Εύθραυστο...

Μερικές φορές νιώθω τόσο εύθραυστη, που νιώθω ότι μια απλή κουβέντα μπορεί να με σπάσει σε χίλια κομμάτια... Ένα άγγιγμα ενός φτερού να με πετσοκόψει. Μια βαθύτερη ανάσα να με πνίξει. Τόσο ευάλωτη και τόσο αδύναμη... Όχι γιατί δεν έχω άμυνες και δεν έχω τσαμπουκά και τσαγανό. Έχω και σε μεγάλες ποσότητες, εάν χρειαστεί... Αλλά κάποιες στιγμές ο πολεμιστής λυγίζει... κουράζεται να πολεμά. Είναι η ώρα που κοιτάω τον εαυτό μου κατάματα. Είναι η ώρα που δεν αντέχω να κάνω άλλη υπομονή. Είναι η ώρα που ο λυγμός στο στήθος είναι βαρύτερος από την ίδια μου την ύπαρξη. Είναι η ώρα που το καράβι που με οδηγεί στο άγνωστο έχει να αντιμετωπίσει φουρτούνα, φουσκοθαλασσιά. Είναι η ώρα που θέλω να τα παρατήσω όλα και απλά να υπάρχω, χωρίς σκέψη και χωρίς συναίσθημα. Είναι η ώρα που ο πόνος μου τρυπάει το κορμί με αμέτρητες δηλητηριώδεις βελόνες. Είναι τα συναισθήματα τόσο έντονα μέσα μου που νιώθω ότι έχω καταπιεί πλανήτες την ώρα της δημιουργίας τους... Έτσι όμως ήμουν πάντα. Δεν είναι κάτι καινούργιο και δεν είναι κάτι που διορθώνεται. Η ίδια η ζωή είναι αγώνας και εμείς θιασώτες της. Πρέπει να προσπαθούμε, τουλάχιστον να κινούμαστε, διαφορετικά οδηγούμαστε στο θάνατο. Πρέπει να προσπαθήσω και σήμερα... με βαριά μέλη και κουρασμένη ψυχή.