Το Ρολόι...

Η Λίνα ήταν ένα υπέροχο πλάσμα. Άργησαν οι γονείς την να την αποκτήσουν και ο Θεός τους την έδωσε με όλα τα καλά. Από παιδί ήταν ευγενική, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη στον συνάνθρωπο. Και έτσι μεγάλωνε. Σε ένα σπίτι με αγάπη και οργάνωση. Της άρεσε αυτό. Αυτή η οργάνωση της έγινε δεύτερη φύση.

Πραγματικά, τα έφερε έτσι η ζωή και στα είκοσι-οκτώ της είχε γνωρίσει έναν υπέροχο άνθρωπο, στα είκοσι-εννέα της έκανε το πρώτο της παιδί, στα τριάντα της το βάφτισαν, άλλαξε δουλειά μετά από δύο χρόνια, ενώ ήδη είχαν αλλάξει αυτοκίνητο και ξεχρέωναν το σπίτι. Όλα με πρόγραμμα. Και αυτό είναι τόσο θεμιτό!

Αλλά η Λίνα είχε ξεφύγει. Είχε κάνει τη ζωή της κουτάκια. Πρόγραμμα ακόμα και τα Σαββατοκύριακα για τα πάντα… Καμία χαλαρότητα και αυθορμητισμό. Ο άνδρας της και η κορούλα της κάποιες φορές κουράζονταν να την ακολουθήσουν, αλλά εκείνη, γεμάτη διάθεση και ζωή, έκανε ‘πρόγραμμα’. Έβλεπε στο γραφείο την Κατερίνα, μια συνάδελφο που ήταν τόσο ‘χύμα’ και την εκνεύριζε. Όλα τα άφηνε τελευταία στιγμή, όλα σε εκκρεμότητα. Η Λίνα τρόμαζε και έδειχνε και μια τρομερή απέχθεια στους ανθρώπους που δεν είχαν πρόγραμμα. ‘Μοιάζουν ασυνάρτητοι και ασύνδετοι με τη ζωή… Όταν κάνεις πρόγραμμα, κάτι καταφέρνεις.’ συνήθιζε να λέει, κρίνοντάς τους.

Ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα ή μάλλον νύχτα. Ημέρα Ιουλίου. Αρχή διακοπών για την οικογένεια. Η Λίνα είχε κλείσει το ξενοδοχείο από τα τέλη Μαρτίου, είχε στείλει προκαταβολή αρχές Απριλίου και είχε στείλει στο ενδιάμεσο επτά-οκτώ μαίλ για να επιβεβαιώσει ότι όλα είναι καλά. Πραγματικά, φτάνουν στον υπέροχο προορισμό.

Το πρώτο βράδυ και ενώ κοιμάται βαριά, νιώθει μια παρουσία μέσα στο δωμάτιο. Προσπαθεί να κινηθεί αλλά τίποτα, να φωνάξει, αλλά φωνή δεν βγαίνει. Ο άνδρας της κοιμάται τόσο βαριά που ούτε καν την ακούει. Και τότε βλέπει μια φιγούρα που όσο πήγαινε φώτιζε και έλαμπε και έφτασε στο σημείο να σκύψει το κεφάλι της και να καλύψει το πρόσωπό της μπροστά σε αυτή την έξω από τα ανθρώπινα, δύναμη. Γονάτισε από φόβο και άκουσε μια φωνή.

‘Έχεις καταλάβει ότι ζεις και αναπνέεις γιατί το Σύμπαν, ο Θεός το επιθυμεί; Έχεις καταλάβει ότι η ζωή σου και η υγεία των δικών σου δεν εξαρτάται από σένα; Ότι το δικό σου ανόητα φτιαγμένο πρόγραμμα δεν λειτουργεί στο παραμικρό αν δεν το θέλει Εκείνος; Έχεις καταλάβει ότι πρέπει να σταματήσεις να λειτουργείς σαν ρολόι, αφού έχεις φυσική κίνηση μέσα σου που δεν την αφήνεις να λειτουργήσει; Χαλάρωσε και αφέσου. Δέξου με αγάπη όσα καλά και όσα αρνητικά σου συμβαίνουν. Να ευγνωμονείς για την κάθε στιγμή που σου χαρίζεται. Ευκαιρίες αγάπης δημιούργησε όχι προγράμματα χρόνου.’ Και το φως, η φωτεινή φιγούρα, όπως ήρθε, έφυγε.

Η Λίνα όλη την υπόλοιπη νύχτα δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Έκλαιγε. Γιατί τόσο καιρό έβαζε ακόμα και πάνω από τα συναισθήματα τα δικά της και των αγαπημένων της το πρόγραμμα. Χωρίς καν να συνειδητοποιήσει ότι εκείνη δεν ελέγχει τίποτα απολύτως… Τίποτα! Νόμιζε ότι με τον έλεγχο του χρόνου θα κέρδιζε τη ζωή της, από ανασφάλεια και φόβο το έκανε. Θνητή ήταν και η Λίνα μας όπως όλοι.

Αργότερα εκείνη τη μέρα τους ανακοίνωσε φιλώντας τους με δύναμη και αγκαλιάζοντάς τους ‘τέρμα τα ρολόγια’ και πέταξε το ρολόι της στην τσάντα. Ήταν και αυτό μια αρχή… (Αργότερα, έμαθε ότι η 'χύμα' συνάδελφος ήταν πρώην 'οργανωτική' αλλά είχε αποφασίσει να αλλάξει όταν έμαθε ότι έπασχε από κάποια ιδιαίτερα σοβαρή ασθένεια. Κάποια πράγματα εξηγούνται...)

(φωτογραφία από την ατμοσφαιρική 'Κρύα' της Λειβαδιάς, τραβηγμένη μια ιδιαίτερα κρύα μέρα)