Ας αγαπήσουμε αυτόν τον τόπο λοιπόν...

«Ναι, νοιάζομαι πάρα πολύ για σας τους Έλληνες και νομίζω ότι όλοι οι αληθινοί Ευρωπαίοι υποφέρουν από το γεγονός ότι περνάτε μια τόσο επώδυνη περίοδο. Νομίζω ότι όλοι θα περάσουμε μέσα από αυτή τη στενωπό στα επόμενα χρόνια. Το γεγονός όμως ότι περνάτε μέσα από μια τέτοια στενωπό αυτήν την περίοδο δεν μπορεί να πλήξει την όλη σας παρουσία. Θα το βρουν μπροστά τους όλοι αυτοί, θα βρουν την ‘παγκόσμια’ συνείδηση». Λέει ο μεγάλος Πήτερ Μπρουκ σήμερα στο Βήμα στη συνέντευξη του Μάκη Προβατά, όταν τον ρώτησε εάν νοιάζεται για τους Έλληνες. Να’ ναι καλά ο άνθρωπος που μας δίνει κουράγιο γιατί στην Ελλάδα δεν τολμά κανείς να μας δώσει θάρρος…

Πόσα έγιναν μέσα σε ένα χρόνο… Είναι σαν να πέρασε μια δεκαετία ή και κάτι ακόμα. Πρώτη φορά η αίσθηση του χρόνου έχει χαθεί. Όλα όσα είχαμε δεδομένα για όλους εδώ και δεκαετίες, άλλαξαν. Τέτοια αποδόμηση εισοδημάτων, επαγγελμάτων, εξαθλίωση κοινωνικών στρωμάτων, δεν θυμάμαι τα χρόνια που ζω ούτε και θυμάται κανείς από παλαιότερες γενιές – ακόμα και οι γενιές του ’40. Ναι λοιπόν, ζούμε σε περίοδο Κατοχής και Πολέμου και καλό είναι να το καταλάβουμε. Είναι παγκόσμιος πόλεμος οικονομικός χωρίς θύματα αλλά με διάλυση των όσων ήξερε η Ελλάδα μέχρι σήμερα. Πρόκληση λοιπόν είναι πλέον να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε με αυτά που έχουμε και αυτά που εμείς οι ίδιοι πλέον καλούμαστε να δημιουργήσουμε!

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κόμματα και η πελατειακή τους σχέση με τους πολίτες. Θα μιλήσω όμως για τους Πολιτικούς που διέλυσαν τη χώρα μου από το ’80 μέχρι και σήμερα, με τη δική μου ανοχή. Γιατί έτρωγαν τα δις από μίζες διαφόρων ειδών και ανάγκαζαν και εμένα και εσένα και τον διπλανό σου για να κάνουμε τη δουλειά μας, να ΄λαδώσουμε’, και αυτό έγινε καθεστώς. Και ένα τέτοιο σύστημα ήταν τόσο ισχυρό, που σε παρέσυρε σε μια κατάσταση εκτός ελέγχου, είτε ήσουν μέσα είτε έξω.

Χαίρομαι που επιτέλους μπαίνει τάξη στο Δημόσιο, χαίρομαι που επιτέλους θα σταματήσουμε να συντηρούμε ένα Υδροκέφαλο τέρας μόνο που δεν έγινε υπό φυσιολογικές συνθήκες – κανένας δεν ήθελε να πάρει το κόστος. ΜΑΣ ΤΟ ΕΠΕΒΑΛΑΝ. Αλλά από πίσω δεν υπάρχει επιχειρηματική υποδομή να στηρίξει την οικονομία… Ποιος πληρώνει, αγαπητοί Πολιτικοί μου, το κόστος; Κόσμος βρίσκεται χωρίς δουλειά, στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, υγιείς επιχειρήσεις δεν μπορούν να μαζέψουν τα λεφτά τους, άλλες ‘βαράνε κανόνι’ που λένε λαϊκά, άλλοι επιστρέφουν στα χωριά τους, άλλοι ζουν από τη σύνταξη της γριας μητέρας τους, άλλοι σκέφτονται την ξενιτιά. Μιλώντας για ξενιτιά, 40.000 πτυχιούχοι έχουν κάνει αίτηση να φύγουν για το εξωτερικό. Αλλά τα λάθη δεν είναι τωρινά… Ρωτάτε πόσες επιχειρήσεις, βιοτεχνίες ρούχων τις ‘έστειλαν’ με ευνοικούς όρους σε όλα τα Βαλκάνια, ρωτάτε πόσο έχουν θιχτεί τα τελευταία χρόνια η δόμηση, η γεωργία, ο τουρισμός και η ναυτιλία, οι πυλώνες της Ελληνικής οικονομίας – από όσο μάθαινα και εγώ στην πατριδογνωσία; Αυτό που μας χτύπησε δεν ήταν χαστούκι, ήταν ένα τσουνάμι που το βλέπαμε όμως χρόνια να έρχεται και εμείς τρώγαμε από τα δανεικά…

