Ταξίδια...

Ταξίδια... Πώς έλεγε αυτή η διαφήμιση, 'με ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι?' έτσι και εγώ... Μπορώ τώρα, αν μου πει κάποιος 'φεύγεις για Κένυα αύριο το πρωί', έφυγα... Κάθε φορά που ταξιδεύω και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, πιστεύω ότι εξελίσσομαι. Δεν ξέρω πώς, είναι μια αυτόματη, εσωτερική διεργασία. Ανοίγουν τα μάτια μου, η ψυχή μου χαλαρώνει και ρουφάω κάθε ίντσα του τοπίου που ανταμώνει το βλέμμα μου, όμορφου ή άσχημου... Έχω ταξιδέψει μόνη μου για επαγγελματικούς λόγους στο εξωτερικό. Σίγουρα αισθάνομαι αγωνία, έχω και λίγο άγχος, αλλά, νιώθω τόσο γεμάτη από αναμονή και προσδοκία γι'αυτά που θα δω. Είναι σαν να είμαι ένα μικρό παιδί μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο και του λένε, δοκίμασε ότι γεύση παγωτό θέλεις και δεν θα πονέσει η κοιλιά σου... Τέτοια αγνή, δυνατή και πλούσια είναι η αίσθηση της αναμονής. Ακόμα και σε ξένο έδαφος, για ένα λόγο που δεν έχω κατανοήσει, αισθάνομαι χαλαρή. Δεν φοβάμαι, δεν τρέμω. Απλά προσαρμόζομαι το συντομότερο γύρω μου. Είναι σαν να θέλω να γίνω αόρατη και να παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο που τόσο μοιάζει με μας, αλλά είναι και τόσο διαφορετικός... Ενώ δεν θυμάμαι, κρατάω τις μνήμες μου από τα ταξίδια μου σαν πολύτιμο υλικό μέσα στο μυαλό μου. Την παρέλαση για την Κινέζικη Πρωτοχρονιά που είδα τυχαία στο Λονδίνο, το Βατικανό στο οποίο θα μπορούσα να μείνω για μήνες μέσα - διαβάζοντας και θαυμάζοντας, ένα περίπτερο στη Νάπολη που σαν πόλη έμοιαζε τόσο με την Ελλάδα, τη ξύλινη σκάλα ενός πύργου που έγινε ένα γεύμα στην λίμνη δίπλα στο Εβιάν, ένα έργο του Μποτερό - μια γιγαντιαία γάτα, στο Καφέ ντε Παρί στο Μόντε Κάρλο, το έργο του Γκάουντι, 'Σακράδα Φαμίλια' στη Βαρκελώνη, μια αρένα για ταυρομαχίες στη Μαγιόρκα... και τόσα άλλα μέρη, τόσο ιδιαίτερα και τόσο δικά μου, που έχω κρατήσει από το καθένα μια ιδιαίτερη παράξενη και μόνο δική μου ανάμνηση (ή και αναμνήσεις). Φτωχός σύμμαχος είναι οι φωτογραφίες που τραβάω με ιδιαίτερη επιμονή και καταντώ εκνευριστική, αλλά θέλω να κρατάω όσο περισσότερο γίνεται το χρόνο που ζω, μέσα μου και στα μάτια μου. Ταξίδια του νου και της ψυχής είναι για μένα, ταξίδια ανάγκης για να μπορώ να προχωράω και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Όταν μπορώ, προσπαθώ να φεύγω, όχι από τάσεις φυγής, αλλά από την άσβεστη ανάγκη μου να γνωρίσω και άλλα μέρη και άλλες ζωές να γεμίσω εμπερίες και να αισθανθώ πόσο λίγη είμαι μπροστά στο μεγαλείο του κόσμου και των ανθώπων.