Κόπωση...

Όταν φτάνεις στα όριά σου... Όταν αισθάνεσαι ότι κουράζεσαι. Όταν αισθάνεσαι ότι δεν μπορεί να δώσεις άλλα. Κάποια στιγμή όλοι κουραζόμαστε. Μακάρι να είχαμε όλοι ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, σαν το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ... Αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν και καλό. Ίσως χρειάζεται και η εμπειρία της κούρασης, σαν κίνητρο, σαν εμπειρία, σαν αίσθημα. Κάποιες φορές, φτάνουμε στα όριά μας. Κάποιοι έχουν μεγάλες αντοχές. Όπως λέει ο πατέρας μου, κουβαλάνε εκατό κιλά στάρι, ενώ κάποιοι άλλοι κουβαλάνε μόνο δέκα και κουράζονται περισσότερο... Είναι θέμα χαρακτήρα, αντοχών, συγκυριών. Το έπαθε και η υπογράφουσα... κουράστηκα αρκετά. Και δεν ντρέπομαι να το παραδεχθώ Μετά από ενάμιση χρόνο συνεχής καθημερινής γραφής σε διάφορα επίπεδα, περίπου οκτώ ωρών καθημερινά και αλλαγής πορείας ζωής... Γιατί 'έτσι έπρεπε να γίνει'... Όλα αυτά μαζί, κάτι μου έκαναν. Ίσως αυτή η κούραση να βγήκε έτσι ώστε να συνειδητοποιήσω ποια είμαι τώρα και τί θέλω. Να με κάνει να ξαποστάσω για λίγο, να πάρω μια ανάσα. Να κοιτάξω και λίγο πίσω μου ώστε η σκόνη από το τρέξιμο να κατασταλάξει... Και να δω με πιο ήρεμο και σταθερό βλέμμα το μέλλον μου. Είναι περισσότερο κόπωση ψυχής και νου και όχι σώματος. Και μόνο η αίσθηση όμως που έχω γύρω μου, με κάποιους ανθρώπους να με νοιάζονται, αν και δεν με ξέρουν, μόνο από όσα γράφω, πραγματικά είναι τόσο ζεστή, τόσο προστατευτική που μου μαλακώνει την κόπωση των ματιών και τη ναυτία, από την υπερ-χρήση, που νιώθω βλέποντας την οθόνη... Με κάνει να χαλαρώνω και να ξαναμπαίνω με κουράγιο να συνεχίσω... Σιγά-σιγά, αλλά αποφασιστικά. Όπως ο άρρωστος που βγαίνει από το αποστειρωμένο δωμάτιο για να δει φως μια μέρα λιακάδας. Ένα χαμόγελο φωτίζει την οθόνη μου... σιγά-σιγά.