Και θα μου πείτε, γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά, γιατί δεν βγαίνει στους δρόμους; Θα σας πω όχι ακόμα… Ο κόσμος είναι σοφός. Ξέρει ότι για την κατάσταση που βρίσκεται η καημένη χώρα έχει βάλει και εκείνος το λιθαράκι του. Από το να ήταν ο ίδιος στα κυκλώματα μέχρι το ότι δεν ζητούσε απόδειξη. Ξέρει ότι το λάθος του ήταν ότι λειτουργούσε απόλυτα ατομικά ενώ έπρεπε να βλέπει και γύρω του και μπροστά του. Και το πληρώνει, φυσικά, με τεράστια ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Και τώρα τι μένει; Ποιο είναι το μέλλον, αφού μας το έχουν κλέψει, αφού δεν μας δίνουν Ελπίδα;

Η ουσία είναι να κοιτάξουμε μέσα μας. Να κρίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και επιτέλους, να ΔΡΑΣΟΥΜΕ με όσα και να μας βασανίζουνε. Γιατί η μη δράση είναι Θάνατος… Και θα μου πείτε πως θα δράσουμε τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, με όσα μας έχουν κάνει; Μα μας έχουν εκπαιδεύσει να μην αντιδρούμε. Απλά χρειάζεται μια απόφαση. Απόφαση να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να σκεφτούμε εναλλακτικές. Η πρόκληση είναι να βρούμε εμείς οι ίδιοι το θάρρος να πολεμήσουμε χωρίς να περιμένουμε κανείς να μας σώσει. Γιατί όσοι μας ‘έσωσαν’ τα τελευταία χρόνια μας βούλιαξαν στο καζάνι με την καυτή πίσσα. Δεν είναι τίποτα εύκολο... Πώς να ξεκινήσεις στα 25, 35, 40, 50 σου κάτι νέο, από το μηδέν; Εκεί λοιπόν είναι η πρόκληση, η ‘μαγκιά’ που λένε. Να το ψάξεις. Και αρχίζουν σιγά-σιγά και ακούγονται από δω και από κει άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους αλλά όχι και το θάρρος τους και τα κατάφεραν κάνοντας το απόλυτα αντίθετο (χαρακτηριστικό παράδειγμα, ‘γάτα’ γνωστή μου με τρία παιδιά, έχασε την επιχείρησή της και τώρα πουλάει ‘τούρτες-πάνες’ για νεογέννητα και πάει μάλιστα και πολύ καλά! – γιατί πάντα ο κόσμος θα παντρεύεται και θα κάνει παιδιά).

Δεν πρέπει να περιμένουμε από το κράτος, ήρθε η ώρα να δράσουμε και εμείς για εμάς. Εμείς οι ίδιοι να βοηθήσουμε τη γειτονιά, τον δήμο, την κοινωνία μας. Για παράδειγμα οι Atenistas που ομορφαίνουν την πόλη και την ψυχή μας. Ο εθελοντισμός είναι μια τέτοια δύναμη που κινεί βουνά (ας θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους Εθελοντές που τους στήριξαν). Ας επιστρέψουμε σε αξίες όπως η τέχνη σε κάθε της μορφή που είχαμε σνομπάρει σαν χώρα για δεκαετίες. Η ψυχή μας το έχει ανάγκη… Ας προτιμήσουμε Ελληνικά προϊόντα και παραγωγούς, όχι από σωβινισμό, από ανάγκη να στηρίξουμε την χώρα. Το ποιο σημαντικό από όλα που ήθελα να θίξω είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο τυχεροί, σε διάφορα επίπεδα, από μας και είναι υποχρέωσή μας να δώσουμε το ελάχιστο – γιατί σε τέτοιες εποχές η ψυχή μας είναι περισσότερο ανοιχτή από όσο παλιά.

Αν ρωτάτε εμένα, δεν έχω όλες τις λύσεις και τις απαντήσεις, ξέρω ότι πρέπει να αλλάξουμε όχι συνήθειες αλλά μυαλό και μάτια ψυχής. Ξέρω ότι τα πράγματα πρέπει να τα δούμε με τόλμη, θάρρος και ανθρωπιά, γιατί είναι ο μόνος δρόμος που μας απομένει. Και πιστεύω ότι στο τέλος, στο βάθος, υπάρχει τελικά Φως, το χρωστάμε στα παιδιά μας και στη χώρα για την οποία εγώ προσωπικά είμαι υπερήφανη!

*** Και όχι, η Ακρόπολη δεν είναι κλισέ, είναι υπενθύμιση...