Μια υπογραφή, σας παρακαλώ...

Χιόνιζε και είχε παγωνιά. Στο ιδιωτικό νοσοκομείο το νεαρό ζευγάρι είχε φτάσει, ενώ έξω ήταν ακόμα σκοτεινά και περίμενε υπομονετικά καθισμένο στο υποφωτισμένο χωλ, μέχρι να βγουν οι εξετάσεις, μετά τις περίεργες ενοχλήσεις που είχε η κοπέλα τον τελευταίο καιρό. Ο γιατρός, ο καλύτερος στο είδος του, δεν ήταν καθόλου καθησυχαστικός. ‘Η Λίνα πρέπει να αρχίσει θεραπεία εχθές!’ τους είπε. ‘Τα πράγματα είναι δύσκολα παιδιά αλλά θα το πολεμήσουμε και αυτό.’ Αν και ήταν φρικτά ειλικρινής, προσπάθησε να τους καθησυχάσει, κάνοντας το ζευγάρι να σφιχτεί με δύναμη πάνω στις καρέκλες με τη μαύρη δερματίνη.

Έφυγαν σκυθρωποί και ο ένας προσπαθούσε να κρύψει από τον άλλο τα βουρκωμένα του μάτια… ‘Ευτυχώς που έχουμε ασφάλεια.’ είπαν και οι δυο με μια φωνή, αφού το κόστος των φαρμάκων για ένα μήνα, ήταν σχεδόν δυο μισθοί μαζί, όπως τους ενημέρωσαν από το φαρμακείο και τους πρότειναν να πάνε να τους τα γράψει το ΙΚΑ. Πήγαν, κρατώντας όλα τα παραστατικά και το βιβλιάριο, για να τους γράψουν τα φάρμακα. Ανέβηκαν τα βρώμικα και γεμάτα αποτσίγαρα σκαλιά. Έψαξαν τον αρμόδιο γιατρό μέσα από τις παλιές ξύλινες πόρτες με τα κολλημένα χαρτιά από έξω. Χτύπησαν και κάποιος τους αποκρίθηκε ‘εμπρός’.

Αφού του εξήγησαν βιαστικά, καθισμένοι όρθιοι και με αγωνία στο βλέμμα, εκείνος, καθισμένος και φορώντας τη λευκή του ρόμπα, αποκρίθηκε σοβαρά και με στόμφο: ‘Κατ’αρχήν, δεν έπρεπε καν να σας ακούσω! Έπρεπε να έχετε κλείσει ραντεβού πριν από ένα μήνα τουλάχιστον στον αριθμό του ΙΚΑ για τα ραντεβού. Όσον αφορά τα φάρμακα που μου ζητάτε, δεν μπορώ να σας τα δώσω… ακόμα και αν είχατε κλείσει ραντεβού. Χρειάζεται ειδική επιτροπή, ειδικό ραντεβού, φυσικά συγκεκριμένες εξετάσεις και στη συνέχεια, αν γίνεται, μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, θα εγκριθεί συγκεκριμένη θεραπεία σε δικά μας νοσοκομεία. Αν εσείς θέλετε να κάνετε πειράματα με ιατρούς από ιδιωτικές κλινικές, είναι δικό σας θέμα, δεν αφορά το ταμείο...”

“Ξέρετε κάτι’ είπε ο νεαρός Μανώλης ‘είναι απαραίτητο να τα πάρει άμεσα, διαφορετικά δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχει στη ζωή της γυναίκας μου… Μια υπογραφή είναι, σας παρακαλώ… Βοηθήστε μας. Δεν είχε χρειαστεί ποτέ ξανά η γυναίκα μου το ΙΚΑ, όσα χρόνια δουλεύει… ’ του είπε και η φωνή του έσβησε, από ένστικτο. Ακόμα και αυτό δεν λύγισε τον ‘γιατρό-γραφειοκράτη’ που έχει δώσει όρκο στον Ιπποκράτη να βοηθά τον ασθενή… και απλά σήκωσε αδιάφορα τους ώμους.

Έκλεισαν την πόρτα με δύναμη και με νεύρα… Απογοητευμένο και σκυθρωπό το νεαρό ζευγάρι άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, να ψάχνει γνωστούς για να μπορέσει να πάρει τα φάρμακα… Και τα πήρε την ίδια μέρα, ευτυχώς γιατί υπάρχουν και, σπάνιο, άνθρωποι. Το ίδιο το κράτος δεν δέχθηκε τη νομιμότητα με την αναλγησία και τη μη προσαρμοστικότητά του, οδήγησε ανθρώπους καθ΄ όλα νόμιμους στην ‘παρανομία’ γιατί;

Γιατί τα συστήματα δεν είναι ανθρωποκεντρικά είναι τυπολατρικά και απευθύνονται σε ανθρώπους-χαρτιά όχι σε ανθρώπους που πονάνε, που πεθαίνουν, που ζητούν βοήθεια και αντί να τους βοηθούν, τους χαστουκίζουν και τους τσακίζουν περισσότερο… το μόνο που μας έχει μείνει είναι η αξιοπρέπεια, μη μας το παίρνετε και αυτό. Αυτό ονομάζεται εξελιγμένη, ελληνική κοινωνία… Όποιος δεν έχει λεφτά και γνωριμίες, ακόμα και αν είναι τυπικός με τις υποχρεώσεις του, πεθαίνει.

(Τώρα τελευταία έχω ακούσει πολλά όσον αφορά το θέμα υγείας και τη σχέση του με το δημόσιο και αυτό με οδήγησε σε αυτή την πικρή μικρή διήγηση. Συγνώμη αν ήμουν ιδιαίτερα καυστική, αλλά αυτά συμβαίνουν και πολλά άλλα χειρότερα. Ειλικρινά λυπάμαι γι'αυτή την κατάσταση... )