Friday, September 29, 2006

Ένα γράμμα...

Μόλις το έμαθα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ήθελα να πετάξω από τη χαρά μου… Και η αιτία ήσουν εσύ.

Ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο γεμάτη, τόσο πλήρης. Τα μάτια μου ήταν συνεχώς βουρκωμένα… από χαρά. Και η αιτία ήσουν εσύ.

Ποτέ δεν ήθελα να ζήσω και να διεκδικήσω και να πολεμήσω, τόσο, παρά μόνο τότε που έμαθα ότι θα έρθεις εσύ…

Η ζωή μου, ζωή σου, η ανάσα μου, δική σου. Όλο μου το είναι για σένα…

Εγώ γεμάτη φως πετούσα τις νύχτες με το λευκό μου νυχτικό σε μακρινά πελάγη και σε δύσβατα φαράγγια για να μαζέψω παραμύθια από τις νεράιδες και τα ξωτικά, για να μπορώ να σου τα λέω τις νύχτες που έξω θα έπεφταν αστραπές, για να μη φοβάσαι.

Εγώ γεμάτη αγάπη αναζητούσα στην έρημο, που ήταν τόσο λεπτή που μου έμπαινε συνεχώς στα ρουθούνια και στα μάτια, έψαχνα στην όαση κρυστάλλινο νερό και μελένιους χουρμάδες, για να μην πεινάσεις.

Εγώ γεμάτη ελπίδα κοιτούσα τα ηλιοβασιλέματα και τη θάλασσα που αγκάλιαζε το πύρινο άστρο ενώ αντανακλούσε τόσα χρώματα μέσα μου και σου τα έστελνα με χίλια φιλιά…

Εγώ γεμάτη ήχους και μελωδίες σου έδινα την θνητή ομορφιά, την Θεϊκά αγγιγμένη, σου έδινα νότες, χάδια, νανουρίσματα, γλυκούς ψιθύρους, απαλές μελωδίες… από την ψυχή μου.

Εγώ έψαξα και βρήκα και φύτεψα με τα χέρια μου, τα πιο σπάνια τριαντάφυλλα του κόσμου, κόκκινα, κίτρινα, ροζ, πορτοκαλιά, λευκά, μωβ ακόμα και μπλε σου βρήκα, για να τα βλέπεις και να μαθαίνεις το κάθε χρώμα… Να μαθαίνεις ότι το κάθε χρώμα έχει και άρωμα μεθυστικό… για να αγαπήσεις τη ζωή.

Δεν τόλμησα να σου μιλήσω… από πόνο. Πόνο που μου έκοβε την καρδιά σε λωρίδες. Πόνο που μόνο όσοι έχουν υποφέρει ξέρουν… Διάλυση… όπως σπάει ένας τεράστιος καθρέφτης… Ερήμωση… όπως εγκαταλείπεις ένα πλοίο που βουλιάζει μέσα σε μια λυσσαλέα καταιγίδα.

Είχα μείνει μόνη στο ερειπωμένο σπίτι να περπατάω μέσα στα άδεια δωμάτια της καρδιάς μου. Ο αέρας ήταν τόσο απαλός, ίσα που κουνούσε τις άσπρες κουρτίνες των δωματίων… Όλα όμως μύριζαν απώλεια. Με τα σεντόνια σκέπασα προσεκτικά τα έπιπλα, κλείδωσα τις πόρτες, μία-μία, έτσι για να μην κάνω λάθος. Σφράγισα τα εξώφυλλα. Όλα κλειστά…

Δεν πρόλαβα όμως… Βιάστηκες. Ποτέ δεν με συνάντησες, ποτέ δεν σε κοίταξα, ποτέ δεν ανάσανες αυτή την ατμόσφαιρα. Έφυγες πολύ νωρίς… Έγινες και εσύ άγγελος, πέρα από την ανθρώπινη ομορφιά και πέρα από τον ανθρώπινο θάνατο, εκεί ψηλά να με προστατεύεις από τις κακοτοπιές της ζωής μου. Από τα λάθη της ψυχής μου, από τον πόνο της καρδιάς μου.

Σε αγάπησα τόσο, όσο κανείς τους δεν φαντάζεται…

Thursday, September 28, 2006

Στιγμιαίο ταξίδι στο κέντρο της ύπαρξης...

Γεια. Έχω πολύ καιρό να γράψω να μιλήσω μαζί σου. Να κοιτάξω και να δω τί ζητάς και τί θέλεις. Πόσες σκέψεις αιωρούνται σαν συννεφάκια ή σαν απειλητική καταιγίδα πάνω από το ρουμπινένιο μου αστέρι στην αριστερή πλευρά του στήθους.

Απόψε είναι ένα από εκείνα τα βράδια που η καρδιά μου σπάει από αγωνία και πόθο για κάτι καινούργιο που θα έρθει. Το αισθάνομαι, το μυρίζομαι είναι πολύ κοντά μου.

Είναι όπως τότε που ήμουν μόνη και έγραφα και ήξερα ότι θα έρθει ο καινούργιος μου έρωτας. Ναι, αυτό που αρχίζω να αισθάνομαι είναι την προσμονή ενός καινούργιου έρωτα.. Αλλά δεν είναι σαρκικός, δεν είναι σαγηνευτικός και λυτρωτικός είναι έρωτας πνευματικός, ανακαλύπτω αυτό που με γεμίζει και αυτό που με λυτρώνει και αυτό ονομάζεται έρωτας... Η δημιουργία.

Είναι Παρασκευή βράδυ και εγώ ακούω βραζιλιάνικες, ερωτιάρικες, λιγωτικές μπαλάντες, bossa nova. Τις λατρεύω. Μου θυμίζουν μέρη που θέλω να πάω. Εικόνες που θέλω να ζήσω. Ιστορίες που θα γράψω.

Θέλω πάντα να φεύγω. Τίποτα να μην με εμποδίζει από το να συλλέγω εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, να παρατηρώ να μαθαίνω να γνωρίζω. Να εκτιμώ, να αγαπώ, να μοιράζομαι.

Είναι τέλειο το συναίσθημα της ελευθερίας που έχω απόψε. Δεν συλλογιέμαι τίποτα από τις βρωμερές αράχνες που στοίχειωναν τις μέρες τις νύχτες, την ίδια μου την ύπαρξη.

Και τώρα μωρό μου οι δύο μας. Τί θα γίνει από δω και πέρα; Μόνο ο Θεός το ξέρει. Αλλαγή πορείας, αλλαγή ζωής.

Εξέλιξη... καταστροφή, αλλαγή, κανείς δεν ξέρει πως ονομάζεται η τρέλα στις μέρες μας. Εγώ απλά έκλεισα τα μάτια, ξεκλείδωσα την πόρτα και μύρισα τον φρέσκο αέρα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ρώτησα κανέναν. Αποφάσισα μονάχη μου. Λάθος, σωστό κανείς δεν ξέρει, έτσι δεν είναι;

Είναι η ζωή μου εντελώς διαφορετική από παλιά. Φταίει η ηλικία, φταίει η τρέλα μου, ίσως η πίστη μου στον Θεό, αλλά δεν φοβάμαι.

