσότεροι είχαν εισπράξει αυτό το μήνυμα. Ήταν η κοινή συνείδηση που είχε μιλήσει στις ψυχές των νεαρών αυτών παιδιών… Γιατί οι έφηβοι έχουν και το όραμα αλλά και το κουράγιο και την τόλμη να κινηθούν (έφηβοι ψυχής φυσικά).

Οι πολίτες επιτέλους κινητοποιήθηκαν. Λίγοι σιγά-σιγά, δειλά, και μετά περισσότεροι. Ξυπνούσαν από τον μικρό-κοσμο που τους έμοιαζε τόσο ασφαλής μέσα στα λίγα τετραγωνικά που πλήρωναν για μια ζωή. Διεκδικούσαν επιτέλους ζωή για εκείνους και τους αγαπημένους τους! Μια τεράστια νοητή αγκαλιά είχε γίνει όλος ο πλανήτης. Σφιχτά χέρια δεμένα... Υπήρχαν ακόμα πολλά εμπόδια, τεράστια συμφέροντα, όπλα, ναρκωτικά, πείνα, μαύρα χρήματα, πορνεία, παιδική εκμετάλλευση… τόσα πολλά να φτιαχτούν…

Δράση! Ήταν εκεί, πολεμούσαν και διεκδικούσαν την επόμενη ημέρα και αυτό ήταν το σημαντικότερο… Λίγη ακόμα ζωή, λίγη ακόμα ελπίδα. Γιατί υπάρχουν έφηβοι…

(Ευχαριστώ που αντέξατε τη ζοφερή μου προσέγγιση σε μια πραγματικότητα που με φοβίζει όσο περνάει ο καιρός… είμαι τόσο αισιόδοξη που όσο ζω θα ελπίζω… Δεν πρέπει να αγνοούμε τα σημάδια).

Kοντινό Μέλλον, η συνέχεια...

Και το χειρότερο δεν σας το είπα… Νερό εκείνες τις ζοφερές ημέρες δεν υπάρχει. Η Ελλάδα έχει γίνει σχεδόν έρημος. Μοιάζει σαν να επεκτείνεται η Σαχάρα τρέχοντας στην χώρα μας. Η καυτή της ανάσα πλησιάζει κάθε στιγμή επικίνδυνα τα πρώην γόνιμα εδάφη. Το νερό είναι ο νέος χρυσός. Όποιος έχει πηγάδια, έχει λεφτά. Πολλοί το εμφιαλώνουν και το πωλούν. Πλένονται με ειδικά σαμπουάν χωρίς νερό. Ειδικά σιχαμερά υγρά που μοιάζουν με λάδι… και μυρίζουν διάφορες ανόητες μυρωδιές ‘λουλουδιών’. Ο καρκίνος του δέρματος και τα προβλήματα στα μάτια είναι από τις βασικές ασθένειες των ‘φτωχών’. Γιατί όπως προαναφέραμε, οι πλούσιοι-εύποροι, γλίτωσαν προς το παρόν…

Κάποιοι, που είχαν γεννηθεί πριν από το 2010 θυμόνταν πως ήταν παλιά ο καιρός… Γέροι πλέον, όσοι είχαν απομείνει, τον περιέγραφαν με μαγικά χρώματα. Υπήρχαν τέσσερις εποχές… υπήρχαν λουλούδια, υπήρχε απαλό φως που βοηθούσε στην ανάπτυξη των φυτών… Κάναμε μπάνιο στη θάλασσα.

‘Μα τα φυτά τα αναπτύσσουμε κάτω από τη γη…’ έλεγαν τα μικρά παιδιά με τη διάφανη επιδερμίδα και τα ελάχιστα μαλλιά, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι τα λαγούμια που ονομάζονταν ‘Καλλιέργειες’ δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Ξέχασα, όλοι (οι τυχεροί που κλέβουν μέρες παραπάνω), μένουν κάτω από τη γη, εκεί που οι υπεριώδεις ακτινοβολίες είναι ελάχιστες και όχι θανατηφόρες.

Η άλλη μάστιγα που ταλανίζει τη χώρα είναι οι Μετανάστες του Καιρού… Εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένα πλάσματα, που έχουν διαλύσει τη ζωή τους λόγω τυφώνων, καταστροφών και λιμών, πωλούν τα διαλυμένα τους υπάρχοντα, άλλοι απλά τα παρατάνε για να πάνε στην Πλούσια Ήπειρο. Είναι όνειρο ζωής αυτό, όπως παλαιότερα… Η Ευρώπη. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι αγριότερα. Ειδικές θανατηφόρες ακτίνες διαπερνούν βουνά και θάλασσες, τα σύνορά μας, κάθε δευτερόλεπτο, με σκοπό να αποτρέψουν τους άμοιρους μετανάστες, τα εξαθλιωμένα καραβάνια και χωρίς οίκτο να τους εξοντώσουν… ‘Κόστισε πολλά δισεκατομμύρια Μετά-Ευρώ αλλά άξιζε τον κόπο’, κόμπαζαν οι Πέντε Άρχοντες της Ελλάδος. Ακόμα μια φορά κόμπαζε ο πλούτος και η αδικία πάνω στη δυστυχία της ατυχίας να γεννηθεί κάποιος σε λάθος μέρος και στιγμή.

