«Σαλπάρω στη θάλασσα της τέχνης και της φαντασίας»
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη Γκίκα που προχθές την Κυριακή με είχε 'καλεσμένη' της στο χώρο που φιλοξενεί τους bloggers, στο Κυριακάτικο Έθνος!
Ειλικρινά την ευχαριστώ για τα καλά της λόγια, την προτίμηση και το χώρο που διέθεσε για μένα!
Εδώ σας παραθέτω το κείμενο:
Τη συναντάμε στη διεύθυνση: http://www.alexandra-daily.blogspot.com/. Η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη, εκτός από μπλόγκερ είναι και συγγραφέας. Ως «ασκήσεις θάρρους» το είδε στο ξεκίνημα. Οι αναγνώστες, απολαμβάνουν τα δικά της υπέροχα κείμενα. Αλλά για το μπλογκ της ο λόγος στην ίδια:
«Το μπλογκ ήταν η λογική συνέχεια της όψιμης προσωπικής επανάστασης που είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα. Αρχές του 2005 παραιτήθηκα από τη φυσιολογικήδουλειά μου (που έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια), ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο London School of Journalism (Novel Writing) μέσω ίντερνετ και ξεκίνησα να γράφω βιβλία κάθε μέρα, ώρες ολόκληρες, χωρίς να ξέρω, ακόμα σήμερα που μιλάμε πού θα οδηγηθώ.
Αλλά ήμουν ιδιαίτερα εσωστρεφής... Ετσι, δύο αγαπητοί φίλοι, η Φωφώ, σκηνοθέτης και ο Χρήστος, συγγραφέας, μου πρότειναν ασκήσεις θάρρους. Γιατί δεν γράφεις σε ένα μπλογκ, έτσι ώστε να δει κόσμος τα γραπτά σου; Να εξασκηθείς; Να δοκιμάσεις διαφορετικά στυλ γραφής; Να αντιμετωπίσεις άλλα μάτια και καρδιές; Να αφήσεις να σε κρίνουν; Την άλλη μέρα το ξεκίνησα!
Ετσι ξεκίνησα να γράφω συχνά-πυκνά και να προσπαθώ να βρω το στίγμα μου. Ηταν και είναι ο προσωπικός μου χώρος. Ο πειραματισμός μου στη γραφή. Τα προσωπικά μου στοιχήματα κάθε μέρα. Το καθημερινό μου σαλπάρισμα στη θάλασσα της σκέψης και της φαντασίας. Η παιδική μου χαρά, που όμως μοιραζόμουν, σιωπηλά, με πολλούς άλλους. Αλλά όλο αυτό γινόταν φυσικά, χωρίς πρόγραμμα.
Σιγά σιγά το μπλογκ εξελίχθηκε: Από απλή καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων, σε μικρές ιστορίες. Πράγματι αυτό που εκτιμώ ότι χαρακτηρίζει τη γραφή στο μπλογκ πλέον, είναι οι μικρές ιστορίες. Μέσα σε 300-400 λέξεις προσπαθώ να αγγίξω και να ευαισθητοποιήσω τους αναγνώστες. Δεν μου αρέσει να γράφω άσχημα, επιθετικά, μαύρα. Ξέρω ότι υπάρχει αυτή η διάθεση στις μέρες μας και από επιλογή προτιμώ να στρέφομαι στο φως, όπως λέω...
Θέλω να ξυπνήσει η αθωότητα που έχουμε θάψει μέσα μας. Η ελπίδα... η πίστη και η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και στις αξίες. Δεν αντέχω να επαναλαμβάνω γραπτώς την άγρια πραγματικότητα (φυσικά το σέβομαι σε άλλους). Γιατί; Γιατί πιστεύω ότι οι λέξεις έχουν δονήσεις και έχουν δύναμη στην ψυχή μας. Αλλες φορές το πετυχαίνω, άλλες προσπαθώ... Αλλες φορές γράφω τρυφερά, άλλες πικρά. Οπως μας φέρεται και η ζωή. Αλλες φορές είμαστε καλύτερα, άλλες χειρότερα.
Λέω, ίσως αφελώς, ότι αποφεύγω να γράφω προσωπικές ιστορίες. Πράγματι. Ολες οι ιστορίες είναι στη σφαίρα του φανταστικού. Από την άλλη, οι ιστορίες αυτές είναι εγώ. Είναι το στίγμα μου, η άποψή μου, η κοσμοθεωρία μου, τα συναισθήματά μου, οι φιλτραρισμένες εμπειρίες μου...
Ενα πράγμα θα σας πω. Παρ όλο που μου αρέσει η τεχνολογία, με το μπλογκ ξέρω τα βασικά. Απλά γράφω και ανεβάζω το κείμενο αυτό είναι όλο. Α, μπορώ να ανεβάζω και φωτογραφίες! Ούτε μουσική ούτε links ούτε τίποτα! Ακόμα δεν ξέρω πώς με έβρισκαν και με βρίσκουν όλοι αυτοί οι φίλοι! Γιατί απέκτησα φίλους πολύτιμους στην πορεία του μπλογκ. Φίλους που μοιράζομαι τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες σκέψεις αλλά και ακριβώς αντίθετες και τόσο, μα τόσο ενδιαφέρουσες!
Αν μου λέγατε σήμερα τι κρατάς από αυτό το μπλογκ θα έλεγα, το πολύπλευρο προσωπικό ταξίδι εξέλιξης και τους λίγους, πολύτιμους νέους φίλους».
Here is the link:
posted by Alexandra at
4:26 PM
<< Home