Που λες, απόψε ακούω βραζιλιάνικα και με πιάνει μια νοσταλγία. Ξέρεις τι νοσταλγώ; Νοσταλγώ το Εβιάν, εκείνο το μαγικό δωμάτιο που έβλεπε στη λίμνη της Γενεύης. Νοσταλγώ τις βόλτες μου στα κανάλια του Άμστερνταμ εκείνες τις κρύες νύχτες δίπλα στη συνοικία ‘red lights’. Θυμάμαι το Λονδίνο και τις μαγικές του παραστάσεις. Μου λείπει η έμπνευση του ταξιδιού. Μου λείπει ένα ταξίδι…

Η γοητεία του να ταξιδεύω είναι ακαταμάχητη για μένα. Έχω ταξιδέψει λιγάκι μονάχη μου. Είναι μαγικά.

Ένας φίλος είχε πει κάποτε ότι είμαι εικονική ταξιδεύτρια. Ξέρω άσχετες πληροφορίες σχετικά με τις πιο περίεργες χώρες. Λατρεύω το ταξίδι.

Φρεσκάρει το μυαλό και την ψυχή. Ένα ταξίδι μπορεί να σε οδηγήσει στα άκρα. Μπορεί να σε οδηγήσει να δεις κατάματα την ψυχή και το μυαλό σου. Μπορεί να σε δοκιμάσει εσένα και τον σύντροφό σου. Μπορεί να σε γοητεύσει τόσο ώστε να θέλεις να ξαναπάς εκεί. Όπου και να είναι αυτό το εκεί. 11 Φεβρουαρίου 2005

Wednesday, September 27, 2006

Αρνητική ενέργεια και σκέψη…

Θα δώσω αθώα παραδείγματα:

* Μια φορά έσπασε η ωραία μου κούπα στη μέση, συγκεκριμένα μόλις μου είπε κάποια ψυχή ‘Τι ωραία κούπα!’.

* Την άλλη φορά ένα φυτό μπένζαμιν, που είχε επιβιώσει τρεις μετακομίσεις διαλύθηκε αμέσως μετά από την επίσκεψη κάποιου που για κάποιο λόγο δεν αισθανόμουν καλά μαζί του.

*Άλλη μια φορά ξαφνικά ένιωσα έντονη ξαφνική αδιαθεσία, δηλαδή πυρετό, 38 μέσα σε μισή ώρα… Αιτία; Καμία. Αργότερα κατάλαβα ότι προήλθε από κάποια μάτια που μάλλον δεν με συμπαθούσαν πολύ.

Τί είναι αυτό; Πώς ονομάζεται; Υπάρχει τέτοιου είδους ενέργεια; Γιατί;

Στην εκκλησία το λένε ‘μάτι’ και το πιστεύουν. Για μένα είναι αρνητική ενέργεια. Δηλαδή αν δεχθούμε ότι όλα έχουν, εν τη γεννήσει τους, εν δυνάμει, μια μορφή ενέργειας και επηρεάζει το ένα το άλλο (το παράδειγμα του φτερουγίσματος της πεταλούδας που μπορεί να προκαλέσει τυφώνα είχα στο νου), φανταστείτε η αρνητική σκέψη και ενέργεια που κατευθύνεται πάνω μας, τι δύναμη έχει. Επίσης, δεχόμαστε ότι στα έμψυχα όντα υπάρχει το καλό και το κακό… ή και τα δύο μέσα μας… Υπάρχει λοιπόν η ενέργεια που κατευθύνεται από φθόνο, από κόμπλεξ, από ανεπάρκεια και ναι, μερικές σπάνιες φορές, από υπερβολική αγάπη (για να επιβεβαιώσει τον κανόνα, που λέγαμε)…

Αλλά είναι φορτισμένη ενέργεια. Κατ’ αρχήν αισθανόμαστε άβολα, αμήχανα, περίεργα όταν είναι κοντά μας κάποιος άνθρωπος που τρέφει περίεργα αισθήματα για εμάς. Άλλες φορές δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να εκφράσουμε τις σκέψεις μας όπως τις θέλουμε, μουδιάζουμε, το κεφάλι μας πονάει. Δεν έχετε αισθανθεί ποτέ σας ότι κάποιος που μόλις σας κοίταξε σας έριξε υπερβολική ματιά για τα δεδομένα της στιγμής (και δεν μιλάω για φλερτ); Δεν έχετε αισθανθεί ότι κάποιες φορές είναι σαν να είσαι στο κεφάλι του άλλου, σαν να διαβάζεις τη σκέψη του και να βλέπεις ότι κάποιοι απλά θέλουν να σας δουν να γλιστράτε, να σπάτε το πόδι σας, να γελοιοποιήστε για τη δική τους ικανοποίηση;

Εγώ προσπαθώ να κρατάω ‘άμυνες’. Δεν είναι εύκολο αλλά με προσπάθεια και πειθαρχεία, κάποιος μπορεί να το κάνει. Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο που μπορεί για να κρατήσει τον εαυτό του φωτεινό και ανεπηρέαστο από τις σκοτεινές και αραχνιασμένες σκέψεις του άλλου(βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Ότι όλα είναι αυθυποβολή, ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα που λέγεται ‘ενέργεια’, κλπ.).

Καλού κακού, φορέστε ένα μάτι την επόμενη φορά που θα βγείτε έξω! ;)

Monday, September 25, 2006

A Celebration of Colors...

(... και για να δροσιστούμε και να μην ξεχνάμε το καλοκαιράκι, μια συνταγή χωριάτικης σαλάτας, ξέρω όλοι την ξέρετε, που έχει δημοσιευθεί τον Μάιο του 2006 με ανάλαφρη διάθεση και τρυφερότητα στα αγγλικά - γιατί πολύ σοβάρεψα τελευταία και σκοτείνιασα και δεν μου αρέσει να είμαι τόσο δωρική! :)

Passion red, striking and pale green, touches of black, a variety of whites, all these colours together, add some oil and voila! I am not talking about a modern painting or a piece of art, but for a salad… a Greek salad. This salad is also called 'Horiatiki', which means 'Peasant's' in Greek. Why? Well, years ago, villagers used to eat the salad all alone and had an excellent meal, since this salad covers almost all dietary needs and requirements for a healthy human body (back then it was all they had in their vegetables garden... no need for diets).

Actually this was the first course I was able to 'create', at the tender age of four. And this was the initiation to a life-time relationship with the cooking journey. I can still recall that day. It was mid-July in a tiny village, just a few hours drive outside Athens. It was a warm Saturday, all our windows in our house were open and there was only a light breeze which was moving the curtains tenderly. The shade of the old oak tree in the right side of our garden was not enough to protect us to from the stunning rays of light. We were there watering and harvesting the mature vegetables from our vegetables garden.

