Πάντα έχεις εύκολο το δάκρυ!

‘Πάντα έχεις εύκολο το δάκρυ!’ Ήταν η μόνιμη παρατήρηση όλων από την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι αυτά τα αόρατα μαργαριτάρια κυλούν από τα μάτια μου, κάτι αιώνες πριν. Μου το έλεγαν σχεδόν καθημερινά, η μητέρα μου και ο αδερφός μου. Μάλιστα, με έλεγαν θεατρίνα. Πίστευαν ότι θα γινόμουν και διάσημη!

Είχα εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να κλαίει μόνος του. Αφού ψαχούλευα την τουαλέτα της μαμάς, έβλεπα τις κολώνιες, φορούσα τα δαχτυλίδια της, το κραγιόν της, λουζόμουν με τη 'Μυρτώ', ερχόταν η ώρα της αυτοσυγκέντρωσης. Καθόμουν σε ένα καθρέπτη για ώρα και βυθιζόμουν στον εαυτό μου. Κοιτούσα προς τα κάτω και σκεφτόμουν το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να μου συμβεί. Να μην είχα μαμά! Και τότε τα δάκρυα έπεφταν το ένα πίσω από το άλλο. Θυμόμουν τη ζοφερή μέρα του θανάτου του πατέρα και διαλυόμουν. Έκανα προβολή του φόβου και δημιουργούσα συναίσθημα. Αλλά όσο εξελισσόμουν, ηλικιακά να μην μπερδευόμαστε, τόσο αυτή η προβολή κρυβόταν και εξαφανιζόταν. Πάγωνα, δεν αντιδρούσα, γιατί έτσι με ήθελε η κοινωνία. Έβλεπα εικόνες κρεμασμένων, βασανισμένων, δυστυχισμένων και εγώ κοιτούσα ατάραχη. Στη Μέση Ανατολή, στη Αφρική, το βλέμμα παρέμενε ατάραχο. Είχα τρομάξει, δεν μπορούσα να κλάψω. Έκλαιγα χωρίς δάκρυα!

Οι δικοί μου άνθρωποι με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Πώς εγώ, αυτό το συναισθηματικό πλάσμα έγινα έτσι. Παγωμένη, χωρίς συναισθήματα… Μιλούσα απότομα, επιθετικά. Τους είχα ξαφνιάσει όλους και δεν τολμούσαν να μου μιλήσουν. Νευρίαζα! Είχα αναγκαστεί, χωρίς να το καταλάβω, λίγο-λίγο να γίνω κάτι άλλο. Γιατί κάθε μέρα έπρεπε να πολεμήσω εκεί που πήγαινα. Και όσο περισσότερο μαλακή και γλυκιά ήμουν και το έδειχνα, τόσο γύρω μου τα θηρία αλυχτούσαν και ήθελαν να επιτεθούν. Τους τρόμαζε η καθαρότητα του βλέμματος. Κάτι κρύβει αυτή έλεγαν. Δεν μπορεί τέτοια καλοσύνη. Κάτι θέλει! Άμυνα λοιπόν ήταν αυτή η παγωμάρα… Έφτασα στο σημείο να αγοράζω ψεύτικα δάκρυα γιατί τα μάτια μου είχαν στεγνώσει.

Και πώς να ξαναγεμίσει η καρδιά ζέστη; Πώς; Μέχρι εκείνη τη μέρα... Εκείνα τα μάτια τα έκαναν όλα. Εκείνα τα μάτια έφεραν πίσω τον ήλιο και τη χαρά. Εκείνα τα μάτια μου άνοιξαν την ψυχή… Σήμερα είμαι περισσότερο παιδί από τότε. Τολμώ να είμαι τόσο αληθινή γιατί έτσι με αγαπάει εκείνος, όπως είμαι… Τώρα δεν ντρέπομαι. Και ας συμφωνεί και εκείνος 'Πάντα έχεις εύκολο το δάκρυ!'

(photo: beloved Man Ray)

Η 4η Οκτωβρίου 2007έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα των Bloggers για την Βιρμανία.