Πλησιάζει;

Εχθές το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά…

Ίσως να έφταιγε όλη αυτή η αλλαγή του καιρού. Η ξηρασία. Αυτός ο ήλιος που μόνο του Γενάρη δεν είναι. Και εχθές μελαγχόλησα και βάρυνα και σκέφτηκα πόσο άγριοι είμαστε εμείς οι ευαίσθητοι και συμπονετικοί άνθρωποι. Πόσα λάθη αιώνων κουβαλάμε στα γονίδιά μας μέχρι τώρα;

Θέλετε μερικά; Η έλλειψη σεβασμού των ανθρώπων προς τον παράδεισο που τους έχει εμπιστευτεί να διαφυλάξουν. Η έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στην τεχνολογική εξέλιξη και την εσωτερική ηρεμία και αλήθεια του καθενός από εμάς. Ο πόνος που προκαλούμε σε όλα τα επίπεδα της φύσης, τα δέντρα, τα ζώα, την ατμόσφαιρα… Μην αρχίσω να αναφέρω τι κάνουμε σε παιδιά, σε γυναίκες, σε αδύναμους πληθυσμούς και μας κοπεί η ανάσα. Οι ειδήσεις, τα νέα στο διαδίκτυο, οι προφήτες και οι προφητείες τους, η ημερομηνία 21-12-2012. Η νέα μας επαφή με τον εαυτό μας και τη νέμεση του πλανήτη. Τέλος πάντων, εφιάλτη είδα.

Ένας σεισμός, ξεκίνησε ξαφνικά. Για κάποιο λόγο ήμουν ψηλά και παρακολουθούσα. Πολύ ψηλά, δηλαδή, πάνω από την ατμόσφαιρα και είχα τη δυνατότητα να δω σχεδόν όλη τη γη. Ξαφνικά άρχισαν να σπάνε οι λιθοσφαιρικές πλάκες. Έβλεπα το κάθε κομμάτι γης να διαλύεται και να καταποντίζεται κάτω από τόνους νερού. Άκουγα τον υπόκωφο θόρυβο. Και αυτό συνεχίστηκε σχεδόν σε όλη τη γη. Όπως λένε οι σοφοί, και εγώ συμφωνώ, σαν απλός άνθρωπος, η ίδια η φύση θα βρει τον δρόμο της προς την ισορροπία με κάθε δυνατό τρόπο… Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό, είναι αλήθεια.

Ιδρωμένη και ταραγμένη, ξύπνησα χαράματα. Ευτυχώς όλα, για σήμερα τουλάχιστον, ήταν στη θέση τους. Ειλικρινά εύχομαι ο καθένας από μας να βρει τη δύναμη και να μπορέσει να κάνει κάτι ώστε να προστατέψουμε όλοι μαζί το χώρο που μας φιλοξενεί, πριν από την ξηρασία, ή τον πάγο ή το νερό… πριν να είναι αργά.

Όλοι μας έχουμε μέσα μας το Θεό. Αρκεί να τον αφήσουμε να μας μιλήσει…