"Come on darling, put your straw hat on and please go inside and wash the salad ingredients." my mother suggested. She had placed the mature tomatoes and the cucumbers into a plastic bowl. I run into the house. What a relief… after an hour under the torturing sun. Shade, light breeze and fresh, crystal water on my hands! What else to desire a soul in a hot day? The cold water splashed on the hot, fresh and full of aromas vegetables… I still have the intense perfumes of those 'fruits'.

These memories are and I believe will be in my mind for as long as I live. As a native born Greek, cooking is in my genes… "What will you eat, when you will eat it, how and how much!" are crucial questions since our early existence… So, it is really important to be in a good mood whenever you cook. They say that your positive or negative energy is transferred to your cooking and your ingredients! So… enough memories and philosophical approaches… back to our salad right now! What you will need for making a perfect Greek salad:

Ingredients (serves four):

Four-five medium tomatoes, sliced in segments (must be hard, salad tomatoes, preferably of Cretan origin, are very sweet and tasty) One sliced onion (sliced it and then put it in a bowl with cold water for fifteen minutes, the strong, spicy taste will magically disappear, change water regularly during that period) 1/2 or one sliced cucumber (depends on how much you like cucumber taste) Greek virgin olive oil (you decide how much and what brand) Sliced féta cheese (Greek salty cheese made with goats' milk, I am sure you know it!) Olives (Kalamata black ones, preferably) Salt, a little pepper and oregano seasoning (if you want, you can add fresh pepper green and yellow or orange - not necessary, though)

Find a transparent bowl to mix and serve the salad. Why? This salad is a joy for the eyes and all the senses. So many colours mixed together! You softly and gently unite almost all the ingredients together with two spoons and then you spread the olive oil over them. On top, you add a generous or two slices of the feta cheese, depends on how much your guests like it, add a tea-spoon olive oil on top of the feta and finally, oregano. Insider's knowledge: You leave the olives for the decoration as an ending touch. Is really important the salad to satisfy all our senses.

The aromas of each ingredient create one of the most fresh, delicious and light salads. This salad, as I mentioned is a main course by itself, if we want to, but it accompanies excellently grilled meat, steaks and lamp in the oven.

Good luck!

Saturday, September 23, 2006

Η γενιά της ειρήνης...

Αφορμή για να γραφτεί αυτό το ποστ μου έδωσε η αλκυόνη με την απάντησή της όσον αφορά το θέμα 'Υπομονή'.

Αντιγράφω την απάντηση της Αλκυόνης: "Δηλ. εμείς μιλάμε εκ του ασφαλούς; Είμαστε η γενιά που οι στόχοι όλων μας επιτεύχθηκαν; Εμείς δεν μάθαμε το πιο βασικό Πώς να παραμείνουμε άνθρωποι..μεγαλώνοντας.

Διαβάζοντας αυτές τις λέξεις, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι η γενιά που ανήκω. Δηλαδή οι σημερινοί 30-40ρηδες. Και οι ερωτήσεις άρχισαν να σφυροκοπούν το μυαλό μου:

Τελικά, γίναμε καλύτεροι από τους γονείς μας; Σταματήσαμε τους πολέμους και την παγκόσμια πείνα; Το περιβάλλον έγινε καλύτερο; Οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα ισορρόπησαν; Τα δικαιώματα των παιδιών και των γυναικών υπάρχουν τελικά; Ποιός καθορίζει την τύχη μου κάθε μέρα που ζω και αναπνέω; Εγώ ή κάποιοι άλλοι; Μήπως είμαστε στο μεταίχμιο που αρχίζουμε να βολευόμαστε;

Αρχίζουμε να παντρευόμαστε, να κάνουμε οικογένεια, η δουλειά που κάνουμε αρχίζει να αποδίδει (καλά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν τινάζουν στον αέρα καριέρες, όπως έκανα εγώ, δεν 'πιάνομαι' στο θέμα της εργασίας), το σύστημα κατανοούμε ότι δεν αλλάζει έτσι απλά, ότι η γροθιά στον τοίχο ή στο μαχαίρι πληγώνει εμάς, ότι ακόμα και αν εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, οι περισσότεροι φοβούνται και δεν αντέχουν να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να τολμήσει τη διαφορετικότητα... Συμβιβαζόμαστε και μας απορροφά το γιγαντιαίο τέρας με τα πολλά πόδια που λέγεται 'βόλεμα'...

Αλλά, είμαστε μια τυχερή γενιά. Είμαστε μια γενιά που δεν αντιμετώπισε πόλεμο, εμφύλιο, μόλις μας άγγιξε η δικτατορία ή ούτε καν την καταλάβαμε γιατί είμασταν δύο-τριών ετών. Είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε με σταθερό πολιτικό περιβάλλον (με τα συνεχόμενα λάθη αλλά υπήρχε μια σταθερότητα). Είμαστε μια γενιά που σπούδασε, που οι γυναίκες (ναι, ξέρω μπερδεμένες ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια) είχαν επιτέλους το δικαίωμα να κάνουν όποια δουλειά ήθελαν. Όλοι μας λίγο ως πολύ ταξιδέψαμε και ταξιδεύουμε, είμαστε περισσότερο πολίτες του κόσμου, πολλοί από μας έχουμε δουλέψει και συνεργαστεί με διαφορετικές χώρες από τη δική μας, κατανοούμε τις κουλτούρες και τη διαφορετικότητα των πολιτισμών, αγαπώντας περισσότερο την ελληνική μας καταγωγή. Είμαστε η γενιά του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, του μοντέρνου νομάδα...

Δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ταμείο ως γενιά ακόμα. Είναι άλλοι στα πόστα όλων των θέσεων και των αποφάσεων... Εμείς ακόμα περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας. Άλλοι από μας προσπαθούμε, άλλοι πατάμε επί πτωμάτων, άλλοι συμβιβαζόμαστε και παγώνουμε... Όπως η κάθε γενιά έχει τους καλούς και τους κακούς. Σίγουρα μας έριξαν λάθος πρότυπα. Σίγουρα η ύλη, η επιτυχία και ο πλούτος έχει κατακτήσει σαν έμμονη ιδέα τη γενιά μας, αλλά όσοι έχουν προσωπικότητα αντιστέκονται. Και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε, αν όχι πολλοί, αρκετοί. Ίσως και να κάνω ένα τραγικό λάθος... Ίσως και να είμαστε χειρότεροι από όλους.

