Εγωϊσμός...

Εγώ... Εγωϊσμός. Πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθούμε ότι είμαστε εγωϊστές. Και πόσο εύκολο είναι να το αρνηθούμε. Στα λόγια, είμαστε όλοι εξαιρετικοί. 'Εγώ δεν είμαι εγωϊστής!' συγκλονιστική πρόταση που ξεκινά από το εγώ... Αστείο δεν είναι? Θα μου πείτε ότι χωρίς εγωϊσμό και αυτοπεποίθηση δεν κάνουμε τίποτα στη ζωή αυτή. Ότι ο άλλος, ο κακός απέναντι σε τσαλαπατάει, σε μειώνει, σου επιτίθεται... ενώ έχοντας αυτοσεβασμό και προσωπικότητα, θέτεις όρια. Έχοντας εγωϊσμό αποκτάς και πείσμα, και τσαμπουκά και προχωράς με μεγαλύτερη δύναμη. Άρα μιλάμε για καλώς εννοούμενο 'εγώ'. Το 'εγώ' της επιβίωσης και της εξέλιξης. Αλλά εδώ, στις μέρες μας, στα χρόνια μας έχω αντιμετωπίσει αμέτρητες περιπτώσεις άμετρου εγωϊσμού, αλλαζονείας και συγκεκριμένου ύφους (για λεφτά, για γνώσεις, για γνωριμίες, για οποιοδήποτε λόγο θέλουν να σε κάνουν να αισθανθείς άσχημα). Παλαιότερα τους αγνοούσα. Τώρα, απλά όταν είναι ιδιαίτερα προκλητικοί, απαντάω. Η ίδια η ζωή με την υλιστική της τάση σπρώχνει τους ανθρώπους στον εγωϊσμό. Και ποιός είναι ο τρόπος να 'χαϊδέψουμε' το εγώ κάποιου - σε ποιόν δεν αρέσουν τα καλά λόγια? Με ευγένεια, με ωραία λόγια, με πράξεις... Αλλά πόσο από αυτά εννοούνται ή απλά γίνονται για να πετύχει κάποιος τον σκοπό του? Είναι ιδιαίτερα εύκολο να πέσουμε στην παγίδα του εγωϊσμού και ίσως έχουμε πέσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Σκοπός είναι ο εγωϊσμός να είναι κινητήρια δύναμη για να κάνουμε μεγάλα πράγματα και όχι καλλιέργεια αυτοσκοπού. Σκοπός δεν είναι οι άνθρωποι να γίνουν άγγελοι, απλά να κατανοήσουν τον εαυτό τους λίγο καλύτερα.