Κοντινό Μέλλον - Το Τέλος

Για πόσο;

Όλα είχαν θαμπώσει κάτω από το αλύπητο χτύπημα του θανατηφόρου ήλιου και της εξαντλημένης αντοχής των ανθρώπων να παλεύουν με τα λάθη του παρελθόντος τους… Όλα είχαν σκεπαστεί από ψηλή, λεπτή άμμο που έπνιγε τη φωνή, τα μάτια και την ψυχή.

Για πόσο μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέσα στο σκοτάδι; Χωρίς νερό, χωρίς ουρανό, χωρίς ήλιο, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα; Η πορεία της καταστροφής ήταν προδιαγεγραμμένη…

Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να μένει αποξενωμένος, αποκτηνωμένος, ακοινώνητος, χωρίς νερό, χωρίς σωστές θρεπτικές ουσίες;

Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να μην σπουδάζει, να μην ακούει μουσική, να μην τραγουδά, να μην γελά; Για πόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ζει κυνηγημένος από τον θάνατο;

Μόνοι τους έμοιαζαν να θέλουν αυτή τη λύτρωση, σιγά-σιγά… κοιτώντας στο κενό, χωρίς ελπίδα. Μερικές φορές, ακούγονταν μέσα στις χωμάτινες σπηλιές, σαν υπόσχεση παραδείσου, η Μουσική του Μότσαρτ από ένα γραμμόφωνο, αφού μόνο αυτό είχε πλέον αντέξει…

Οι άνθρωποι στις επόμενες δεκαετίες εξαφανίζονταν με τρομακτικούς ρυθμούς. Δεν άντεχαν... Έλιωναν κάτω από το χώμα, πριν καν γεννηθούν… Η πορεία του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε ήταν να κοιτά ψηλά ‘=Άνω Θρόσκω’ να κοιτά ψηλά. Τώρα είχε γίνει ο σκοτεινότερος εφιάλτης του… από δική του επιλογή.

Έφτανε το τέλος…

‘Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει αυτό!’ φώναξε η Αγγέλα ξυπνώντας από αυτό το όνειρο-όραμα. Της είχε ανοιχτεί μια χαραμάδα στο μέλλον. Μπόρεσε να δει λίγο, μια εκδοχή της αλήθειας, άγγιξε το νοσηρό και θανατηφόρο μέλλον με τα χέρια της. Έφηβη ούσα, αντί να αποθαρρυνθεί και να τρομάξει, αντέδρασε. Έκανε σκοπό της ζωής της τούτο: Να σώσει τα χώματα της γης της… Όχι από εχθρούς από άλλους πλανήτες, από εχθρικές χώρες, αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους, από τον ίδιο της τον εαυτό.

Μίλησε πρώτα στο σχολείο στους συμμαθητές της. Εκείνοι στα αδέρφια τους. Εκείνα στους γονείς τους. Το διαδίκτυο γέμισε μηνύματα, άρθρα, νέα σάιτ. Οι δρόμοι γέμισαν γράμματα. Ενημέρωση, Γνώση! Για να σωθούμε… Πράξη και όχι μοιρολατρία! Ένα περίεργο πράγμα… Δεν είχε δει μόνο εκείνη το όνειρο-όραμα. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο διαπίστωνε ότι όλο και περισσότεροι είχαν εισπράξει αυτό το μήνυμα. Ήταν η κοινή συνείδηση που είχε μιλήσει στις ψυχές των νεαρών αυτών παιδιών… Γιατί οι έφηβοι έχουν και το όραμα αλλά και το κουράγιο και την τόλμη να κινηθούν (έφηβοι ψυχής φυσικά).

Οι πολίτες επιτέλους κινητοποιήθηκαν. Λίγοι σιγά-σιγά, δειλά, και μετά περισσότεροι. Ξυπνούσαν από τον μικρό-κοσμο που τους έμοιαζε τόσο ασφαλής μέσα στα λίγα τετραγωνικά που πλήρωναν για μια ζωή. Διεκδικούσαν επιτέλους ζωή για εκείνους και τους αγαπημένους τους! Μια τεράστια νοητή αγκαλιά είχε γίνει όλος ο πλανήτης. Σφιχτά χέρια δεμένα... Υπήρχαν ακόμα πολλά εμπόδια, τεράστια συμφέροντα, όπλα, ναρκωτικά, πείνα, μαύρα χρήματα, πορνεία, παιδική εκμετάλλευση… τόσα πολλά να φτιαχτούν…

Δράση! Ήταν εκεί, πολεμούσαν και διεκδικούσαν την επόμενη ημέρα και αυτό ήταν το σημαντικότερο… Λίγη ακόμα ζωή, λίγη ακόμα ελπίδα. Γιατί υπάρχουν έφηβοι…

(Ευχαριστώ που αντέξατε τη ζοφερή μου προσέγγιση σε μια πραγματικότητα που με φοβίζει όσο περνάει ο καιρός… είμαι τόσο αισιόδοξη που όσο ζω θα ελπίζω… Δεν πρέπει να αγνοούμε τα σημάδια).