Αλλά θέλω να έχω την ψευδαίσθηση ότι η δική μας γενιά έχοντας λιγότερα τραύματα ή και καθόλου (από πολέμους, από πείνα, από κοινωνικές αλλαγές), θα προσπαθήσει να γιατρέψει τις πληγές που έχουν προκαλέσει οι μεγαλύτεροι... Δεν είπε κανείς ότι θα είναι εύκολη δουλειά. Αλλά το να σταυρώσουμε τα χέρια μπροστά σε μια πετρελαιοκηλίδα ενώ η φύση πεθαίνει και ενώ θα μπορούσαμε να σώσουμε έστω ένα ζωντανό πλάσμα είναι κάτι. Δεν είπε κανείς ότι μπορούμε να σταματήσουμε τους εμπόρους ναρκωτικών, το εμπόριο γυναικών και την κακοποίηση των παιδιών. Κανείς δεν μας ζήτησε αυτό... Εμείς το οφείλουμε στον εαυτό μας και στον κόσμο.

Το μόνο που πρέπει εμείς να ζητάμε από τον εαυτό μας είναι να επιστρέψουμε λίγη από την τύχη μας πίσω στον πλανήτη...ο καθένας από το πόστο του και όταν χρειαστεί, όλοι μαζί. Σίγουρα θα καταλάβουμε πότε πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά. Γιατί είμαστε μια τυχερή γενιά, η γενιά της ειρήνης.

Thursday, September 21, 2006

Υπομονή...

'Θέλω να βγάζω πολλά λεφτά', 'Θέλω να γίνω επιτυχημένη/επιτυχημένος τώρα', 'Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου μόνη μου/μόνος μου'.

Ωραία, 'θέλε' που λέω και εγώ, σκοτώνοντας την ελληνική γλώσσα.

Μιλώντας με κάποιους φίλους τώρα τελευταία, φίλους μικρότερους σε ηλικία και ορμητικότερους πάνω στα θέματα της ζωής, φίλους που αγνοούσαν τα πρακτικά τα ουσιαστικά θέματα, τα καθημερινά και μιλούσαν μόνο για τα όνειρά τους. Πράγμα το οποίο κατανοώ απίστευτα. Κατανοώ ότι ένας νέος/μια νέα το μόνο που θέλει είναι να κατακτήσει τον κόσμο, να αφήσει το σημάδι του/της, να πολεμήσει για τα πιστεύω του/της, να πραγματοποιηθούν τα όνειρά του... και εγώ αυτό ήθελα τότε(βέβαια, υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων, που δεν τους κρίνω, που απλά βολεύονται και φοβούνται να προχωρήσουν).

Και τώρα έρχεται η αφεντιά μου να τους σταθεί δίπλα τους (αφού έχω 'εμπειρία' και είμαι 'μεγαλύτερη') να απαντήσει και να ψάξουν μαζί στα κατάβαθα της ύπαρξής τους γιατί δεν προχωράνε όπως θα ήθελαν στη ζωή τους. Γιατί κάθε βήμα τους οδηγεί ξανά στην αφετηρία, έστω ένα βήμα μπροστά, αλλά όχι μέσα στο σίγουρο μονοπάτι, μέσα στο σκοτεινό δάσος. Είναι σαν να παίζεις μονόπολη και να χάνεις συνεχώς γύρους, έτσι αισθάνονται.

Γιατί το παθαίνουν αυτό; Γιατί οι στόχοι τους κυκλώνουν. Γιατί αντί να γίνονται οι στόχοι κίνητρο, από την πολλή επιθυμία γίνονται τροχοπέδη. Γιατί αντί να αποκτούν εμπειρία, να οργανώνουν την ζωή και την ψυχή τους με βάση το όνειρο, σκεπάζονται από το όνειρο. Είναι σαν κάποιος, ο εαυτός τους, να τους έχει χώσει ένα χαρτί στο πρόσωπο, που γράφει τους στόχους, αγνοώντας όμως ότι το χαρτί για να διαβαστεί χρειάζεται λίγη απόσταση, λίγο χρόνο, λίγη εμπειρία, λίγη κούραση, λίγη αυτογνωσία... Δεν είναι τίποτα εύκολο. Αν δεν δουλέψει κανείς τον εαυτό του, τις ανάγκες του, τα θέλω του, σίγουρα δεν πρόκειται να εξελιχθεί. Τίποτα δεν μπορεί να είναι εύκολο στη ζωή των ανθρώπων... Μόνο ο θάνατος είναι εύκολος.

Tuesday, September 19, 2006

Απόρριψη...

Εικόνα πρώτη: Είσαι στον παράδεισο, το χρυσό και κρυστάλλινο παλάτι είναι τόσο λαμπερό και τόσο εκτυφλωτικά όμορφο, που θέλεις να βάλεις τα κλάματα από την ομορφιά... Ξαφνικά ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι κοιμάσαι στον σταύλο και ότι έχεις ξεπαγιάσει αφού ο παγωμένος άνεμος είναι αμείλικτος.

Εικόνα δεύτερη: Το τραπέζι είναι γεμάτο φαγητά, αναμένα καντηλέρια και κεριά πάνω σε ασημένια κηροπήγια, όλα είναι τόσο φωτεινά και ελκυστικά... και εσύ ξυπνάς και το στομάχι σου είναι τόσο άδειο που αισθάνεσαι ότι είναι το στόμα σου...

'Λυπάμαι, αλλά δεν μας κάνετε’ ή ‘Έχουμε επιλέξει έναν συνυποψήφιό σας’ ή ‘Θα διαλέξω να πάρω αυτά που μου προσφέρει η ανταγωνιστική σας εταιρία’ ή 'Δεν θα καταφέρω να σε/σας δω'.

Πόσες φορές δεν έχει ακούσει κάποιος από μας αυτές τις απαντήσεις… και πόσες άλλες έχει εφεύρει το ανθρώπινο μυαλό και πόσες ακόμη έχουμε δώσει εμείς οι ίδιοι τόσα χρόνια που ζούμε. Με λίγα λόγια απορρίπτουμε μια πρόταση.

Τι είναι απόρριψη; Αυτό με ρώτησαν σήμερα και έπρεπε να απαντήσω, αφού ήμουν μεγαλύτερη και έδινα συμβουλές και σκέφτηκα πολύ… Μπορείς να ορίσεις κάτι ή κάποιον που σου γκρεμίζει τα όνειρα; Κάποιον που εκεί που αρχίζει να χαράζει μια ελπίδα, σου τη σβήνει με σκοτεινό μαύρο μελάνι; Κάποια κατάσταση που σε ‘μαγκώνει’, που σε ‘μαζεύει’ και σε βοηθά τόσο πολύ να ξαναμαζευτείς στο κουκούλι σου και να συγκεντρωθείς στον μικρόκοσμό σου περισσότερο φοβισμένος από ποτέ και δεν ξέρω πότε θα ανακτήσει κάποιος το κουράγιο να ξαναβγεί 'εκεί έξω'. Απόρριψη είναι να θέλουμε να μπούμε στη ζωή του άλλου και να μην μας αφήνει, απόρριψη είναι να μας δίνουν υποσχέσεις και ελπίδες και στο τέλος να μας γκρεμίζουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες. Να θέλουμε να εξελιχθούμε μέσω μιας εργασιακής θέσης. Να θέλουμε να μπούμε στη ζωή κάποιου, είτε ως φίλοι είτε ως σύντροφοι, και τελικά εκείνος να επιλέγει άλλη οδό, άλλον άνθρωπο. Αυτός που δεν έχει απορριφθεί ποτέ του, δεν έχει ωριμάσει στη ζωή του. Αυτός που δεν έχει φάει στα μούτρα μια άρνηση, ένα 'όχι', δεν ξέρει σε τι κόσμο ζούμε. Σίγουρα όχι αγγελικά πλασμένο.

