Διαυγές όνειρο...

Μόλις είχα ξυπνήσει από τη νάρκωση. Αισθανόμουν ανάλαφρη αλλά και ζαλισμένη. Κοίταξα γύρω μου. Όλα είχαν αυτό το χρώμα του ξεπλυμένου πράσινου που κυριαρχεί στα χειρουργεία… Κάποιο λόγο καταπραϋντικό θα εξυπηρετεί, σκέφτηκα. Είχα ένα περίεργο είδος διαύγειας εκείνη την ώρα. Η μυρωδιά του αντισηπτικού μου χτυπούσε τα ρουθούνια, ενώ οι ήχοι καρφώνονταν στο μυαλό μου.

Και μετά με ξαναπήρε ο ύπνος. Κυλούσα σαν να ήμουν πάνω σε μαγικό χαλί. Κάποιος με οδηγούσε χωρίς να κουνάω το μικρό μου δαχτυλάκι, στο δωμάτιο που προοριζόταν για μένα. Ένιωθα ότι κάτι είχε φύγει από πάνω μου αλλά δεν πονούσα ακόμα…

Τους έδιωξα όλους. ‘Είμαι καλά, μια χαρά! Aλήθεια! Να πάτε όλοι να ξεκουραστείτε.’ Τους είπα. Άναψα την τηλεόραση και έβλεπα τις εικόνες να χοροπηδούν μπροστά μου. Λίγες ώρες πριν είχα κοντέψει να φύγω και τώρα έβλεπα καρτούν… πόσο περίεργη μπορεί να είναι η ζωή μας. Εναλλαγές τοπίων στην καρδιά μας αλλά και στο σώμα μας. Από την έρημο στο πράσινο λιβάδι και αντίστροφα. Ευτυχώς που έχω ακόμα δύναμη να πολεμάω, ευτυχώς… τουλάχιστον απόψε.

photo by my friend George: http://george29.blogspot.com/