Η μαγική ισορροπία της αταξίας (μαθήματα από μικρούς ανθρώπους)

Κυριακή απόγευμα, ο ήλιος φωτίζει το παιδικό δωμάτιο. Η μικρή χοροπηδάει πάνω στις ακτίνες που πέφτουν στο δωμάτιο.

«Πατάω τον ήλιο μαμά!»

«Όχι, αυτές είναι οι ακτίνες του.»

«Και ο ήλιος θα έρθει μέσα;»

«Όχι, είναι ψηλά στον ουρανό, φεύγει τώρα.»

«Κοντά στον Θεούλη, με το μεγάλο μάτι που μας κοιτάει;»

«Ναι, θα πάει για ύπνο και θα έρθει το φεγγάρι με τα αστέρια να μας κάνουν παρέα τώρα.»  

Σημερινός διάλογος…

Για πολλά χρόνια φρόντιζα όλα να άψογα στο δικό μου μικρό εγωκεντρικό σύμπαν, στο χώρο μας. Οι εργασίες, οι δουλειές μου, η συμπεριφορά μου, όλα καλά δουλεμένα και προσεγμένα, όσο γινόταν. Το σπίτι σε τέλεια τάξη για να μπορώ να συγκεντρωθώ καθημερινά στα γραπτά μου.  

Και μετά ήρθε ο μικρός άνθρωπος! Αρχικά έκανε την παρουσία της αισθητή με κλάματα και φωνούλες στο δωμάτιό της. Μετά την έβαζα στο σαλόνι πάνω σε μια πολύχρωμη κουβέρτα με μαξιλάρια να την κρατούν και πολύχρωμα αντικείμενα που κουδούνιζαν να μπορεί να αγγίζει, αφού δεν μπορούσε να στηριχθεί. Ύστερα ήρθε η ώρα που άρχισε να μπουσουλάει …  Και μετά, σιγά-σιγά, όσο εκείνη μεγάλωνε, τόσο εξαφανίζονταν αντικείμενα διακοσμητικά και τόσο αυξάνονταν οι κουβέρτες, τα καλύμματα. Το σπίτι δεν έχει τίποτα περιττό πλέον πάνω του. Μόνο τα βασικά και τα λειτουργικά.

Έτσι είμαστε και σήμερα, μόνο που σήμερα τρέχει πάνω κάτω σε όλο το σπίτι. Παίζει και ταυτόχρονα πετάει τα παιχνίδια της, μαγειρεύει στο χαλί της κουζίνας χτυπώντας τις κατσαρόλες με κουτάλια, ζωγραφίζει στο τραπεζάκι του σαλονιού με πινέλα και αναμειγνύει χρώματα, πειραματίζεται με τα κραγιόνια της και στο πάτωμα, βουτάει το οτιδήποτε δεν μπορούμε να φανταστούμε, μας διεκδικεί έντονα όταν δεν της δίνουμε σημασία, από απλή φωνή και ευγένεια μέχρι τεράστιες φωνές και ταυτόχρονα νάζια, πλέον ζούμε σε ένα σύμπαν πολύ διαφορετικό.  

Σκεφτείτε, όσο δύσκολο και αν είναι να γράφεις ένα κείμενο, σκεφτείτε πως είναι να γράφεις και να έχεις στην αγκαλιά σου ένα παιδί που ταυτόχρονα στριφογυρίζει στην πλάτη του καθίσματος και σε αγκαλιάζει ενώ ταυτόχρονα φοράει ένα νυχτικό στο κεφάλι της, τόσο απολαυστική είναι αυτή η διαδικασία και δεν ξέρω πως, αλλά βρίσκομαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση και διαύγεια για να κάνω πράγματα σχεδόν ολόκληρη τη μέρα.  

Αυτό που διαπιστώνω καθημερινά είναι ότι όσο μεγαλώνει εκείνη, τόσο πετάμε από πάνω μας όσα τυπικά και άχρηστα είχαμε βάλει ή μας είχαν βάλει με το ζόρι, πάνω μας χωρίς λόγο. Όσα δεν είναι δικά μας ξεκολλάνε με έναν μαγικό τρόπο και μένει η ουσία. Γελάμε μαζί της χωρίς λόγο, έτσι, γιατί το νιώθουμε, χωρίς να περιμένουμε κανένας να μας πει μπράβο ή να μας καταλάβει, ξαπλώνουμε η μια δίπλα στην άλλη, στο χαλί και για λίγη ώρα δεν μιλάμε, απλά ακούμε την σιωπή, δεν χρειάζεται κανένας να ασχοληθεί μαζί μας  και το αγαπημένο μας, ουρλιάζουμε δυνατά, φωνάζοντας ‘ΑΑΑΑΑΑΑΑ’ για ώρα, και να προσπαθεί η μια να ξεπεράσει τη φωνή της άλλης όταν μας έρθει και δεν μας νοιάζει καθόλου αν μας κοιτάνε στο πάρκο.  

Δεν ξέρω αν κανείς διαβάζει όσα γράφω, απλά στις μέρες μας, σε τέτοιες κοσμοιστορικές και τόσο επώδυνες αλλαγές που ζούμε, μπορώ να σας μοιραστώ αυτό που νιώθω: Tο να είμαστε αληθινοί με τα θέλω μας και τις επιθυμίες μας, σήμερα, τώρα και όχι αύριο, να είμαστε αυθόρμητοι, να απολαμβάνουμε τη στιγμή, την παρέα, την αγάπη, όπως κάνουν εκείνοι, οι σοφοί μικροί άνθρωποι που είναι κοντά μας (είτε δικοί μας είτε δικών μας ανθρώπων), είναι απαραίτητη συνθήκη για να νιώθουμε άνθρωποι, κάτι που μας βοηθά να αντέχουμε και να συνεχίζουμε.

Με αγάπη και φωτεινή αγκαλιά (σε μια ακόμα πολύ δύσκολη νύχτα για όλους μας σαν έθνος),

Αλεξάνδρα

(Painting: The Holographic Tree by Iona Miller, 1993)