Και μετά εξαρτάται από μας αν η άρνηση μας έκανε καλό ή κακό. Το πόσο μπορεί μια άρνηση να μας βοηθήσει τελικά να εξελιχθούμε. Ή για να το θέσω σωστότερα, αν θέλουμε να προσπαθήσουμε να εξελιχθούμε; Μπορεί μια άρνηση να μας κάνει περισσότερο δυνατούς και να μας κάνει να οδηγηθούμε σε μεγαλύτερες και δυνατότερες περιπέτειες ή να μας οδηγήσει στα τάρταρα της κατάθλιψης. Όλα είναι πιθανά. Όλα είναι σχετικά με τον χώρο και τον χρόνο που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Όλα επίσης, εξαρτώνται από την ψυχολογική και κοινωνική κατάσταση και τις πιθανές ανάγκες που έχουμε… Και επίσης εξαρτώνται από τις προηγούμενες εμπειρίες που έχουμε.

Ακόμη και οι γίγαντες λυγούν, και τα θηρία κλαίνε κάποια στιγμή… Όλοι λυγίζουν, αν για πολύ καιρό δεν υπάρχουν απαντήσεις και ιδιαίτερα, θετικές. Αλλά εκεί σχηματίζεται ο χαρακτήρας. Στα δύσκολα, στον αγώνα, στον τσαμπουκά, εκεί που θέλεις να βουτήξεις τη ζωή και να την στύψεις και να απαιτήσεις από εκείνη! Να παλέψεις ξανά και ξανά ώσπου να πετύχεις. Γιατί, στο τέλος, μετά από τόσο αγώνα και ψυχικό κόπο θα πετύχεις… αλλά η σίγουρα η νεοαποκτηθείσα σοφία, που ίσως και να μην ήθελες να αποκτήσεις, σε συνοδεύει κρατώντας τα μάτια σου χαμηλά και το βήμα σου σταθερό στις τυχόν επιτυχίες και στις τυχόν νέες κακοτυχίες. Λένε ότι ‘έτσι είναι η ζωή…’ έτσι άκουσα τουλάχιστον…

Wednesday, September 13, 2006

Αναμνήσεις...

Ένα μικρό κατάξανθο κοριτσάκι με σγουρά μαλλιά και λαχταριστά παχουλά χεράκια που σχηματίζουν βουλίτσες στα σημεία που ενώνονται οι κλειδώσεις. Που φοράει ένα κόκκινο-λευκό καρό φόρεμα με φαρδιές τιράντες κοιτάζει έναν μεγάλο καθρέφτη. Μόλις έχει βάλει άρωμα, από αυτό το ακριβό, το γαλλικό που φορούσε η μαμά και το δωμάτιο μοσχομύριζε, βαριά βέβαια σαν λιβάνι, ‘Rive Gauche’. Έβγαλε γρήγορα-γρήγορα κα αγχωμένα τα υπέροχα παπούτσια με τα ψηλά τακούνια και τις μυτερές μύτες από τα γυμνά, ανυπότακτα και ξυπόλητα αφράτα ποδαράκια της, που μόλις είχε φορέσει και είχε σουλατσάρει πάνω κάτω στο δωμάτιο της μαμάς.

Τα μάτια της έπιασαν τη μορφή της στον καθρέπτη, εκείνη τη στιγμή που την είχαν πιάσει στα πράσα… Ακόμα και σήμερα αυτή είναι η πρώτη μου γνήσια παιδική ανάμνηση. Μεγάλη ίσως ήμουν, τριών ετών. Αλλά την έχω συγκρατήσει, έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου, ίσως γιατί είδα τον εαυτό μου στον καθρέπτη.

Η δεύτερη ανάμνησή μου έχει να κάνει με τον κήπο του σπιτιού μας… Πότιζα τις τριανταφυλλιές, τις λεμονιές, πότιζα τα ζαρζαβατικά, ενώ έχωνα τα πόδια μου στην εύπλαστη λάσπη, ξέροντας ότι θα το μετανιώσω αργότερα (αφού θα κατέστρεφα ακόμα ένα καθαρό φόρεμα και η μαμά θα με μάλωνε). Μύριζα το άρωμα των μαγευτικών λουλουδιών. Έπιανα το χώμα, μύριζα τις ροδιές, κοιτούσα τα καμπανάκια, γευόμουν τα φρούτα του κήπου… Ακουμπούσα, γευόμουν, έβλεπα, άκουγα, ναι άκουγα το θρόισμα των φύλλων, όπως τα χάιδευε ο τρυφερός καλοκαιρινός αέρας. Παραδείσια εικόνα, ανάμνηση…

Τελικά, οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα… Εξαρτάται από το χαρακτήρα μας, από τις διαθέσεις μας αλλά και από τις εικόνες, τις πρώτες παιδικές μας εικόνες, αν θα εξελιχθούμε θετικά ή αρνητικά (και δεν μιλάω για την κοινωνία, ούτε για τις σπουδές μιλάω για την εσωτερική μας εξέλιξη, σαν άνθρωποι, σαν χαρακτήρες). Ένα παιδί είναι τόσο ευαίσθητο στις αντιδράσεις, έχει τέτοια ντελικάτη και ιδιαίτερα δυνατή μνήμη, που μπορεί να θυμάται, ακόμα και στα γεράματά του εκείνες τις λίγες, μερικές φορές με συμβολική μορφή, εικόνες που είχε συγκρατήσει όταν ήταν παιδί… σχεδόν μωρό. Γιατί τελικά ο άνθρωπος, παρόλα τα ρούχα, το δικαίωμα να κάνει όλα τα απαγορευμένα, δηλαδή να πίνει, να τρώει, να καπνίζει, να συμπεριφέρεται σαν μεγάλος και ναι, οι γυναίκες να φοράνε αυτά τα τόσο ζηλευτά, ψηλά τακούνια και να βάζουν όσο βαρύ άρωμα θέλουν, η ψυχή μας πάντα έχει την ίδια εικόνα ενός αεικίνητου παιδιού, γεμάτου αθωότητα και περιέργεια να δοκιμάσει και να γευτεί τις απολαύσεις και τις υποσχέσεις της ζωής, με θετική διάθεση και φλόγα. Όσο και αν το σώμα βαραίνει, παρακμάζει και διαλύεται από το χρόνο που είναι αμείλικτος, όσο και αν τα μαλλιά ασπρίζουν και το σώμα μικραίνει, όσο πλησιάζει προς τον θάνατο, δεν παύει να ξεχνά την πρωτογενή του ανάγκη: Να αγαπήσει τη ζωή…

Sunday, September 10, 2006

Το τοπίο...

