Παράλληλα σύμπαντα...

Σε ένα παράλληλο σύμπαν τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Τα πατώματα βουλιάζουν σαν στρώμα όταν κάποιο παιδί πέφτει.

Τα κτίρια λυγίζουν, δεν υπάρχουν πόρτες, για να ανέβει κάποιος στο σπίτι του.

Δεν υπάρχουν σκούρα και σκοτεινά χρώματα. Υπάρχει φως…

Είμαστε χορτάτοι. Δεν πεινάμε, δεν ζηλεύουμε, δεν φθονούμε, δεν επιβουλευόμαστε… γιατί αυτό που θέλουμε πραγματικά, στα βάθη της ψυχής μας το έχουμε. Τόσο απλά.

Οι αναμνήσεις μας κρύβονται σε μεγάλες, βαριές, γυάλινες, διάφανες, κρυστάλλινες μπάλες και όταν θέλουμε εμείς, όταν είμαστε στενοχωρημένοι ή όταν βαριόμαστε γιατί δεν έχει τίποτα η τηλεόραση, ξανά-βουτάμε σε εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι μέσα στην κρυστάλλινη θάλασσα. Τότε που συναντήσαμε δύο δελφίνια ερωτευμένα. Ξανά-βουτάμε στο βυθό και βλέπουμε όλα τα χρώματα που ποτέ άνθρωπος δεν μπορεί να φτιάξει με το χέρι, ζωή μιας άλλης προσέγγισης, μέσα από το νερό της δημιουργίας. Ξαναθυμόμαστε τη ματιά μας όταν βλέπαμε και μυρίζαμε τριαντάφυλλα στο πατρικό σπίτι. Ξαναβλέπαμε με τι ματιά ερωτευτήκαμε τον αγαπημένο/αγαπημένη μας. Ξαναείδαμε για πρώτη φορά τον κόσμο, θυμηθήκαμε την πρώτη μας ανάσα πάνω στη Γη...

Στιγμές… Σε ένα παράλληλο σύμπαν που δεν υπάρχουν κόμπλεξ και κακίες. Μαχαιρώματα στην πλάτη και ασυδοσία. Εκεί που ζεις για να δημιουργείς και όχι εκεί που διαλύεσαι για να ζήσεις…

Σε ένα παράλληλο σύμπαν η κακία εξοστρακίζεται, τινάζεται από το σώμα. Δεν αγγίζει, δεν πονάει, δεν πληγώνει. Φεύγει σαν νερό, χωρίς να λερώνει και να βρωμίζει.

Σε αυτό το σύμπαν, δεν υπάρχει θάνατος. Έχει φύγει η αρρώστια και όλα όσα μας καταστρέφουν, απλά δεν υπάρχουν.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αφήνεσαι, μαλακώνεις, φωτίζεσαι, ηρεμείς και πλησιάζεις τον άλλο σου εαυτό. Είσαι φως…

Ίσως και να υπάρχει. Πολλοί επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι υπάρχει ο παράδεισος, αλλά και η κόλαση. Σε αυτό το σύμπαν ίσως εμείς να μην ήμασταν οι ίδιοι ή να μην αντέχαμε να ζούμε εκεί…

Σε διαφορετική περίπτωση, εμείς είμαστε εδώ και κάνουμε το καλύτερο…

Αλλά πείτε μου, τί ξέχασα;

(photo: από μένα, σε ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μου μέρος, μια γούρνα μαρμάρινη που ο χρόνος τη σεβάστηκε... )