Πέντε (5) ή 'Η Θάλασσα της Νύχτας και το Φως του Σκοταδιού...'

Tότε που ζώντας στην εξοχή με τάραζε το βράδυ. Σαν να είχα γεννηθεί σε άλλο μέρος, μου ήταν δύσκολο το να ζω στη φύση. Τρόμαζα. Κουκουβάγιες, γκιώνηδες και το χειρότερό μου, νυχτερίδες αλλά και άλλα πτηνά του ουρανού εμφανίζονταν μέσα στη νύχτα σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια με τις τεράστιες φτερούγες τους να ανοιγοκλείνουν. Ίσως έφταιγε το σπίτι που ήταν δίπατο και ήμασταν αρκετά πιο ψηλά από την επιφάνεια. Ήμασταν ψηλά και όλα τα παράξενα πλάσματα της νύχτας ήταν πιο κοντά μας.

Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα. Η πραγματικότητα φορές ξεπερνά την φαντασία του δημιουργού. Ήμουν - δεν ήμουν έντεκα ετών. Χιόνιζε. Και με το ένστικτο που έχουν τα παιδιά, δεν ξέρω ποιος ξύπνησε ποιον, αλλά βρεθήκαμε να κοιτάμε και οι τρεις, τα δυο αδέρφια μου και εγώ, η μοναδική κόρη, το χιόνι. Να σκεπάζει απαλά το χόρτο, τις τριανταφυλλιές, το δρόμο. Και νομίζω ότι ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που πραγματικά άκουσα το χιόνι να πέφτει… ή ίσως η μνήμη να έχει δημιουργήσει δικές της αναμνήσεις.

Και τότε μπροστά μας εμφανίστηκε μια τεράστια λευκή κουκουβάγια. Μας έκοψε τα πόδια. Τα φτερά της, υπολογίσαμε τότε, είχαν άνοιγμα ένα, ενάμισι μέτρο. Τρέξαμε να κρυφτούμε λες και η καημένη κουκουβάγια θα μας έτρωγε… Τέτοια λοιπόν η σχέση μου με τη νύχτα… Σχέση φόβου. Ειδικά στις τρεις τη νύχτα έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι μου με μάτια κλειστά! Ίσως να έφταιγε που από μικρό (και ιδιαίτερα μελετηρό) παιδί διάβαζα τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων σειρά βιβλίων ‘Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις’ όπου εκεί τα ξωτικά, οι λάμιες, οι νεράιδες και η νύχτα είχαν άμεση σχέση. Μη μιλήσω για την τηλεόραση…

Λίγο αργότερα άρχισε να αποκαθίσταται η σχέση μου με τη νύχτα. Όσο μεγάλωνα, ωρίμαζα, ισορροπούσα και εγώ η ίδια τόσο η νύχτα σταματούσε να είναι μεταφυσική και τρομακτική. Συγκεκριμένα όλα ξεκίνησαν από την αγάπη μου για τα ηλιοβασιλέματα… Δεν μπορεί, τέτοια ομορφιά, τέτοια χρωματική τελειότητα πρέπει να συνεχίζεται… έλεγα Και πράγματι, άρχισα να κατανοώ το βαθύ μπλε, γιατί δεν είναι μαύρο, του σύμπαντος που εμείς βλέπουμε. Άρχισα να βλέπω, όχι σκοτάδι αλλά απλά χώρο ανάμεσα στο κάθε αστέρι που καθόλου τυχαία δεν είναι τοποθετημένο στο σύμπαν. Άρχισα να βλέπω μια άλλη πραγματικότητα. Καθαρή, χωρίς το φως του ήλιου που τυφλώνει εγωιστικά και δεν σε αφήνει να αντιληφθείς μιαν άλλη πραγματικότητα. Ότι είσαι μέρος του όλου. Ότι είσαι και εσύ και η μικροσκοπική φιγούρα σου, η ελάχιστη ανάσα σου, μέρος ενός ανεξήγητου, αλλά ιδιαίτερα συμπαγούς έργου. Ότι αυτό το σκοτάδι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια θάλασσα, θάλασσα φωτός, αρκεί να τη δεις με άλλα μάτια. Και όπως λένε οι σοφοί, πρέπει να περάσεις μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι για να δεις πραγματικά…

- επειδή ο george, η ηλιαχτίδα, η ange-ta, η ladybug, ο δημήτρης μαμαλούκας, η bebelac και η stardust/georgia με έβαλαν στη λίστα τους (με τίμησαν) με τα πέντε άτομα και ζήτησαν να αποκαλύψω κάτι - τα παιχνίδια δεν είναι το φόρτε μου, το έκανα με τον τρόπο μου (είναι ένα νέο μπλογκοπαιχνίδι - τι σου είναι ο άνθρωπος! εφευρετικό ον). -

(φωτογραφία από το σπίτι μου, τα απογεύματα... )