Έχεις πει ποτέ ότι μπορεί να πεθάνεις, μόνο και μόνο βλέποντας ένα τοπίο;

Βαθύ μπλε, μαύρα βράχια, βίαια κομμένα, παγωμένο λευκό και λουλακί χρώμα στα σπίτια, εκτυφλωτικός, καυτός ήλιος. Το πλοίο σαν να στάθηκε για δευτερόλεπτα να θαυμάσει, για ακόμα μια φορά, την καλλονή. Η ανάσα μου κόπηκε.

Τοπίο εξωπραγματικό, όσο και τα όνειρά μας, μερικές, σπάνιες φορές. Η Σαντορίνη ήταν εκεί, πληγωμένη από παλιές ηφαιστειακές εκρήξεις, αλλά τόσο συγκλονιστικά όμορφη… και τρομακτική, στην αρχή. Πρώτη φορά δεν μπορούσα να μιλήσω (και πιστέψτε με μιλάω πολύ, όταν θέλω). Κοιτούσα με μάτια αχόρταγα το τοπίο. Το τόσο άρρηκτα δεμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη… Σπίτια φτιαγμένα στο βράχο, μέσα του, πάνω του, άνθρωποι που ζουν την ισορροπία του ‘τρόμου’ μέχρι την επόμενη φορά που το άγριο θηρίο που κοιμάται θα ξυπνήσει… Αλλά οι άνθρωποι δεν φεύγουν, μένουν εκεί, τα γονίδια τους σπρώχνουν να ζουν εκεί, να καλλιεργούν με το τίποτα και τον ιδρώτα του ανέμου ευλογημένο κρασί και λίγα ιδιαίτερα προϊόντα λόγω ιδιομορφίας… Άσχετα αν έχουν χαθεί ζωές και περιουσίες. Ο τόπος τους ‘δένει’ εκεί.

Και μετά ο ήλιος, αυτός ο τόσο παράξενος ήλιος που βουτάει μέσα στη θάλασσα σκορπίζοντας όλα τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, μαβιά, κόκκινα, πορτοκαλιά, ροζ, φούξια, μπλε, χρυσά, στις λευκές επιφάνειες των εκκλησιών, των σπιτιών, πάνω μας, γύρω μας, μέσα μας… Ο τόσο μαγικός ήλιος που κανένα φεγγάρι μπορεί να συναγωνιστεί. Το τεράστιο άστρο λιώνει για χατίρι σου… Διαλύεται μέσα στην σκοτεινή απέραντη θάλασσα που περιτριγυρίζει τον ηφαιστειακό χώρο της Σαντορίνης. Εκεί που τολμάς να πεις ότι μετά από τόση ομορφιά μπορείς και να κλάψεις και αν είσαι και λίγο περισσότερο ρομαντικός από όσο πρέπει, να πεις ότι μπορεί και να πεθάνεις… αφού δεν μένει να δεις κάτι περισσότερο συγκλονιστικό από την τόση ομορφιά. Αφού το νησί σου αποκάλυψε τα μυστικά του και σε έκανε μύστη του, πλέον έχεις γίνει μέρος του, είσαι δικός του… Κόλαση και παράδεισος μαζί, πόνος και λύτρωση, φόβος και θάρρος... Πόθος, ναι αυτό είναι το συναίσθημα που σου προκαλεί αυτό το νησί. Πόθο για ζωή και ομορφιά...

Thursday, September 07, 2006

Αρχαία Ελληνική Απλότητα και Τσιμεντόπλακα

Τώρα τελευταία έχω την αίσθηση ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν συγκοινωνούντα δοχεία…

Ότι έχοντας μια σκέψη στο μυαλό μας που μας βασανίζει και μπορούμε από το πουθενά ή μέσω της αόρατης ατμόσφαιρα του διαδικτύου, να την ξαναβρούμε πιο εξελιγμένη ή δουλεμένη σε άλλο επίπεδο από κάποιον άλλο συνάνθρωπο που σκέφτεται το ίδιο. Τώρα τελευταία γυρνάει στο μυαλό μου συνεχώς η σκέψη περί αισθητικής… Και βέβαια πήρα αφορμή από το βιβλίο περί αισθητικής, που πρότεινε ο nuwanda αλλά και από ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στη Σαντορίνη που είχε χθες σε επανάληψη η ΕΤ3.

Συγκεκριμένα, σε αυτό το αφιέρωμα μίλησε ο Τσίτουρας (ναι, αυτός που έχει την Tsitouras Collection στην Σαντορίνη) και είπε, κατά προσέγγιση, ότι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε τυφλοί, έχοντας αυτή τη χώρα, αυτά τα μοναδικά τοπία και αυτές τις μαγευτικές εικόνες να κατασκευάζουμε τέρατα και να καταστρέφουμε τη χώρα μας… Όσο μεγαλώνω τόσο συμφωνώ μαζί του. Η Ελλάδα θαυμάζεται ακόμα και σήμερα για την αισθητική που διακατείχε τον πολιτισμό, την απλότητα και την λιτότητα.

Και τώρα θα μου πείτε γιατί γκρινιάζω; Μα είναι τόσο απλό! Μέσα σε τριάντα χρόνια έχουν κατασκευαστεί τόσα σπίτια με πλάκες και απίστευτα χρώματα, σε τόσα παραδοσιακά χωριά και έχουν γκρεμιστεί σπίτια και αρχοντικά που διατηρούσαν τάσεις και παραδόσεις αιώνων για να εξυπηρετήσουν τις ‘σημερινές’ μας ανάγκες. Αντί να τα σεβαστούμε, αντί να τα αγαπήσουμε και να γιατρέψουμε τις πληγές τους και να προσαρμόσουμε τα κτίρια στις ανάγκες μας, αφού είναι κομμάτι της παράδοσής μας, της ιστορίας μας, εμείς, απλά τα λιώνουμε και τα κάνουμε μέρος του μαντρότοιχου της αυλής… Είναι πιο απλό αυτό. Πού να τρέχεις τώρα; Παλαιότερα έλεγα ότι δεν πειράζει, έχουμε τα ωραιότερα τοπία στον κόσμο. Πραγματικά έτσι είναι… Αλλά έλα ντε που και η ποιότητα περιβάλλοντος καταστρέφει και το τοπίο. Δηλαδή, γιατί τόσες φωτισμένες πινακίδες, σε όμορφα μέρη, κακοφτιαγμένες και κακαίσθητες, τόσα καταστήματα σουβλατζίδικων ‘Σεραφίνο ή Πόλντο’ δεν έχω δει πουθενά… Γιατί άναρχα κτίρια, λάθος δρόμοι (γιατί πάντα ξέρουμε κάποιον στην Πολεοδομία ή γιατί έχουμε δώσει καλό λάδωμα ή γιατί ο Δήμαρχος είναι ξάδερφος και μας έχει υποχρέωση)… Μόλις δω μια ξύλινη πινακίδα με ζωγραφιστές λεπτομέρειες, είναι σαν να ανοίγει η καρδιά μου…

