Πριν

Πέρσι τέτοιον καιρό ασχολούμασταν καθημερινά, με τα οικονομικά της Ελλάδας, όμως το γεγονός με το τσουνάμι στην Ιαπωνία είχε ξεπεράσει κάθε σενάριο τρόμου. Θυμάμαι, βλέπαμε ειδήσεις παγωμένοι, ανίκανοι να αντιληφθούμε ότι οι εικόνες Αποκάλυψης συνέβαιναν πραγματικά στην άλλη άκρη του πλανήτη και θυμάμαι το τηλέφωνο να χτυπάει επίμονα μέσα στη νύχτα.

Ήταν η φίλη μου η Κατερίνα. ‘Συγνώμη, εύχομαι να μην ενοχλώ, πρέπει να μιλήσουμε.’ άκουσα τη φωνή της πολύ ταραγμένη. ‘Τι έπαθες;’ Τη ρώτησα. Η Κατερίνα είναι ένα άτομο συγκροτημένο και γενικά έχει υπό έλεγχο τις καταστάσεις. ‘Είδα ένα όνειρο πριν τρεις μέρες, αντέχεις να ακούσεις; Με ξεπερνάει. Νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω.’ Με ρώτησε. Αφού απάντησα καταφατικά, άρχισε να διηγείται.

‘Έβλεπα ότι είμαι σε μια παραλία τη νύχτα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια αστραφτερά που έμοιαζαν με λαμπερούς πολύτιμους λίθους. Η θάλασσα ήταν σχεδόν ακίνητη αλλά, το παράξενο, ο ουρανός ενώνονταν χωρίς ορίζοντα με τη θάλασσα σε ένα σκοτεινό, σχεδόν μαύρο-μπλε χρώμα, σαν ένα χαλί ατελείωτο που ένωνε γη και ουρανό. Όμως μου έδινε την αίσθηση της πίσσας.

Ενώ όλα ήταν όμορφα, ήταν ταυτόχρονα περίεργα, ένιωθα την ψυχή μου βαριά. Και τότε είδα… μπροστά μου έναν άγγελο στον ουρανό πετούσε βιαστικά από πάνω μου – μην με περάσεις για τρελή, σε παρακαλώ, ναι;  Εντάξει. – έναν άγγελο λοιπόν τόσο υπέροχο που αγαλλίασα. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και τόσο θλιμμένος, με έκφραση σχεδόν παγωμένη. Και μετά…’ η φωνή της έλιωσε, την άκουσα να κλαίει με λυγμούς. ‘Παιδί μου ένα όνειρο ήταν, σε παρακαλώ, μίλα να βγει από πάνω σου!’

Με λυγμούς συνέχισε ‘Και μετά θορυβημένη, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό, τα αστέρια είχαν πολλαπλασιαστεί, έτσι μου φάνηκε αλλά όχι, ήταν, ήταν χιλιάδες άγγελοι που πετούσαν προς κάποια κατεύθυνση μακριά. Και σκέφτηκα, κάτι μεγάλο θα γίνει κάπου μακριά από δω, θα φύγουν πολλές ψυχές και ανατρίχιασα… Ξύπνησα αμέσως και από τότε δεν μπορώ να βρω παρηγοριά πουθενά. Τα είδα όλα πριν, καταλαβαίνεις; Ήρθαν να τους συνοδεύσουν έτσι δεν είναι;’   

Όσο μου τα έλεγε αυτά τόσο έβλεπα στην τηλεόραση απίστευτες εικόνες, τη θάλασσα να λιώνει την ξηρά σαν βούτυρο, πολυκατοικίες να λιώνουν από πλοία που είχαν μπει στην ξηρά, θάλασσα, ξηρά, αυτοκίνητα, άνθρωποι, αντικείμενα όλα ένα κουβάρι απίστευτου τρόμου και ουρλιαχτά, ουρλιαχτά ανθρώπων και στο τέλος, το πυρηνικό ατύχημα. Συνειδητοποίησα ότι εκείνη, μέσω του ύπνου είχε ενωθεί με τη μοίρα του πλανήτη με κάποιον θεϊκό τρόπο και τα είχε δει όλα ‘πριν’, Θεέ μου, πόσο βάρος για ένα μόνο άτομο, όπως έλεγε και εκείνη… γιατί όλοι και όλα συνδέονται μέσα μας με κάποιο μαγικό κλειδί, δεν ξέρω πόσοι από μας το έχουν καταλάβει.  

Σήμερα λοιπόν ξέρω ότι εκείνη θα στείλει φως σε όλες αυτές τις ψυχές που έφυγαν αλλά και σε εκείνες που έμειναν και παλεύουν πίσω, χωρίς αυτούς που αγαπάνε… Και εμείς, παρά τα προβλήματα, ας εκτιμήσουμε ότι έχουμε κοντά μας τους αγαπημένους μας, ότι όσα και αν συμβαίνουν, το δράμα εκείνων των ανθρώπων και τον τρόμο τους δεν τον έχουμε νιώσει και ας ενώσουμε  τις σκέψεις μας για αυτούς που έχουν υποφέρει τόσο.

Με αγάπη και φωτεινή αγκαλιά

Αλεξάνδρα