Στιγμιαίο ταξίδι στο κέντρο της ύπαρξης...

Γεια. Έχω πολύ καιρό να γράψω να μιλήσω μαζί σου. Να κοιτάξω και να δω τί ζητάς και τί θέλεις. Πόσες σκέψεις αιωρούνται σαν συννεφάκια ή σαν απειλητική καταιγίδα πάνω από το ρουμπινένιο μου αστέρι στην αριστερή πλευρά του στήθους.

Απόψε είναι ένα από εκείνα τα βράδια που η καρδιά μου σπάει από αγωνία και πόθο για κάτι καινούργιο που θα έρθει. Το αισθάνομαι, το μυρίζομαι είναι πολύ κοντά μου.

Είναι όπως τότε που ήμουν μόνη και έγραφα και ήξερα ότι θα έρθει ο καινούργιος μου έρωτας. Ναι, αυτό που αρχίζω να αισθάνομαι είναι την προσμονή ενός καινούργιου έρωτα.. Αλλά δεν είναι σαρκικός, δεν είναι σαγηνευτικός και λυτρωτικός είναι έρωτας πνευματικός, ανακαλύπτω αυτό που με γεμίζει και αυτό που με λυτρώνει και αυτό ονομάζεται έρωτας... Η δημιουργία.

Είναι Παρασκευή βράδυ και εγώ ακούω βραζιλιάνικες, ερωτιάρικες, λιγωτικές μπαλάντες, bossa nova. Τις λατρεύω. Μου θυμίζουν μέρη που θέλω να πάω. Εικόνες που θέλω να ζήσω. Ιστορίες που θα γράψω.

Θέλω πάντα να φεύγω. Τίποτα να μην με εμποδίζει από το να συλλέγω εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, να παρατηρώ να μαθαίνω να γνωρίζω. Να εκτιμώ, να αγαπώ, να μοιράζομαι.

Είναι τέλειο το συναίσθημα της ελευθερίας που έχω απόψε. Δεν συλλογιέμαι τίποτα από τις βρωμερές αράχνες που στοίχειωναν τις μέρες τις νύχτες, την ίδια μου την ύπαρξη.

Και τώρα μωρό μου οι δύο μας. Τί θα γίνει από δω και πέρα; Μόνο ο Θεός το ξέρει. Αλλαγή πορείας, αλλαγή ζωής.

Εξέλιξη... καταστροφή, αλλαγή, κανείς δεν ξέρει πως ονομάζεται η τρέλα στις μέρες μας. Εγώ απλά έκλεισα τα μάτια, ξεκλείδωσα την πόρτα και μύρισα τον φρέσκο αέρα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ρώτησα κανέναν. Αποφάσισα μονάχη μου. Λάθος, σωστό κανείς δεν ξέρει, έτσι δεν είναι;

Είναι η ζωή μου εντελώς διαφορετική από παλιά. Φταίει η ηλικία, φταίει η τρέλα μου, ίσως η πίστη μου στον Θεό, αλλά δεν φοβάμαι.

Που λες, απόψε ακούω βραζιλιάνικα και με πιάνει μια νοσταλγία. Ξέρεις τι νοσταλγώ; Νοσταλγώ το Εβιάν, εκείνο το μαγικό δωμάτιο που έβλεπε στη λίμνη της Γενεύης. Νοσταλγώ τις βόλτες μου στα κανάλια του Άμστερνταμ εκείνες τις κρύες νύχτες δίπλα στη συνοικία ‘red lights’. Θυμάμαι το Λονδίνο και τις μαγικές του παραστάσεις. Μου λείπει η έμπνευση του ταξιδιού. Μου λείπει ένα ταξίδι…

Η γοητεία του να ταξιδεύω είναι ακαταμάχητη για μένα. Έχω ταξιδέψει λιγάκι μονάχη μου. Είναι μαγικά.

Ένας φίλος είχε πει κάποτε ότι είμαι εικονική ταξιδεύτρια. Ξέρω άσχετες πληροφορίες σχετικά με τις πιο περίεργες χώρες. Λατρεύω το ταξίδι.

Φρεσκάρει το μυαλό και την ψυχή. Ένα ταξίδι μπορεί να σε οδηγήσει στα άκρα. Μπορεί να σε οδηγήσει να δεις κατάματα την ψυχή και το μυαλό σου. Μπορεί να σε δοκιμάσει εσένα και τον σύντροφό σου. Μπορεί να σε γοητεύσει τόσο ώστε να θέλεις να ξαναπάς εκεί. Όπου και να είναι αυτό το εκεί. 11 Φεβρουαρίου 2005