Κάτι...

Κάτι!

Σχεδόν κάθε μέρα πηγαίνουμε βόλτα με την κορούλα μου. Δεν μας νοιάζει εάν χιονίζει, εάν κάνει κρύο, σχεδόν καθημερινά μια ώρα είναι η δική της μαγική ώρα για το παιχνίδι. Παρατάμε τα πάντα, εκείνη κάθεται πρόθυμη να την ντύσω, να την κουκουλώσω και μετά… με ιαχές χαράς και επιθυμίας, ξεχυνόμαστε έξω! Περπάτημα, ποδήλατο, κούνια, τραμπάλα, τσουλήθρα. Ο κρύος αέρας είναι κρύος, αλλά το παιχνίδι, παιχνίδι είτε μόνη, είτε με άλλα παιδιά, είτε μαζί μου.

Και μετά, αφού χορτάσει παιχνίδι, δεν γυρίζουμε σπίτι. Όχι, με προσήλωση ψάχνουμε. Περπατάμε, και κάθε φορά αναζητούμε να ανακαλύψουμε ‘κάτι’ όπως λέει και εκείνη… μια πολύχρωμη χαρούμενη πέτρα, ένα καραβοτσακισμένο κίτρινο λουλουδάκι, ένα κέλυφος από ένα σαλιγκαράκι που αποφάσισε να πάει στα ξένα, κάτι. Και όταν το βρούμε, όταν εκείνη μόνο νιώσει ότι βρήκε αυτό που ψάχνει, το κοιτάζει με περισσή περηφάνια και το κρατάει στα χέρια της θαυμάζοντάς το. Είναι όλα καλά μέσα της. Πλέον επιστρέφουμε πίσω στο σπίτι με κόκκινα μάγουλα και εσωτερική ικανοποίηση και γαλήνη.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο σοφά είναι τα παιδιά, πόσο αφήνουν την καρδιά τους να γεμίσει με την ουσία της ζωής, αγγίζουν καθημερινά το Θεό με τα μάτια τους και τα ακροδάχτυλά τους, θέλουν κάτι τόσο λίγο να είναι ευτυχισμένα, χαρούμενα, τελικά πλήρη. Θέλουν να τους αφήσουμε χώρο και απλά να τα παρατηρήσουμε. Και εκείνα μας κάνουν δώρο, ‘κάτι’, μόνο κάτι…  

Μήπως θα πρέπει καθημερινά και εμείς να βρίσκουμε αυτό που μας κάνει ποιο γαλήνιους, ποιο πλήρεις; Ένα βιβλίο, μια δημιουργική δραστηριότητα, μια απολαυστική κουβέντα. 

Άραγε, ποιο ήταν το δικό σου 'κάτι' μόνο για σήμερα; 

Με αγάπη, κόκκινα μάγουλα και φωτεινή αγκαλιά,

Αλεξάνδρα