Η τελευταία γραφική...

(Τελευταίο κείμενο-παιχνίδι… Η φίλη μου Ange-ta, μου έδωσε κάποιες λέξεις, ερυθρόδερμων, φαράγγια, απληστία, τροφή, ταπεινώσεις και μου ζήτησε να φτιάξω ένα κείμενο. Την ευχαριστώ πολύ. Οι λέξεις, σοφές και αρχέγονες, ως συνήθως έφτιαξαν μόνες τους την ιστορία τους.)

Χρόνια τώρα με θεωρούσαν γραφική. Από τις αρχές της εφηβείας μου (τότε το κατάλαβαν οι άλλοι...). Αλλά η ανάγκη μου για να προστατέψω τη φύση είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Από τη στιγμή που περπάτησα ξυπόλητη πάνω στο γρασίδι για πρώτη φορά. Από τη στιγμή που πότιζα με ευεργετικό νερό τις τριανταφυλλιές στον κήπο τα καυτά καλοκαίρια. Τη φορά που είχε χιονίσει και εγώ είχα πέσει ολόκληρη προς τα πίσω και το χιόνι με είχε κρύψει εντελώς… Ήμουν μέρος της φύσης… Αλλά με θεωρούσαν υπερβολικά δεμένη με αυτή την επιλογή μου. Εμένα δεν με ένοιαζε η κριτική. Εγώ ακολουθούσα το όραμα που είχα μέσα μου και που με κατεύθυνε. Έτρεχα από λιμάνι σε εργοστάσιο και από ερήμους σε φαράγγια μέσα στο κρύο και το λιοπύρι. Ήθελα να σώσω τον πλανήτη. Είχα γραφτεί και εγώ σε μια οργάνωση ‘για να σώσουμε τον κόσμο’. Δεν εθελοτυφλούσα. Η οργάνωση είχε ατέλειες, είχε εγωισμούς προσωπικούς, είχε άτομα που έβλεπαν τα χρήματα της οργάνωσης σαν δικά τους, αλλά κάτι γινόταν στο τέλος. Κάτι… Είχα αναζητήσει το δρόμο της αλήθειας μου, χωρίς όμως να ξέρω αν ήταν ο σωστός (θα μου πει κανείς και τι είναι σωστό; Και ποιος το κρίνει; Έχει αυτό το δικαίωμα;). Το ένστικτο για μένα είναι ο μοναδικός οδηγός…

Είχα τσακωθεί με τους γονείς μου, αφού είχα παρατήσει τις σπουδές Νομικής στη μέση, είχα χαθεί από τους φίλους μου, αφού ο τρόπος ζωής μου ήταν εντελώς αντίθετος από τον δικό τους, είχα υποστεί ταπεινώσεις για τις επιλογές μου, αφού η ζωή μου απείχε έτη φωτός από τη καθημερινότητα της μεσοαστικής προσέγγισης που όλα τα ‘παιδιά’ έπρεπε να ακολουθήσουν. Αλλά, εγώ εκεί, μαχητής για το καλό του πλανήτη…

Η κλασική ερώτηση και ταυτόχρονη απάντηση από όλους τους λογικούς ‘Και τι μπορείς να κάνεις εσύ μόνη σου; Γιατί να τα βάλεις εσύ με τα θηρία; Εσύ ποια νομίζεις ότι είσαι; Καλύτερα να παντρευτείς και να βρεις και καμιά δουλίτσα στο δημόσιο! Φτάνει ο ακτιβισμός. Αυτά είναι τόσο ‘πασέ’ κορίτσι μου.’

Και τότε άρχισε το κακό… Καταστροφές, βροχές, ξηρασία, ακραία καιρικά φαινόμενα, λιώσιμο πάγων, κάποια είδη ζώων άρχισαν να εξαφανίζονται όπως οι φυλές των ερυθρόδερμων που είχαν, τόσο προσεκτικά και μεθοδικά, αφανίσει οι ‘έποικοι’ μόλις λίγες εκατοντάδες έτη πριν…

Ο αφανισμός λοιπόν του ανθρώπινου γένος είχε ξεκινήσει… Το ρολόι μετρούσε πλέον ανάποδα. Από απληστία; Τι είδους απληστία; Ψυχής; Χρημάτων; Ανεπάρκειας; Εγωισμού; Ματαιοδοξίας; Ηλιθιότητας; Φόβου; Αυτοκαταστροφής; Όλα μαζί; Δεν έχω την απάντηση…

‘Μα σας λέω… Θα τελειώσουν όλα… Ακόμα και η τροφή που τώρα θεωρείτε δεδομένη, κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει, αν δεν αντιδράσετε! Δεν το καταλαβαίνετε;’ Έλεγα κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν, φοιτήτρια ούσα, μιλούσα για το νερό και την διαχείρισή του σε φίλους και γνωστούς. Και μου έλεγαν ‘Μη μιλάς για βλακείες. Μας τρομάζεις! Εξάλλου, αυτά θα συμβούν εκατοντάδες χρόνια μετά! Εμείς δεν θα ζούμε!’

Και σήμερα, που όλοι ανησυχούν, εγώ απλά επιλέγω να είμαι εδώ, να είμαι παρούσα και να προσπαθώ να δω την θετική πλευρά της κατάστασης… ενώ παράλληλα παλεύω από το δικό μου πόστο! Δεν θα αντιδράσουμε επιτέλους; Αφορά την ίδια μας την ύπαρξη, τα παιδιά μας! Αυτό δεν φτάνει;

(ΣΣ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην εξεύρεση λύσεων στο θέμα της γης… Συγκεκριμένα υπάρχουν επιστήμονες, καλλιτέχνες, κηπουροί, οικονομολόγοι, αρχιτέκτονες, οικολόγοι και απλοί πολίτες. Είναι απλοί άνθρωποι που έχουν κάνει σκοπό τους τη διατήρηση και υποστήριξη της μελλοντικής ζωής στη Γη. Μιλούν για μια ανοικοδόμηση σε όλα τα επίπεδα. Δεν ξέρω αν είναι ‘σοβαροί’ ή όχι, αλλά σίγουρα κάτι κάνουν…)

(Φωτογραφία από μένα πέρσι το καλοκαίρι... Θα ήθελα να πιστεύω ότι το χταποδάκι σώθηκε... μάλλον)