Νέα επαγγέλματα έχουν δημιουργηθεί. Οι εκσκαφείς είναι εργολάβοι που παραδίδουν ένα σπίτι κάθε τρεις εβδομάδες. Πλήρως εξοπλισμένο και σκαμμένο (με ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, υδραυλικές, ασύρματες κεραίες. Ένα νέο (θυγατρική) εργοστάσιο από την Ιταλία έχει φτιαχτεί στη Βοιωτία. Κατασκευάζει ειδικά μηχανήματα μετακίνησης μέσα στα ‘λαγούμια’. Σιγά-σιγά, αρχίζει και τους αρέσει αυτή η ασφάλεια κάτω από τη γη. Νιώθουν ότι ζουν λίγο περισσότερο…

Για πόσο;

(συνέχεια και τέλος στο επόμενο επεισόδιο)

Κοντινό Μέλλον...

(Γνωρίζω καλά ότι δεν είμαι με τίποτα πρωτοπόρος όσον αφορά το μέλλον, απλά συνδύασα αυτά που ζω με το πως θα είμαστε λίγο αργότερα… Υποθέσεις... καθαρά.)

Όλα γίνονται μέσω κομπιούτερ. Το οποίο, φυσικά, όπως ήδη γινόταν πειραματικά και ιδιαίτερα ακριβά, έλεγχε όλο το σπίτι. Φυσικά, τα προνόμια σπιτιού τελευταίας τεχνολογίας, ειδικής κάρτας Ζωής δεν τα έχουν όλοι… Η ιδανική οικογένεια με το υβριδικό αυτοκίνητο, τα ρούχα που δεν χρειάζονται πλύσιμο, τα κοσμήματα που είναι παράλληλα και φάρμακα, τα γυαλιά που είναι και τηλεόραση, όλα αυτά είναι για λίγους. Τους τυχερούς.

Υπάρχουν, φυσικά, και οι μεταλλαγμένοι. Μόνο που πεθαίνουν νωρίς. Είναι αναλώσιμοι. Φτιάχνονται για να ζήσουν μόλις ένα-δύο χρόνια, για να πετύχουν κάποιο σκοπό και μετά, τα όργανά τους αρχίζουν και καταστρέφονται… Δεν θεωρούνται άνθρωποι, είναι υπάνθρωποι για την Παγκόσμια Κυβέρνηση, άσχετα αν αισθάνονται φόβο, πόνο… σαν πληγωμένα ζώα τους φέρονται.

Οι μικρό-συνταξιούχοι, οι άστεγοι, όσοι χρωστούν στο Δημόσιο και αρνούνται ή δεν έχουν να πληρώσουν, οι άνθρωποι με αναπηρίες, όλοι τους βρίσκονται έξω από τα σύνορα της πόλης σε μικρά σπιτάκια χωρίς θέρμανση και αστυνομική προστασία. Είναι παράσιτα. Τους έχουν αφήσει εκεί να φύγουν το συντομότερο από τη ζωή. Τρώνε από ελεημοσύνες, κρυφές και αυτές, κάποιων συγγενών, κάποιων που ήταν ακόμη άνθρωποι…

Όπως παράσιτα, αλλά με άλλο χρώμα ταυτότητας στο χέρι, είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιδραστικοί, οι επαναστάτες, όσοι ήταν διαφορετικοί. Όλοι οι υπόλοιποι, από την ηλικία των τριών ετών υποχρεούται να φορούν αυτή την ασημένια ταυτότητα στο χέρι. Είναι και πιστωτική κάρτα και διαβατήριο και φορολογική ενημερότητα… ‘Που να κουβαλάς τόσα χαρτιά’ έλεγαν οι αρμόδιοι οι οποίοι φρόντιζαν για το ‘καλό’ του συνόλου.

Η κυβέρνηση ανήκει στην Παγκόσμια Κυριαρχία. Η Ελλάδα μας είναι σαν μια Επαρχία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Κοινοί νόμοι υπάρχουν για όλους… Στην Ελλάδα δυσκολεύτηκαν να εφαρμοστούν γιατί οι Έλληνες δεν υπακούουν και βρίσκουν τρόπους να ξεφεύγουν, αλλά όσο πάνε, τα μέτρα γίνονται χειρότερα και ‘Θα τους λυγίσουμε και αυτούς’ όπως αποφάσισε η κεντρική παγκόσμια εξουσία.

(συνεχίζεται…)

(φωτογραφία κάκτου, κλασικά στην κουζίνα!)