θα μου πείτε, εσύ τί είσαι; Τα ξέρουμε όλα αυτά! Μα εγώ ζηλεύω… Πηγαίνοντας στη Ρώμη ζηλεύω αφού η πόλη είναι μαγευτική με απίστευτο σεβασμό προς την αρχαία Ελλάδα (σκεπτόμενη ότι η παλιά Αθήνα άντεξε τα πάντα και γκρεμίστηκε το ’60, αν δεν κάνω λάθος ζαλίζομαι, δεν το κρίνω δεν έχω ζήσει τότε ώστε να μπορώ να ξέρω τι είχε συμβεί, απλά σήμερα, έχοντας την πολυτέλεια της γνώμης μου, ζαλίζομαι), στη Φλωρεντία το ίδιο, στη Βαρκελώνη, σε κάποια σημεία της πόλης νομίζω ότι είμαι μέρος ενός κινηματογραφικού σκηνικού… Δεν θέλω να συνεχίσω και για άλλες πόλεις που έχω ζηλέψει… Έχουν κρατήσει και έχουν διατηρήσει τις μνήμες τους ατόφιες. Εμείς τις εξαγοράζουμε. Δεν τις υπολογίζουμε. Δεν σεβόμαστε… Δεν υπακούμε νόμους και κανόνες…

Το μόνο ουσιαστικό και παρήγορο, που μου δίνει ανάσα, είναι ότι οι νεότερες γενιές αρχίζουν να τολμούν να έχουν γνώμη, η αισθητική δεν είναι μόνο προνόμιο των λίγων και εκλεκτών, μορφώνονται, εκπαιδεύονται, ταξιδεύουν περισσότερο και παιδεύεται το μάτι τους διαφορετικά… Δεν θέλει λεφτά η αισθητική, θέλει απλότητα. Είναι τόσο απλό.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα λίγα χωριά στο Μέτσοβο, στο Πήλιο, στην Ορεινή (καμένη) Αρκαδία που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι πας αλλού, αφού η αισθητική και η αρμονία των χώρων με το τοπίο, με τη χρήση φυσικών υλικών, ξεκουράζουν τα ταλαιπωρημένα μάτια από τα γκρίζα και καφέ ορθογώνια κουτιά και τις γύψινες κολώνες και τις ίδιες βαρετές προσόψεις που συναντά κανείς στις άχαρες και άχρωμες μεγαλουπόλεις (και μικρουπόλεις) της Ελλάδας.

Ευχαριστώ που ανεχτήκατε τη γκρίνια μου, φταίει η έκλειψη σήμερα!

Tuesday, September 05, 2006

Κοινή Μνήμη...

-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ Dr. Uqbar ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ- Μπορεί μια γενιά να έχει κοινές μνήμες; Και μιλώντας για κοινές μνήμες, δεν εννοώ το πολιτικό γίγνεσθαι ή το ιστορικό... Μιλάω για την ίδια αίσθηση μυρωδιάς της γόμας, των τετραδίων και των σχολικών κάθε φορά που πηγαίναμε σχολείο, την ποδιά (για τα πολύ λίγα χρόνια του Δημοτικού σχολείου που τη φορέσαμε), για το ska-ska και τα 'παπάκια' που χορεύαμε σαν τρελά με το παλιό κασετόφωνο στα παιδικά πάρτυ που δεν είχαν σχεδόν τίποτα φαγώσιμο, που έμοιαζαν φτωχά με τα σημερινά, αλλά διασκεδάζαμε με την ψυχή μας, για τη λαχτάρα που είχαμε για τα παγωτά, για τις τσίχλες, για όλα τα απαγορευμένα όταν είμασταν παδιά... Μιλάω για την λαχτάρα που είχαμε να διαβάσουμε Μίκυ Μάους, Τομ & Τζέρυ, Σεραφίνο όταν είμαστε μικρότεροι και λίγο αργότερα, Πάττυ, Μανίνα και Κατερίνα τα κορίτσια και Ταρζάν, Αγόρι και Μπλεκ τα αγόρια. Μιλάω για την λαχτάρα που είχαμε να βγούμε από το σπίτι και να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό και μήλα στη γειτονιά... Ναι, ακόμα τότε μπορούσαν τα παιδιά να παίξουν λίγο πιο ελεύθερα. Και οι γονείς δεν τρόμαζαν τότε όσο τώρα... Δεν είχαμε πολλά μέσα τότε. Ούτε κομπιούτερ, ούτε πλέι στέισον, ούτε ΝΟVA kids. Τότε που η τηλεόραση ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, τότε που βλέπαμε Ντάλλας, Δυναστεία, Ντιούκς, Άγγελους του Τσάρλυ και τόσες άλλες σειρές αξεπέραστες... Όλα ήταν λιγότερα όσον αφορά την ύλη, λιγότερα παιχνίδια, λιγότερα ζευγάρια παπούτσια, λιγότερα ρούχα, προσέχαμε να μην τα χαλάσουμε, αφού η επανάκτισή τους ήταν δύσκολη. Είχαμε όμως περίσσευμα σε ξεγνοιασιά, ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι και η ζωή έμοιαζε λιγότερο δύσκολη... Αισθάνομαι τυχερή που έζησα τότε τα παιδικά μου χρόνια, ξένοιαστα και γεμάτα παιχνίδι κάθε μέρα.

