Η γενιά της ειρήνης...

Αφορμή για να γραφτεί αυτό το ποστ μου έδωσε η αλκυόνη με την απάντησή της όσον αφορά το θέμα 'Υπομονή'.

Αντιγράφω την απάντηση της Αλκυόνης: "Δηλ. εμείς μιλάμε εκ του ασφαλούς; Είμαστε η γενιά που οι στόχοι όλων μας επιτεύχθηκαν; Εμείς δεν μάθαμε το πιο βασικό Πώς να παραμείνουμε άνθρωποι..μεγαλώνοντας.

Διαβάζοντας αυτές τις λέξεις, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι η γενιά που ανήκω. Δηλαδή οι σημερινοί 30-40ρηδες. Και οι ερωτήσεις άρχισαν να σφυροκοπούν το μυαλό μου:

Τελικά, γίναμε καλύτεροι από τους γονείς μας; Σταματήσαμε τους πολέμους και την παγκόσμια πείνα; Το περιβάλλον έγινε καλύτερο; Οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα ισορρόπησαν; Τα δικαιώματα των παιδιών και των γυναικών υπάρχουν τελικά; Ποιός καθορίζει την τύχη μου κάθε μέρα που ζω και αναπνέω; Εγώ ή κάποιοι άλλοι; Μήπως είμαστε στο μεταίχμιο που αρχίζουμε να βολευόμαστε;

Αρχίζουμε να παντρευόμαστε, να κάνουμε οικογένεια, η δουλειά που κάνουμε αρχίζει να αποδίδει (καλά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν τινάζουν στον αέρα καριέρες, όπως έκανα εγώ, δεν 'πιάνομαι' στο θέμα της εργασίας), το σύστημα κατανοούμε ότι δεν αλλάζει έτσι απλά, ότι η γροθιά στον τοίχο ή στο μαχαίρι πληγώνει εμάς, ότι ακόμα και αν εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, οι περισσότεροι φοβούνται και δεν αντέχουν να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να τολμήσει τη διαφορετικότητα... Συμβιβαζόμαστε και μας απορροφά το γιγαντιαίο τέρας με τα πολλά πόδια που λέγεται 'βόλεμα'...

Αλλά, είμαστε μια τυχερή γενιά. Είμαστε μια γενιά που δεν αντιμετώπισε πόλεμο, εμφύλιο, μόλις μας άγγιξε η δικτατορία ή ούτε καν την καταλάβαμε γιατί είμασταν δύο-τριών ετών. Είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε με σταθερό πολιτικό περιβάλλον (με τα συνεχόμενα λάθη αλλά υπήρχε μια σταθερότητα). Είμαστε μια γενιά που σπούδασε, που οι γυναίκες (ναι, ξέρω μπερδεμένες ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια) είχαν επιτέλους το δικαίωμα να κάνουν όποια δουλειά ήθελαν. Όλοι μας λίγο ως πολύ ταξιδέψαμε και ταξιδεύουμε, είμαστε περισσότερο πολίτες του κόσμου, πολλοί από μας έχουμε δουλέψει και συνεργαστεί με διαφορετικές χώρες από τη δική μας, κατανοούμε τις κουλτούρες και τη διαφορετικότητα των πολιτισμών, αγαπώντας περισσότερο την ελληνική μας καταγωγή. Είμαστε η γενιά του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, του μοντέρνου νομάδα...

Δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ταμείο ως γενιά ακόμα. Είναι άλλοι στα πόστα όλων των θέσεων και των αποφάσεων... Εμείς ακόμα περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας. Άλλοι από μας προσπαθούμε, άλλοι πατάμε επί πτωμάτων, άλλοι συμβιβαζόμαστε και παγώνουμε... Όπως η κάθε γενιά έχει τους καλούς και τους κακούς. Σίγουρα μας έριξαν λάθος πρότυπα. Σίγουρα η ύλη, η επιτυχία και ο πλούτος έχει κατακτήσει σαν έμμονη ιδέα τη γενιά μας, αλλά όσοι έχουν προσωπικότητα αντιστέκονται. Και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε, αν όχι πολλοί, αρκετοί. Ίσως και να κάνω ένα τραγικό λάθος... Ίσως και να είμαστε χειρότεροι από όλους.

Αλλά θέλω να έχω την ψευδαίσθηση ότι η δική μας γενιά έχοντας λιγότερα τραύματα ή και καθόλου (από πολέμους, από πείνα, από κοινωνικές αλλαγές), θα προσπαθήσει να γιατρέψει τις πληγές που έχουν προκαλέσει οι μεγαλύτεροι... Δεν είπε κανείς ότι θα είναι εύκολη δουλειά. Αλλά το να σταυρώσουμε τα χέρια μπροστά σε μια πετρελαιοκηλίδα ενώ η φύση πεθαίνει και ενώ θα μπορούσαμε να σώσουμε έστω ένα ζωντανό πλάσμα είναι κάτι. Δεν είπε κανείς ότι μπορούμε να σταματήσουμε τους εμπόρους ναρκωτικών, το εμπόριο γυναικών και την κακοποίηση των παιδιών. Κανείς δεν μας ζήτησε αυτό... Εμείς το οφείλουμε στον εαυτό μας και στον κόσμο.

Το μόνο που πρέπει εμείς να ζητάμε από τον εαυτό μας είναι να επιστρέψουμε λίγη από την τύχη μας πίσω στον πλανήτη...ο καθένας από το πόστο του και όταν χρειαστεί, όλοι μαζί. Σίγουρα θα καταλάβουμε πότε πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά. Γιατί είμαστε μια τυχερή γενιά, η γενιά της ειρήνης.