Αστρικό ταξίδι με τα μάτια της φαντασίας...

Κλείνω τα μάτια, νιώθω ότι το σώμα μου αιωρείται και βρίσκεται εκτός γήινης τροχιάς. Κάτι έχει αλλάξει πάνω μου, μέσα μου. Αφήνω κάτι πολύ γήινο πίσω μου. Το μόνο που με ενώνει με τα επίγεια είναι ένα χρυσό σχοινί από αμέτρητα μέτρα. Τόσο απλά... Είμαι μέρος του όλου και παράλληλα μονάδα. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη, σαν να μη με βαραίνει καμία έννοια ή κανένας φόβος ή πόνος... Τόσο γεμάτη... Ώσπου ξαφνικά αρχίζω να χάνω την αίσθηση του σώματος. Αρχικά, γίνεται χρυσό, μετά τόσο φωτεινό, σαν λευκό φως και μετά ολόκληρο το σώμα μου βυθίζεται στο κέντρο του ήλιου. Μια ολόκληρη πύρινη σφαίρα με έχει αγκαλιάσει και μου δίνει δύναμη. Σαν ο ήλιος να μου δίνει ευλογία και ενέργεια. Μετά αυτό το σώμα το γεμάτο ενέργεια ξαφνικά εξαφανίζεται και στη θέση του υπάρχει η υπόστασή μου, η ψυχή αλλά εγώ είμαι εξαφανισμένη. Είμαι ενωμένη με το σύμπαν... μπορώ να δω τον έναστρο ουρανό από κοντά. Είμαι τίποτα και είμαι όλα, είμαι κόκκος αστρικής σκόνης και μπορώ να ταξιδεύω ανάμεσα από πλανήτες, μετεωρίτες, μαύρες τρύπες, γίγαντες και νάνους... να δω άλλους πολιτισμούς και να μου φαίνεται τόσο απλό και φυσικό αυτό. Το πιο σημαντικό είναι το πως νιώθω. Γεμάτη χαρά και ευτυχία... Όπως έχω πει, θα μπορούσα να πεθάνω στο διάστημα, ξέροντας ότι είμαι τόσο κοντά στο Θεό. Ευτυχισμένη και γεμάτη ευγνωμοσύνη. Νιώθω ένα θρόισμα φύλλου... μια ακτίδα ήλιου να μου χαϊδεύει τα μάτια και ένα χάδι το πρόσωπο... Η φωνή που μου ψυθιρίζει, είναι βαθειά και αγαπημένη... Το χρυσό σχοινί με βουτάει ενώ κολυμπάω μέσα στο σύμπαν ευτυχισμένη. Αποκτώ και πάλι σώμα. Επιστρέφω... αποκτώ συνείδηση και ξέρω ότι η γη είναι το μέρος που επέστρεψα αλλά δεν στενοχωριέμαι. Θα ξαναγυρίσω!