Υπομονή...

'Θέλω να βγάζω πολλά λεφτά', 'Θέλω να γίνω επιτυχημένη/επιτυχημένος τώρα', 'Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου μόνη μου/μόνος μου'.

Ωραία, 'θέλε' που λέω και εγώ, σκοτώνοντας την ελληνική γλώσσα.

Μιλώντας με κάποιους φίλους τώρα τελευταία, φίλους μικρότερους σε ηλικία και ορμητικότερους πάνω στα θέματα της ζωής, φίλους που αγνοούσαν τα πρακτικά τα ουσιαστικά θέματα, τα καθημερινά και μιλούσαν μόνο για τα όνειρά τους. Πράγμα το οποίο κατανοώ απίστευτα. Κατανοώ ότι ένας νέος/μια νέα το μόνο που θέλει είναι να κατακτήσει τον κόσμο, να αφήσει το σημάδι του/της, να πολεμήσει για τα πιστεύω του/της, να πραγματοποιηθούν τα όνειρά του... και εγώ αυτό ήθελα τότε(βέβαια, υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων, που δεν τους κρίνω, που απλά βολεύονται και φοβούνται να προχωρήσουν).

Και τώρα έρχεται η αφεντιά μου να τους σταθεί δίπλα τους (αφού έχω 'εμπειρία' και είμαι 'μεγαλύτερη') να απαντήσει και να ψάξουν μαζί στα κατάβαθα της ύπαρξής τους γιατί δεν προχωράνε όπως θα ήθελαν στη ζωή τους. Γιατί κάθε βήμα τους οδηγεί ξανά στην αφετηρία, έστω ένα βήμα μπροστά, αλλά όχι μέσα στο σίγουρο μονοπάτι, μέσα στο σκοτεινό δάσος. Είναι σαν να παίζεις μονόπολη και να χάνεις συνεχώς γύρους, έτσι αισθάνονται.

Γιατί το παθαίνουν αυτό; Γιατί οι στόχοι τους κυκλώνουν. Γιατί αντί να γίνονται οι στόχοι κίνητρο, από την πολλή επιθυμία γίνονται τροχοπέδη. Γιατί αντί να αποκτούν εμπειρία, να οργανώνουν την ζωή και την ψυχή τους με βάση το όνειρο, σκεπάζονται από το όνειρο. Είναι σαν κάποιος, ο εαυτός τους, να τους έχει χώσει ένα χαρτί στο πρόσωπο, που γράφει τους στόχους, αγνοώντας όμως ότι το χαρτί για να διαβαστεί χρειάζεται λίγη απόσταση, λίγο χρόνο, λίγη εμπειρία, λίγη κούραση, λίγη αυτογνωσία... Δεν είναι τίποτα εύκολο. Αν δεν δουλέψει κανείς τον εαυτό του, τις ανάγκες του, τα θέλω του, σίγουρα δεν πρόκειται να εξελιχθεί. Τίποτα δεν μπορεί να είναι εύκολο στη ζωή των ανθρώπων... Μόνο ο θάνατος είναι εύκολος.