Κοινή Μνήμη...

-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ Dr. Uqbar ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ- Μπορεί μια γενιά να έχει κοινές μνήμες; Και μιλώντας για κοινές μνήμες, δεν εννοώ το πολιτικό γίγνεσθαι ή το ιστορικό... Μιλάω για την ίδια αίσθηση μυρωδιάς της γόμας, των τετραδίων και των σχολικών κάθε φορά που πηγαίναμε σχολείο, την ποδιά (για τα πολύ λίγα χρόνια του Δημοτικού σχολείου που τη φορέσαμε), για το ska-ska και τα 'παπάκια' που χορεύαμε σαν τρελά με το παλιό κασετόφωνο στα παιδικά πάρτυ που δεν είχαν σχεδόν τίποτα φαγώσιμο, που έμοιαζαν φτωχά με τα σημερινά, αλλά διασκεδάζαμε με την ψυχή μας, για τη λαχτάρα που είχαμε για τα παγωτά, για τις τσίχλες, για όλα τα απαγορευμένα όταν είμασταν παδιά... Μιλάω για την λαχτάρα που είχαμε να διαβάσουμε Μίκυ Μάους, Τομ & Τζέρυ, Σεραφίνο όταν είμαστε μικρότεροι και λίγο αργότερα, Πάττυ, Μανίνα και Κατερίνα τα κορίτσια και Ταρζάν, Αγόρι και Μπλεκ τα αγόρια. Μιλάω για την λαχτάρα που είχαμε να βγούμε από το σπίτι και να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό και μήλα στη γειτονιά... Ναι, ακόμα τότε μπορούσαν τα παιδιά να παίξουν λίγο πιο ελεύθερα. Και οι γονείς δεν τρόμαζαν τότε όσο τώρα... Δεν είχαμε πολλά μέσα τότε. Ούτε κομπιούτερ, ούτε πλέι στέισον, ούτε ΝΟVA kids. Τότε που η τηλεόραση ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, τότε που βλέπαμε Ντάλλας, Δυναστεία, Ντιούκς, Άγγελους του Τσάρλυ και τόσες άλλες σειρές αξεπέραστες... Όλα ήταν λιγότερα όσον αφορά την ύλη, λιγότερα παιχνίδια, λιγότερα ζευγάρια παπούτσια, λιγότερα ρούχα, προσέχαμε να μην τα χαλάσουμε, αφού η επανάκτισή τους ήταν δύσκολη. Είχαμε όμως περίσσευμα σε ξεγνοιασιά, ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι και η ζωή έμοιαζε λιγότερο δύσκολη... Αισθάνομαι τυχερή που έζησα τότε τα παιδικά μου χρόνια, ξένοιαστα και γεμάτα παιχνίδι κάθε μέρα.