Τρεις μέρες... επαναλαμβανόμενες στη ζωή μου

(Το ξέρω ότι τώρα τελευταία έχω χαθεί. Τελειώνω την πρώτη γραφή του τρίτου μου βιβλίου και η ένταση του κλεισίματος με έχει κάνει να είμαι ‘μη παραγωγική’ σε άλλα κείμενα… Εύχομαι να με συγχωρέσετε).

Εικόνες επαναλαμβανόμενες είναι η Μεγάλη Εβδομάδα στα μάτια και στην ψυχή μου…

Γιατί αυτή η εβδομάδα πάντα με βαραίνει; Ένα μεγάλο σίδερο στο στήθος. Η ανάσα βγαίνει πιο καυτή. Λυπάμαι περισσότερο, τα δάκρυα ξεπαγώνουν ευκολότερα από το ψυγείο των συναισθημάτων και αναβλύζουν. Η κατάνυξη και η ανάγκη ψυχικής ανάτασης πολεμά με τα κοινωνικά και τα τυπικά πρέπει. Η μάχη μεταξύ κοσμικότητας αναγκαστικής και εσωτερικής πορείας και αναζήτησης ουσιαστικής. Και πάντα, ο καιρός… ίδιος. Μουντός, με συνεχείς αλλαγές, συννεφιά, βροχή, λίγος ήλιος και ξανά η ίδια σειρά, όπως και η κυκλοθυμική μας διάθεση. Οι μυρωδιές ανοιξιάτικες, από πασχαλιές, μαργαρίτες, ελάχιστες παπαρούνες και φρεσκοπλυμένα δέντρα.

Μεγάλη Πέμπτη… Πάντα οι Πέμπτες για μένα ήταν επιλογή εσωτερική. Γιατί; Γιατί ακόμα το Μεγάλο Σκοτάδι έχει καλύψει την ύπαρξη, ακόμα δεν υπάρχει Ελπίδα, ακόμα ο Θάνατος και η Απελπισία έχει οδηγήσει την ψυχή μας στην μεγαλύτερη Οδύνη… Είναι εκεί που δοκιμάζονται οι αντοχές μας, η πίστη μας, τα όριά μας… εκεί που δοκιμάζεται ο δικός μας εαυτός. Όπως ανάβει το κάθε κερί μετά το κάθε Ευαγγέλιο… έτσι καίγεται και το κάθε κομμάτι του σώματος που πονάει. Λειτουργεί θεραπευτικά αυτό το μεγάλο σκοτάδι… Εκεί ενδιάμεσα, βάφονται τα αυγά κόκκινα, τα τσουρέκια μοσχοβολούν μαχλέπι και κοπανισμένη μαστίχα και το σπίτι βρίσκεται στη διαδικασία αναμονής.

Και μετά η Μεγάλη Παρασκευή… η φύση σιωπά. Όλα είναι πιο ήσυχα την Μεγάλη Παρασκευή, μέχρι το μεσημέρι. Η καμπάνα ακούγεται να δίνει τον τόνο της ημέρας. Η βουβή ανακούφιση της ταφής. Το ξέσπασμα, τα δάκρυα. Η απόφαση ότι κάτι έχει πεθάνει και επιτέλους το βλέπεις μπροστά σου. Αντιμετωπίζεις τον θάνατο ωμά και προκλητικά αληθινά. Τον ζεις σε όλο του το μεγαλείο. Ανασαίνεις τα τόσο όμορφα φτιαγμένα πεθαμένα λουλούδια πάνω στον Επιτάφειο, αποχαιρετάς, ελπίζεις… μα η απώλεια είναι εκεί. Αλλά έχεις ελπίδα και αυτό από μόνο του, είναι ιδιαίτερα δυνατό και ουσιαστικό.

Μεγάλο Σάββατο… Μετά από προετοιμασία ημερών σε όλα τα επίπεδα, η θεία κοινωνία είναι το Φως μέσα μας. Η πολυπόθητη ηρεμία της ψυχής, η γαλήνη του πνεύματος. Και μετά, χαρμόσυνες καμπάνες, βεγγαλικά, αναμπουμπούλα, ο κόσμος χαίρεται. Ευκολότερα συγχωρεί, ή τουλάχιστον προσπαθεί να συγχωρήσει. Τα λευκά κεριά… Αυτή η φράση ‘Δεύτε λάβετε Φως’ είναι συγκλονιστική. Είναι τόσο αναγκαίο στην ανθρώπινη θνητή μας φύση η έμπνευση, η δύναμη από κάποια Ανώτερη Δύναμη… γιατί σίγουρα υπάρχει κάτι εκεί έξω… κάτι που μας φωτίζει και μας ενισχύει…

Αναγέννηση είναι η ουσία της Ορθόδοξης Πίστης. Αναγέννηση ψυχής και ταυτόχρονη λύτρωση, σε εκείνους, φυσικά, που θα πιστέψουν πραγματικά.

Καλή Ανάσταση!

(φωτογραφία από την κουζίνα του σπιτιού μου, δική μου)