Γιατί γράφω...

Γιατί γράφω; Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αυτό σκεφτόμουν όλη τη μέρα σήμερα. Τί με σπρώχνει να γράφω; Γιατί αν δεν γράφω δεν είμαι εγώ. Δεν ήξερα ότι ήταν εύκολο να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί. Μόνο του βγήκε. Δεν το ζόρισα καθόλου. Γιατί τόσα χρόνια που έγραφα περιστασιακά, ημερολόγιο από τα έντεκα, κάθε μέρα ως τα είκοσι ένα μου, ήμουν σαν ανάπηρη, σαν να ζούσα μισή ζωή, γιατί αισθανόμουν ότι κάτι έλειπε από εμένα. Έγραφα λίγο, ελάχιστα, έπαιρνα για λίγο ανάσα και ξανά, πίσω στο καβούκι μου. Ήμουν όχι εγώ… Και δεν μιλάω σε συναισθηματικό επίπεδο ή σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν σαν να ήμουν χωρίς συγκεκριμένη υπόσταση, χωρίς συμπαγές πλαίσιο… όλα χύμα μέσα μου χωρίς ισορροπία. Ή αλλιώς, είχα μέσα μου ισορροπία του τρόμου. Φορές-φορές αισθανόμουν ότι δεν είχα οξυγόνο. Ήταν σαν να ήμουν στο βυθό, χωρίς οξυγόνο και κάποιος με πατούσε να πάω πιο κάτω και εγώ να παλεύω να ανέβω στο φως... Έγραφα το πρώτο μου βιβλίο για δέκα ολόκληρα χρόνια, ώσπου να πάρω απόφαση, να δω τι θα κάνω στη ζωή μου, οι τελευταίες είκοσι σελίδες δεν εμφανίζονταν ποτέ μπροστά μου… Και άρχιζα από την αρχή, σαν να ήμουν αιώνια δέσμια αυτού του βιβλίου… Κόλαση λέγεται αυτό νομίζω. Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο, δηλαδή να τα παρατήσω όλα και να γράψω ιστορίες, ήταν σαν να λύθηκαν τα μάγια. Ανασαίνω καλύτερα, τα βράδια κοιμάμαι καλύτερα, η λογική μου είναι ισχυρή, δεν αισθάνομαι ότι θα σκάσω από την ενέργεια που είχα μέσα μου, όπως μου συνέβαινε στο παρελθόν, είμαι και ακούγομαι περισσότερο ‘στο κέντρο μου’ (όπως μου λέει και ο άνθρωπός μου, που μου συμπαραστέκεται σε αυτή μου την αλλαγή πορείας). Δεν κουνιέμαι τόσο εύκολα, δεν φοβάμαι τόσο εύκολα. Ακόμα και η καθημερινότητα ανέχεται ευκολότερα τώρα. Είναι σαν, μέσω της γραφής, να καθαρίζει η ψυχή και το μυαλό μου από όσα μαζεύονται κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Είμαι κοντά στη δική μου αλήθεια. Αν θα καταφέρω να συνεχίσω; Δεν είναι εύκολη πορεία, ούτε και ξέρω τι θα συμβεί. Δεν είναι ότι προχώρησα χωρίς θυσίες, αλλά ξέρω όμως ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος και ξέρω ότι κατευθύνω δημιουργική – πλέον – ενέργεια έξω μέσω των γραπτών μου αντί να την συσσωρεύω και να με καταπίνει. Είμαι αληθινή και αυτό έχει αξία για μένα σήμερα.