Μεγάλες προσδοκίες… πολλές ερωτήσεις!

Εκτός από αγαπημένο πολυδιαβασμένο βιβλίο… κάποιες φορές το ακούω να μου φωνάζει μέσα μου. Είναι η φωνή της λογικής και της ισορροπίας. Με μαλώνει και με κόβει. Και με προσγειώνει. Η προσγείωση πονάει, αλλά πάντα είναι σεβαστή, αφού μας βάζει στα σωστά μας δεδομένα και πάνω απ’ όλα στις σωστές προσδοκίες. Αλλά τι είναι σωστό και τι λάθος και ποιος το κρίνει αυτό; Και πόσο οι άλλοι, από μια ηλικία και μετά ξέρουν τι είναι σωστό και τι λάθος; Δεν είναι ευκολότερο να το κρίνουμε όσο μεγαλώνουμε;

Δεν αισθάνεσαι μερικές φορές σαν να είσαι μέλος ενός τεράστιου συστήματος; Αμέτοχος και αγχωμένος, ανάμεσα σε δουλειές, κοινωνικές και φιλικές υποχρεώσεις, αγάπες, έρωτες, χωρισμούς, παιδιά, διάβασμα, άσχετες εργασίες που 'πρέπει να γίνουν' και εκεί, ανάμεσα, με το ζόρι, εσύ και ο εαυτός σου. Τότε που πρέπει να τον αντικρίσεις κατάματα... Και μόλις τολμήσεις, μέσα στην καχεκτική σου εβδομάδα που πρέπει να έχει πενήντα ώρες επιπλέον για να είσαι σωστός και να δεις τα πράγματα διαφορετικά, να πεις, ‘αρχίζω κάτι δημιουργικό, κάτι για μένα!’ εμφανίζεται αυτός ο εαυτός του ‘πρέπει’ να σου κουνά απειλητικά το χέρι. Μερικές φορές δεν νιώθεις ότι βγαίνεις από το σώμα σου και παρακολουθείς τον εαυτό σου να μοιράζεται σε στρώματα; Αριστερά και δεξιά… Και μαλώνουν, φυσικά... Τί άλλο;

Γκρι εαυτός:

‘Έχεις μεγάλες προσδοκίες λες. Πάντα στοχεύεις πολύ ψηλά. Πάντα κοιτάς τόσο μπροστά που άλλοι ούτε καν τολμούν να αντικρίσουν. Γιατί φοβούνται. Γιατί το πολύ φως τους τυφλώνει. Γιατί εκεί ψηλά εκτίθεσαι και γιατί το οξυγόνο είναι λιγοστό. Γιατί να θέλεις να ρισκάρεις τον εαυτό σου; Γιατί να ‘εκτεθείς’ έτσι; Ποιο το όφελος, ποια η ουσία αυτού που ψάχνεις; Είναι έπαρση και εγωισμός αυτή σου η επιλογή; Και εσύ γιατί να το κάνεις αυτό τον πόλεμο με όλους και όλα;’

Ροδί εαυτός:

‘Γιατί αν δεν στοχεύσεις ψηλά το χαμηλά είναι κάτω από τα πόδια σου. Γιατί αν δεν ανοίγεις το βλέμμα στον γαλανό ορίζοντα θα μείνεις να κοιτάς τους τοίχους, γιατί αν δεν ανέβεις με βήματα στέρια και γεμάτα αγώνα, κάποια στιγμή θα ζαλιστείς είτε από την έλλειψη οξυγόνου είτε από το βρώμικο καυσαέριο που ανασαίνεις κάθε μέρα. Γιατί να μην τολμήσεις; Το όφελος είναι ότι δοκίμασες τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Τον τσαμπουκά και την ψυχική σου αντοχή. Το να θέλεις να γίνεις καλύτερος λέγεται έπαρση ή αγώνας; Πόλεμος με κανέναν… Ανάγκη εξέλιξης ονομάζεται αυτό… τίποτα άλλο.’

Ώρες ερωτήσεων. Λίστες ολόκληρες ερωτήσεων. Χρόνια ολόκληρα ερωτήσεις. Μήνες και μέρες αμφιβολίας. Μέχρι… να αποφασίσεις. Να πετάξεις το αλουμινόχαρτο που εξοστράκιζε τις αποφάσεις και που σε είχε καλύψει ολόκληρο σαν μεσαιωνικό πολεμιστή… Να σε προστατέψει από τι; Από τον ίδιο σου τον εαυτό. Να αποφασίσεις, να τολμήσεις να διαλέξεις, να ρισκάρεις. Να τινάξεις από πάνω σου την άμμο και την σκόνη της παραδοχής και της ευγενούς διάλυσης και να πολεμήσεις ακόμα περισσότερο, με μεγαλύτερο πείσμα.

Η ζωή μας είναι έτσι, με στεγανά προδιαγεγραμμένη και κατασκευασμένη με ακρίβεια. Και αν τυχόν αρνηθείς να γίνεις μέρος αυτού του ‘καφκικού πύργου’; Αν τυχόν θέλεις να δημιουργήσεις τους δικούς σου κανόνες ζωής; Τι τίμημα μπορείς να πληρώσεις; Αντέχεις; Πόσο; Και ποιός κάνει τη διαφορά;

Εξαρτάται πάντα από τους στόχους σου και την πίστη σου… αν θα συνεχίσεις να είσαι γκρι ή ροδί… Εμένα η φύση μου είναι που με καθοδηγεί, παράλογα μεν, χωρίς άλλη επιλογή δε, στο ροδί… και ότι γίνει!