Sunday, September 03, 2006

A Touch of Spice… and Herb

- ένα κείμενο που έχει εκδοθεί στα αγγλικά - I love walking. It's actually my favorite exercise of the body and mind- trains the body and the eyes. You can observe things that you might have never been interested in or you would never watch when you're locked in a four wheel vehicle and forced to drive in the traffic. Walking enhances a person's sensitivity, observation and clears mind (I think!). Strolling through the old neighborhoods of Athens, just under Acropolis in Plaka, was my favorite pastime when I was living downtown. It was just fascinating to watch all these tiny stores with souvenirs, hats, clothes, leather sandals, paintings, rugs, antiques, stores of all different styles, in almost two-three roads. One day, by accident, I went in the wrong direction and saw an old fashioned shop which reminded me a 50's movie type of store. Curious as I am by nature, I entered. What a joy for the eyes, the sense and the soul was that… All the precious stones of the crown were there: Precious spices with bright colors, from all over the world, each giving a unique melting aroma of the old place. Cinnamon and nutmeg are my favorite spices. Instinctively, I was directed towards them. The owner, aged and old-fashioned, as was his store, was kind enough to welcome me in and to give me an unusual and incredible lesson of the spice's history… I cherish it and I keep this unique lesson in my heart till today with a smile on my face. I would call this discussion, as a kind of 'initiation' to the world of spices and herbs. I asked him "what is a spice and what is an herb? And what is their difference?" He smiled and replied: "Is so easy to discriminate that: Herbs are the fragrant leaves of plants that do not have woody stems, such as thyme, oregano, peppermint etc. Most often the plants are of the temperate climate zone. Also, you can see that herbs are more fragrant when fresh, whereas spices often are stronger as dried powders. While spices are the barks, berries, fruits, roots and stems of all kinds of plants. Most often these are of tropical origin, such as cloves, nutmeg and pepper. Curry for example, is a mixture of spices. Most spices are grown in the tropical regions of the world, with some thriving in the cool misty highlands. Many of the seed spices come from more temperate areas, such as coriander seed, which is grown in Northern India, Africa, South Eastern Europe and the wheat producing areas of South Australia and Western New South Wales. You see that in the tropical countries people use stronger tastes! Why? Because, spices, besides wonderful taste, have strong antibacterial qualities, the food can be better preserved and in these countries people needed these qualities. Also, can you imagine? The spices we can find so easily today, created many wars and were considered, as expensive as gold in the past." I was fascinated and wanted to ask him more. "Is there a way we can separate spices?" "Spices can be grouped into five basic categories. These are; sweet, pungent, tangy, hot, and amalgamating. The way we use these and the amounts we put into cooking have these characteristics. Examples of the different types of spices are: Sweet: cinnamon, allspice, nutmeg, vanilla Pungent: cloves, star anise, cardamom Tangy: ginger, tamarind, sumac, kokam Hot: pepper, chilli, mustard, horseradish Amalgamating: coriander seed, fennel seed Of course, there is always salt amongst spices (even though salt is not a spice, it is still categorized by some people as such). "And how we can categorize herbs, another love of mine?" I asked him. "Most of the herbs (such as thyme, sage, marjoram, oregano, bay leaves, mint and rosemary) are referred to as savoury. The herbs do have varying degrees of flavour intensity, however not as dramatic and intense, as with spices. Spices are another story…" He said and smiled. I realized that I was 'stealing' his time. In fact I was almost one hour with him… I needed to leave, but I was fascinated, I wanted to know more about spices and herbs. So, I continued my questions. "How I preserve spices and how I can use them in the food safely, i.e., without destroying my food?" "Spices must be packaged in good quality materials. This applies to all spices whether whole or ground, however the quality of the package is most critical for ground spices as the grinding process has begun the release of flavour - that is why ground spices are often more convenient to use. Never buy your spices and herbs in plastic bags, cellophane packs or cardboard canisters. These packages all allow the volatile oils and thus the flavour to escape. For longer existence of the spices, I would suggest glass vase, very well sealed and place them in dark places without any humidity." I took a few precious grams of cinnamon from Sri Lanka, pepper from India (in fact Columbus made his trip to America because of this spice!), nutmeg from the 'Spice Islands'/Maluku Islands, precious crocus from Kozani (one of the most rare saffron quality), mastic from Chios island and freshly harvested oregano and chamomile from the mountains of Sparta and gave him the money. He liked me and offered me one final piece of advice. "When you cook or prepare a sweet, use spices and herbs with enjoyment and love. Give them your good, positive energy. If you don't know how much, just follow the recipe! If you want to experiment, taste the food you create! That way you will avoid any 'strange' overdose!" I promised to Mr. Andreas, with his white hair and moustache, I would return. I wanted to continue my journey with spices and herbs and question where to use what…so I took my precious stones and started my return back home much richer…naturally…

Friday, September 01, 2006

Αστρικό ταξίδι με τα μάτια της φαντασίας...

Κλείνω τα μάτια, νιώθω ότι το σώμα μου αιωρείται και βρίσκεται εκτός γήινης τροχιάς. Κάτι έχει αλλάξει πάνω μου, μέσα μου. Αφήνω κάτι πολύ γήινο πίσω μου. Το μόνο που με ενώνει με τα επίγεια είναι ένα χρυσό σχοινί από αμέτρητα μέτρα. Τόσο απλά... Είμαι μέρος του όλου και παράλληλα μονάδα. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη, σαν να μη με βαραίνει καμία έννοια ή κανένας φόβος ή πόνος... Τόσο γεμάτη... Ώσπου ξαφνικά αρχίζω να χάνω την αίσθηση του σώματος. Αρχικά, γίνεται χρυσό, μετά τόσο φωτεινό, σαν λευκό φως και μετά ολόκληρο το σώμα μου βυθίζεται στο κέντρο του ήλιου. Μια ολόκληρη πύρινη σφαίρα με έχει αγκαλιάσει και μου δίνει δύναμη. Σαν ο ήλιος να μου δίνει ευλογία και ενέργεια. Μετά αυτό το σώμα το γεμάτο ενέργεια ξαφνικά εξαφανίζεται και στη θέση του υπάρχει η υπόστασή μου, η ψυχή αλλά εγώ είμαι εξαφανισμένη. Είμαι ενωμένη με το σύμπαν... μπορώ να δω τον έναστρο ουρανό από κοντά. Είμαι τίποτα και είμαι όλα, είμαι κόκκος αστρικής σκόνης και μπορώ να ταξιδεύω ανάμεσα από πλανήτες, μετεωρίτες, μαύρες τρύπες, γίγαντες και νάνους... να δω άλλους πολιτισμούς και να μου φαίνεται τόσο απλό και φυσικό αυτό. Το πιο σημαντικό είναι το πως νιώθω. Γεμάτη χαρά και ευτυχία... Όπως έχω πει, θα μπορούσα να πεθάνω στο διάστημα, ξέροντας ότι είμαι τόσο κοντά στο Θεό. Ευτυχισμένη και γεμάτη ευγνωμοσύνη. Νιώθω ένα θρόισμα φύλλου... μια ακτίδα ήλιου να μου χαϊδεύει τα μάτια και ένα χάδι το πρόσωπο... Η φωνή που μου ψυθιρίζει, είναι βαθειά και αγαπημένη... Το χρυσό σχοινί με βουτάει ενώ κολυμπάω μέσα στο σύμπαν ευτυχισμένη. Αποκτώ και πάλι σώμα. Επιστρέφω... αποκτώ συνείδηση και ξέρω ότι η γη είναι το μέρος που επέστρεψα αλλά δεν στενοχωριέμαι. Θα ξαναγυρίσω!