Ο Χρωματιστός Άνθρωπος! Αλήθεια λέω...

Προχθές πέρασε από μπροστά μου! Έτυχε μήπως και τον είδατε; Έναν άνθρωπο χρωματισμένο, μαύρο και φούξια! Μήπως και τον είδατε;

Όχι μόνο τον αντίκρισα αλλά και μιλήσαμε! Έναν άνδρα μπερδεμένο, ζαλισμένο και εκνευρισμένο. Έναν άνδρα που ήταν προσεκτικά καλυμμένος χρόνια ολόκληρα. Έναν άνδρα που ζούσε μόνο για να προστατεύει τα συναισθήματά του από τις κακοτοπιές της ζωής, έναν άνδρα που η ηρεμία και η ησυχία ήταν γι’ αυτόν το απόλυτο της ευτυχίας. Εκείνος και τα αντικείμενά του. Και ξαφνικά έπρεπε να διαλέξει. Και γι’ αυτό τον πέτυχα στο διάβα μου, ένας άνδρας από το λαιμό και πάνω μαύρος και από το στήθος και κάτω φούξια… ένα, ομολογουμένως, λαμπερό και φωτεινό φούξια.

Ήταν τρομαγμένος. Για πρώτη ή από τις ελάχιστες φορές στη ζωή του έπρεπε να διαλέξει… Να ζήσει και να αγαπήσει ή να συνεχίσει να είναι κλεισμένος στο καβούκι του, στην ασφάλεια των πραγμάτων που δεν πληγώνουν, αλλά δεν μιλάνε και δεν αγκαλιάζουν.

Και φταίει εκείνη για όλα. Εκείνη η κοπέλα με τα τόσο εκφραστικά, υγρά καστανά μάτια. Με το γάργαρο γέλιο της. Με τις κινήσεις της… απαλές που τον άγγιζαν και που, παράξενο, του ήταν τόσο οικείες… Ήταν αστεία, γλυκιά, ερωτεύσιμη. Δεν ήταν συγκλονιστικά όμορφη ούτε ιδιαίτερα εντυπωσιακή, αλλά αυτό το γέμισμα της ψυχής του δεν το είχε νιώσει ποτέ του… Και για εκείνον ήταν η ομορφότερη από όλες… Και μετά φοβήθηκε! Έτσι τον βρήκα, να τριγυρνάει στους δρόμους, να προσπαθεί να αποφύγει το αυτονόητο… Την απόφαση. Να ζήσει, να αφεθεί και να πληγωθεί ή να επιστρέψει στην κόλαση της ακινησίας;

Ξέρετε τι τον συμβούλευσα, φυσικά… Το φούξια μ’ αρέσει, θεραπεύει την ψυχή μας.