Τρεις μέρες... επαναλαμβανόμενες στη ζωή μου

(Το ξέρω ότι τώρα τελευταία έχω χαθεί. Τελειώνω την πρώτη γραφή του τρίτου μου βιβλίου και η ένταση του κλεισίματος με έχει κάνει να είμαι ‘μη παραγωγική’ σε άλλα κείμενα… Εύχομαι να με συγχωρέσετε).

Εικόνες επαναλαμβανόμενες είναι η Μεγάλη Εβδομάδα στα μάτια και στην ψυχή μου…

Γιατί αυτή η εβδομάδα πάντα με βαραίνει; Ένα μεγάλο σίδερο στο στήθος. Η ανάσα βγαίνει πιο καυτή. Λυπάμαι περισσότερο, τα δάκρυα ξεπαγώνουν ευκολότερα από το ψυγείο των συναισθημάτων και αναβλύζουν. Η κατάνυξη και η ανάγκη ψυχικής ανάτασης πολεμά με τα κοινωνικά και τα τυπικά πρέπει. Η μάχη μεταξύ κοσμικότητας αναγκαστικής και εσωτερικής πορείας και αναζήτησης ουσιαστικής. Και πάντα, ο καιρός… ίδιος. Μουντός, με συνεχείς αλλαγές, συννεφιά, βροχή, λίγος ήλιος και ξανά η ίδια σειρά, όπως και η κυκλοθυμική μας διάθεση. Οι μυρωδιές ανοιξιάτικες, από πασχαλιές, μαργαρίτες, ελάχιστες παπαρούνες και φρεσκοπλυμένα δέντρα.

Μεγάλη Πέμπτη… Πάντα οι Πέμπτες για μένα ήταν επιλογή εσωτερική. Γιατί; Γιατί ακόμα το Μεγάλο Σκοτάδι έχει καλύψει την ύπαρξη, ακόμα δεν υπάρχει Ελπίδα, ακόμα ο Θάνατος και η Απελπισία έχει οδηγήσει την ψυχή μας στην μεγαλύτερη Οδύνη… Είναι εκεί που δοκιμάζονται οι αντοχές μας, η πίστη μας, τα όριά μας… εκεί που δοκιμάζεται ο δικός μας εαυτός. Όπως ανάβει το κάθε κερί μετά το κάθε Ευαγγέλιο… έτσι καίγεται και το κάθε κομμάτι του σώματος που πονάει. Λειτουργεί θεραπευτικά αυτό το μεγάλο σκοτάδι… Εκεί ενδιάμεσα, βάφονται τα αυγά κόκκινα, τα τσουρέκια μοσχοβολούν μαχλέπι και κοπανισμένη μαστίχα και το σπίτι βρίσκεται στη διαδικασία αναμονής.

Και μετά η Μεγάλη Παρασκευή… η φύση σιωπά. Όλα είναι πιο ήσυχα την Μεγάλη Παρασκευή, μέχρι το μεσημέρι. Η καμπάνα ακούγεται να δίνει τον τόνο της ημέρας. Η βουβή ανακούφιση της ταφής. Το ξέσπασμα, τα δάκρυα. Η απόφαση ότι κάτι έχει πεθάνει και επιτέλους το βλέπεις μπροστά σου. Αντιμετωπίζεις τον θάνατο ωμά και προκλητικά αληθινά. Τον ζεις σε όλο του το μεγαλείο. Ανασαίνεις τα τόσο όμορφα φτιαγμένα πεθαμένα λουλούδια πάνω στον Επιτάφειο, αποχαιρετάς, ελπίζεις… μα η απώλεια είναι εκεί. Αλλά έχεις ελπίδα και αυτό από μόνο του, είναι ιδιαίτερα δυνατό και ουσιαστικό.

Μεγάλο Σάββατο… Μετά από προετοιμασία ημερών σε όλα τα επίπεδα, η θεία κοινωνία είναι το Φως μέσα μας. Η πολυπόθητη ηρεμία της ψυχής, η γαλήνη του πνεύματος. Και μετά, χαρμόσυνες καμπάνες, βεγγαλικά, αναμπουμπούλα, ο κόσμος χαίρεται. Ευκολότερα συγχωρεί, ή τουλάχιστον προσπαθεί να συγχωρήσει. Τα λευκά κεριά… Αυτή η φράση ‘Δεύτε λάβετε Φως’ είναι συγκλονιστική. Είναι τόσο αναγκαίο στην ανθρώπινη θνητή μας φύση η έμπνευση, η δύναμη από κάποια Ανώτερη Δύναμη… γιατί σίγουρα υπάρχει κάτι εκεί έξω… κάτι που μας φωτίζει και μας ενισχύει…

Αναγέννηση είναι η ουσία της Ορθόδοξης Πίστης. Αναγέννηση ψυχής και ταυτόχρονη λύτρωση, σε εκείνους, φυσικά, που θα πιστέψουν πραγματικά.

Καλή Ανάσταση!

(φωτογραφία από την κουζίνα του σπιτιού μου, δική μου)