Παράξενοι ταξιδιώτες…

Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας, δεν μιλάω για την Ομόνοια και τα γύρω αυτής που την έχουν παρατήσει στην τύχη της χρόνια τώρα, μιλάω για την Ακαδημίας, την Πλατεία Κολοκοτρώνη και βλέπω ανθρώπους άστεγους να απλώνουν το χέρι. Ζευγάρια άστεγων που περπατάνε βιαστικά στο πουθενά, κουβαλάνε τα πράγματά τους σε καραβοτσακισμένες βαλίτσες, τα λιγοστά τους υπάρχοντα. Βλέπω τα πρόσωπά τους γεμάτα απόγνωση και ένα παγωμένο παράξενο βλέμμα, κοιτούν μπροστά. Μακάρι να βρουν καταφύγιο απόψε…

Καταστήματα κλειστά παντού. Μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Φυσική κατάληξη λεηλασίας του Κέντρου μετά από τόσα χρόνια διαδηλώσεων, σπασιμάτων, φορολογίας, τελικά απόλυτης έλλειψης καταναλωτικού κοινού.

Εμείς στην Ελλάδα, δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες εικόνες. Μας πονάνε αυτές οι εικόνες στο φιλότιμο. Μια σιωπή, ένας βουβός πόνος αυτό το κομμάτι του κέντρου.

Και μετά ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, μου λέει τα νέα που διάβαζα και εγώ σήμερα. «Ξέρεις, κάθε βράδυ άνθρωποι καλοντυμένοι μένουν στο Αεροδρόμιο προσποιούμενοι ότι ταξιδεύουν, ενώ κουβαλούν όλα τους τα υπάρχοντα. Πλένονται, κοιμούνται στο Αεροδρόμιο και μετά την άλλη μέρα επιστρέφουν στην Αθήνα μέχρι να σκοτεινιάσει. Είναι νέο-άστεγοι και άμαθοι στο δρόμο, φοβούνται να μείνουν στο κέντρο και έτσι προσποιούνται τους ταξιδιώτες.» Ταξιδιώτες του πόνου αλλά και της απόλυτης αξιοπρέπειας, θα τους χαρακτήριζα. Κρατούν τα προσχήματα με λύσσα, να αντέξουν, καθώς πρέπει να βρουν άκρη με τον εαυτό τους και την κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσουν, όπως όλοι μας εδώ μέσα, σε αυτό το καζάνι που κοχλάζει.

«Πρέπει να δημιουργήσει ο καθένας τον εαυτό του από την αρχή για το καλό όλων… να πετάξει τα παλιά τα περιττά και να χτίσει την ουσία του.» αυτή είναι η αλήθεια που συζητάμε  όλοι μας, τώρα πρέπει να γίνει πράξη. Και ήδη γίνεται, ο Έλληνας είναι φιλάνθρωπος, βοηθάει, μοιράζεται μέσω οργανώσεων που συντονίζουν, βοηθούν άστεγους, ιδρύματα. (όπως η κοινοφελής κοινότητα «Μπορούμε»). Ο Έλληνας δίνει ζωή στο θαμμένο Κέντρο της Πόλης (λ.χ., το facebook γκρουπ 'Κάθε Σάββατο στην Αθήνα').  Ο Έλληνας είναι πολυμήχανος, δημιουργεί από το μηδέν, φτιάχνει την νέα Ελλάδα και θέλει να την παρουσιάζει στην παγκόσμια αρένα όπως ακριβώς της αξίζει (Peter Economides, ‘Rebranding Greece’). Αντέχουμε, προσφέρουμε, δημιουργούμε. Αυτό χρειαζόμαστε...

Σταματάω να σκέφτομαι.Το ζεστό πράσινο τσάι ήρθε, η κουβέντα εγκάρδια... Είμαι  δυο στενά ποιο πάνω,  στην ‘κανονική’ Αθήνα που θυμάμαι. Φώτα, κίνηση, αυτοκίνητα, καφέ με κόσμο, χαμόγελο, μουσική, εδώ ο χρόνος έχει παγώσει. Έστω και για λίγο, ο κόσμος μοιάζει να λειτουργεί ξένοιαστα, χαλαρώνει, κουτσομπολεύει, εκμυστηρεύεται, μαλώνει πάνω από έναν καφέ, ένα κρασί… είναι ανακουφιστικό να νιώθεις ότι αντέχουμε, παρά τα χτυπήματα. Και είμαι σίγουρη ότι θα τα πάμε ακόμα καλύτερα.

“A Prayer
Refuse to fall down
If you cannot refuse to fall down,
refuse to stay down.
If you cannot refuse to stay down,
lift your heart toward heaven,
and like a hungry beggar,
ask that it be filled.
You may be pushed down.
You may be kept from rising.
But no one can keep you from lifting your heart
toward heaven
only you.
It is in the middle of misery
that so much becomes clear.
The one who says nothing good
came of this,
is not yet listening.”   

- Clarissa Pinkola Estes, The Faithful Gardener: A Wise Tale About That Which Can Never Die