Παραμύθια...

Κλασικά παραμύθια... Ο γοητευτικός κόσμος που συναρπάζει το κάθε παιδί... Ο κόσμος που συνάδει με την φαντασία του. Καθόμουν μαρμαρωμένη και άκουγα ξανά και ξανά όλες τις ιστορίες από την αρχή... Πότε τις έλεγε η μαμά μου, πότε η γιαγιά μου, πότε η θεία μου. Και είχα σχεδόν πάντα τις ίδιες αντιδράσεις, τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες απορίες. Στα ορθάνοιχτα μάτια της φαντασίας μου εμφανίζονταν ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος. Κόσμος από χρώματα, φώτα, αρώματα, πολύτιμα κοσμήματα (ναι, από τότε απέκτησα το χόμπυ, μ'αρέσουν οι χρωματιστές διάφανες πέτρες που λαμπιρίζουν), σπίτια φτιαγμένα από γλυκίσματα (και παγωτό συμπλήρωνα εγώ, αφού λατρεύω το παγωτό!), όμορφες γοργόνες, γοητευτικοί πρίγκηπες... Αλλά, υπήρχε πάντα ένα μελανό σημείο στις ιστορίες. Ένας σκοτεινός, τρομακτικός χαρακτήρας που βασάνιζε τους ήρωες με τους οποίους δενόμουν συναισθηματικά. Υπέφεραν οι πρωταγωνιστές τρομερά. Ειλικρινά σήμερα, πιστεύω ότι κάποια παραμύθια είναι τρομακτικά για την ψυχολογία του οποιοδήποτε παιδιού. Αν γυριστούν σε ταινία θρίλερ, με κατάλληλο υπόβαθρο και μουσική, θα έχουν εξαιρετική επιτυχία. Μερικά γίνονταν τόσο σκοτεινά και τόσο μαύρα εκεί που ήταν ανέμελα και φωτεινά, που μου έσφιγγαν την καρδιά. Η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη ακόμα και τα Τρία Γουρουνάκια (ναι, μη γελάτε), είχαν ένα ιδιαίτερα βαρύ και επώδυνο για τα παιδικά αυτιά και φαντασία αντίκτυπο... Βέβαια, έρχεται η λύση, η θετική πλευρά της ζωής, το καλό πάντα νικά, το κακό χάνει τη δύναμή του στο τέλος, το χαμόγελο να μαλακώσει τα καρδιοχτύπια του μικρού παιδιού και να το χαλαρώσει. Και γιατί λοιπόν όλα τα παραμύθια ήταν τόσο τρομακτικά? Είναι όλοι διεστραμμένοι, ακόμα και οι μεγάλοι παραμυθάδες? Εκτιμώ ότι με τον τρόπο τους δίνουν στα παιδιά την πραγματικότητα των ενηλίκων. Θέλουν να τα προστατέψουν από το να πάθουν κάτι κακό (σε μικρή ηλικία αλλά και σε μεγαλύτερη) δίνοντάς τους τη σοφία της ενήλικης ζωής. Θέλουν να τα φοβίσουν, να μην εμπιστεύονται έναν ξένο, να τα κάνουν να σκέφτονται δυο φορές όταν κάτι μοιάζει ελκυστικό, ενώ είναι παγίδα... Είναι η σοφία της ενήλικης ζωής μεταμφιεσμένη με συμβολικό τρόπο σε παραμύθι. Άγριο παραμύθι, τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά! (Γι'αυτό μάλλον μου άρεσαν πάντα οι μύθοι του Αισώπου! Μάθαινες χωρίς να φοβάσαι... μάλλον γελούσες.)